Σάββατο
Terrorism in Greece
Recent news updates from leading Greek media citing commentary and exclusive information from high-level police and security circles indicate that arrests are underway regarding domestic terrorist groups that have managed over the past 5 years to launch impressive attacks against a variety of state, diplomatic and police targets.
According to the reports there are indications that the Greek anti-terrorist unit and the Greek intelligence service have managed to acquire valuable information relating to the culprits of the attacks and several journalists have noted that arrests cannot be ruled out within the coming weeks.
The two most sought-after terrorist groups in Greece are the "Revolutionary Struggle" and the "Revolutionary Sect". The former appeared in late 2003 and has launched a series of attacks since then, the most important being the rocket attack against the US Embassy in Athens on January the 12th 2007. The latter appeared in early 2009 and has attacked a TV station, public buildings and fatally wounded an anti-terrorist police Sergeant in June this year.
The present article will provide several notes and information regarding the attack against the American Embassy in Athens, streaming from news reports at that time and public commentary thereafter in the Greek and international media.
The attack on the American Embassy
The US Embassy in Athens is one of the most strongly-secured and heavily-guarded US Embassies in the world and it is one of the most secured buildings in Greece.
The attack took place at 05:58 hrs on the 12th of January 2007, after a RPG rocket was launched in the building from across the street, causing material damages.
The terrorist attack against the US Embassy in Athens, the location, and the way it was hit, indicated that it was performed by very well-trained terrorists capable of performing terrorist acts in the city center and in one of the busiest streets in the Greek capital. So far, there was no-known eyewitness who saw the terrorists or the launch of the rocket.
On the private Greek TV stations MEGA Channel and Ant1 TV, which covered the events from the beginning, more than 10 people living behind the US Embassy building and near where the Ambassador's house is located, stated that they heard "dense shots" in the back of the Embassy's building two hours before the rocket blast.
For these public statements the Greek forces and the US Embassy made no formal comments, whilst from 10:00 hrs local time (on January 12, 2007) none of the Greek media again mentioned such statements.
Also, after the attack a threatening telephone call was made, placing warning of a bomb in the Athens Olympic Stadium; the warning proved to be misleading.
Initial information mentioned that a rocket launcher was found on a construction site opposite of the US Embassy, and referred to an auto-launched rocket, 28.6 inches in length, similar to those used by the terrorist organization November 17.
The terrorists aimed to conduct an impressive and symbolic attack by targeting the US eagle emblem which hangs in the front of the building, but they missed as they hit some centimeters above the main target, and they actually hit offices located on the third floor of the building.
The official confirmation by the police authorities is that a Chinese-type Antitank Launcher, RPG-7 type, was used.
According to local analysts. the Revolutionary Struggle is most probably the follower of the older terrorist organization Revolutionary Cell which once operated close to the external cell of November 17. It cannot be excluded that members of the Revolutionary Cell founded the Revolutionary Struggle, along with November 17 members that have not yet been arrested.
Moreover, the terrorist act of the Revolutionary Struggle against a target like the US Embassy in Athens signaled its establishment as the successor of the November 17.
This theory is supported by the fact that the same day, on January 12, 2007 - in the Court in Athens, the operational member and one of the leading figures of November 17th - Demitris Koufodinas, codenamed "Lukas" - testified in his appeal trial process. Lukas was supposed to testify on Monday, January 8, 2007, but he requested a hearing for the 12/01.
On the other hand, the use of the RPG-7 from a close distance, against a heavily guarded target, indicated good training, decisiveness, experience, and a willingness to "internationalize" their acts, with the aim of winning international exposure of their organization.
Undoubtedly, after the US Embassy strike in Athens, the Revolutionary Struggle was regarded as the number one domestic terrorist organization in Greece, attracting possibly the followers of November 17 and of the Revolutionary People's Struggle (ELA).
November 17 had, on February 15, 1996, conducted a rocket attack against the US Ambassador's house in Athens. At that time the rocket had hit the protection wall.
The weeks after the attack Greek daily papers tend to confirm the suspicion that the attack in the USA Embassy in Athens had an Albanian or Balkan connection in general. The Athenian newspaper "Eleftheros Typos" assumed that the rocket launcher was sold by the Albanian organized crime groups to the Greek culprits for the amount of some 2,500 Euro. Moreover the activity of these crime groups is to be found in Western FYROM which is mostly populated by Albanians and they regularly illegally export weaponry to Greek criminal groups. .
Also the Greek newspaper "To Vima" revealed the strong connections of Albanian organized crime and the Greek illegal weapons market that has flourished since the 1997 uprising in Albania and the consequent "disappearance" of hundreds of thousands of weapons from that country.
Lastly the Global Information Service (GIS) of the American Defense & Foreign Affairs institute made an articulate research about the attack and published its estimations that supported the notion that a wider plan for destabilization in the Balkans at that period was underway.
The author of the present article was interviewed by the Greek radio station "Sky" just a few hours after the 12th of January attack and pointed out towards a wider Balkan nexus, according to the then available data. On the 14th of January on a second interview by the same media , as well as the Deutche Welle in Greece and Athens International Radio- more commentary was provided in order to draw a clearer view of the modern-day correlation between terrorism and crime, a relationship that was formally acknowledged by a governmental minister in early 2009, when Mr. Markoyannakis head of the Public Order Ministry, admitted in an interview in the newspaper To Vima, that Greek terrorists have a definite bond with crime networks.
In parallel quite a few experts and security analysts supported the aforementioned hypothesis through public appearances in the media.
Lastly the Greek daily Kathimerini revealed in early February 2007, that a team of Greek police officers ventured in several locations in the Southern Balkans in order to track possible contraband routes relating to the attack. Since then no other data of importance surfaced in the press, despite several arrests of arms trafficking groups in Greece and other organized crime related networks in the country.
In conclusion the information available for the moment tends to support the notion that terrorism in Greece is related to organized crime and has a certain regional nexus, at least in its peripheral organizational structures, a very important element that may eventually reveal much sought evidence to the Police and end an era of political violence in the country.
The Istanbul Pogroms of 1955: The tragic expulsion of the Greeks
The 1955 Istanbul Pogroms by Turkish mobs: They attacked mostly Greeks, but also the Armenians, and Jews. An estimated 15 were killed. More than 3500 homes and 5000 shops were destroyed . It was the end of the Greek community's significant presence since the ancient times.
The 6 September 1955 was a very black day indeed. A day when thousands of organized Turkish mobs targeted mainly the Greek community but also other minorities in Istanbul with the clear intent to do as much harm as possible. They burned, looted and destroyed thousands of previously marked and identified businesses belonging to Greeks and also to Armenians. They desecrated cemeteries, attacked 72 churches, hundreds of homes, killing at least 15 innocent people. Even more tragically, these pogroms put an end to any significant Greek presence in the city since thousands of years. The numbers of Greeks dropped rapidly after these attacks and today there are fewer than 1500 mostly elderly Greeks left.
It was the end of what was left of an all encompassing and historical Constantinople-Istanbul. These 1955 attacks were dubbed the "Greek Kristallnacht", echoing the tragic night the Jews and their businesses were attacked by Nazi thugs in 1938 in a prelude of much more serious assault hat followed.(Kristallnacht or Crystal Night refers to the piles of broken glass strewn on the sidewalks and streets after the Nazi attacks on November 9, 1938).
Who could have designed such an outrageous attack on unarmed and unprotected minorities in the metropolis and how come the authorities did not intervene and let the rioters execute their plans with such vast magnitude and total impunity?
It was the end of what was left of an all encompassing and historical Constantinople-Istanbul. These 1955 attacks were dubbed the "Greek Kristallnacht", echoing the tragic night the Jews and their businesses were attacked by Nazi thugs in 1938 in a prelude of much more serious assault hat followed.(Kristallnacht or Crystal Night refers to the piles of broken glass strewn on the sidewalks and streets after the Nazi attacks on November 9, 1938).
September 1955: The rioters did everything to destroy the maximum possible within the shortest period of time. They knew that the police were not about to intervene, but had to act fast nonetheless. Their message to the Greek community was "We are throwing you out Now". These savage perpetrators were the most "active" in the Beyoglu/ Pera area. They damaged much more than just property: They killed what was left of Istanbul's cosmopolitan spirit and history.
Prior to the actual pogroms, the tensions between Greece and Turkey had risen to new heights over the Cyprus impasse. Tensions were boiling over on both sides as the Greek Cypriots National Organization of Cypriot Fighters (known as EOKA) were engaging in an open armed struggle against the British colonial powers in order to achieve the unification of their Island with Greece. Cyprus was the issue but the relations between Turks and Greeks needs no introduction. These Greece-Cyprus unification campaigns were of course totally unacceptable to Ankara. Turkish anti Greek nationalist sentiments were rising as high as the economic inflation in Turkey... The Turks were furious and various groups were staging all kinds of protests against the Greeks and their apparent support of the Cyprus unification plans and actions. The tensions were very high indeed, but the actual pogroms needed a sparking plug to light the fire fueled by this explosive mixture of misinformation, cheap propaganda, political manipulation, religious intolerance and plain ignorance.
The needed spark plug was indeed missing, but the Turkish authorities or Services did their job and devised a workable plot: A bomb was sent secretly from Turkey to the Greek city of Salonika and set to target Turkish leader Mustafa Kemal Ataturk's birthplace in that city. That building was serving as the Turkish Consulate at that time. The news of such an intended "Greek" or "Rumeli" attack on Ataturk's sacrosanct birthplace (and Turkish consulate) was surely a very convenient way for the authorities to start the planned pogrom in Istanbul against the local Greek population. The "Greeks are attacking Ataturk and Turkey" was a pretty good slogan or rallying cry to start the attacks in Istanbul.
The actual riots started at 5.50pm on Sept. 6 1955, when thousands of these rioters arrived mainly to the Beyoglu district. They were mostly bused or taxied from the western Anatolia. There are reports that at least 500 of them were from the Eksisehir area, along with their party officials and "technical support" and "supervision" staff. They were all promised money for their efforts as well as booty and the satisfaction of "teaching the enemy a historical lesson".
The mobs were also well equipped and informed with specific lists of addresses to attack. Some businesses or homes were even pre-marked to facilitate the targeted attacks. The hundreds of rioters were divided into 40-50 men contingents and dispatched to various areas along with their band leaders. On the ''logistics'' front, buses belonging to municipalities were parked in strategic locations in order to hand out hammers, crowbars, gasoline and others tools of destruction to these rioters.
1955 pogroms: A destroyed and desecrated Greek cemetery after some friendly visit from the mob acting to inflict the most damage to the community in the shortest possible time...
The pogromist were not instructed to kill, but they still managed to kill more than 15 through beatings and arson. In total 73 churches, 20 factories. 1000 homes and more than 20 schools were attacked over and above 5000 properties looted, burned or destroyed. The majority of attacks were in Istanbul but there were also attacks elsewhere, like Izmir. Exact statistics are impossible, because statistics need data collection and no data was collected of course...The riots officially ceased after midnight, or more precisely at 2.00 am. of September 7, 1955 when the Turkish Army finally moved in and kindly urged the rioters to leave. Martial law was also declared, but all this was already too little to late. That military intervention was like the final act of the burlesque tragedy-comedy. The curtain came down, and another very clack chapter was written in the history books.
Five years later, the Prime Minister of the day Adnan Menderes and his hard-line Foreign Affairs minister Fatin Zorlu were arrested along with other Demokrat Parti. They were arrested and put collectively to trial after the Army took powers and deposed the Government on 27 May 1960. Menderes was jailed in the island of Yessiada near Istanbul where he faced various charges and a trial, including accusations about the organization and execution of the Istanbul pogroms. The military trials were not "open", but it is reported that Minister Zorlu's lawyer claimed or admitted that the pogroms were all orchestrated and that effectively countless thousands were brought to Istanbul from areas in a radius of 60 km around the city.
Menderes was found guilty and executed at the gallows on 17 September 1961 on the island of Imrali. He was pardoned posthumously in 1990, his remains moved to a private mausoleum and even had an International Airport (Izmir) renamed after him! (Note: it is interesting that presently P.K.K. leader Abdullah Ocalan is the lone prisoner on this infamous island of Imrali, in the sea of Marmara where Menderes was executed).
The 1955 rioters in very celebratory mood during their rampage while, below...
...The Greek Patriarch Athenagoras is inspecting and lamenting in a desecrated Orthodox church in Istanbul. He was a lonely figure indeed and did not get much help or protection. The condemnations were not enough to rebuild all the destruction and halt the forced exodus of his flock.
Being married to a woman from Istanbul, I have heard and seen enough to fully grasp the very deep shock that the 1955 riots caused and still do. My late father- in- law Vahan used to say that the 1955 pogroms were as devastating as any other event, shaking not only the Greeks, but also the collective psyche and insecurity feeling of Jews and Armenians, prompting massive immigration in the months and years that followed these pogroms.
Although the Greeks had lost Constantinople in 1453, the conquering Ottomans had not expelled the Greek community. Various restrictions were put in place but life went on for a considerable community that prospered throughout the centuries and greatly helped the development of the City. The establishment of the Greek state in 1829, the Greek-Turkish war of 1919-1922 were low points of course in Greek-Turkish relationships. In the 1930's the situation got even worse as very restrictive and racist laws were passed against the minorities, such as trade restriction, church and school jurisdiction limitations etc. The straw that broke the camel's back, however, was the Cyprus problem and the Istanbul riots that followed.
The Greek community fell from more than 100,000 to under 1500 within a few years. When I dared to enter the Ortakoy Greek Orthodox church on a Sunday morning church "rush hour", this important church was completely empty. Not a soul except a young apprentice deacon saying prayers in Greek. Upon noticing me, he was so surprised that he slowly walked behind the altar to notify his senior that someone had in fact entered their church and was attending the mess. Subsequently they were both staring at me with suspicion while performing their duties, until I did the sign of cross and obviously appeased their worst fears.
The Armenian Patriarchate in Istanbul (Kum Kapi) is now under 24/7 police protection. The Patriarchate and the Istanbul Patriarch Moutafian himself were lately said to be on an underground group hit list. After conquering Constantinople in 1453, the Ottomans allowed the Greek Orthodox Patriarchate to remain in the city. In 1461 Sultan Mehmed II also invited the Armenians to establish their own Patriarchate as part of the Millet system. The Byzantines and Armenians always considered each other as heretical (since the split that occured at the council of Chalcedon in 451 a.d.) (photo: Krikor Tersakian)
The Istiklal Pera pedestrian street today, the neighborhood where most of the 1955 riots occurred: How many of these vibrant and happy looking youth actually know much about the tragic events that happened right there? Most of the younger generation did not know much about these tragic attacks until a movie called "Guz Sancisi" (by young Turkish woman director Tomris Giritlioglu) was screened in local theaters to great public surprise and success.(Photo: Krikor Tersakian, 2009)
Déjà-Vu in 2009: Istanbul’s Christian cemeteries are still being desecrated, despite the ugly 1955 legacy. This particular one is in historic cemetery near the ancient Valukli Monastery located outside the ancient walls of Theodosius. Ecumenical Patriarch Bartholomew (pictured) visiting the desecrated cemetery, surely wondering what more can still go wrong. 90 tombstones bearing a cross were destroyed. Some attacks may be driven by hatred while others have economic reasons, instigated by real state developers who badly want the cemeteries or church properties for their projects (Photo: Nikos Manginas)
GREEK-TURKISH RIVALRY AND THE MEDITERRANEAN SECURITY DILEMMA
By R. Craig Nation
Introduction.
In the best of all possible worlds, Greece and Turkey
would be pillars of stability amidst the turbulence of
southeastern Europe and the eastern Mediterranean. With
their privileged access to European institutions,
substantial economic prospects, and powerful state
traditions, they have multiple assets that could be brought
to bear to help promote development and security. In
reality, however, existing Greek-Turkish relations present
a depressingly diverse aspect. Athens and Ankara are arch
rivals, whose mutual enmity often approaches the level of
preoccupation. Rather than contributing to a resolution of
the Mediterranean security dilemma, Greece and Turkey
are among its biggest progenitors.
Greek-Turkish rivalry is unusual in that the
protagonists are very unevenly matched. Greece is a small
Balkan state with a population of 10.5 million, but also a
North Atlantic Treaty Organization (NATO) and European
Union (EU) member with an international agenda
dominated by its relationship with institutionalized
Europe. Turkey has a large and rapidly growing population
of almost 65 million. It has European aspirations but also a
significant Asian frontier, and it confronts an international
situation that is extremely threatening and complex, “at the
centre of a crescent-shaped wedge of territory stretching
from Kazakhstan to the Gulf and Suez and finally to the
North African coast, containing the most volatile collection
of states in the world.”1
Like Greece, Turkey has been a NATO member since
1952, but its relationship with the EU is contentious. It has
assumed significant commitments in the war-torn
Caucasus and Central Asian regions since the break-up of
the Union of Soviet Socialist Republic (USSR), its relations
with Syria and Iraq are potentially explosive, and it
confronts an open-ended domestic insurrection in
Kurdestan with important international ramifications. 2
Greece and Turkey are highly militarized—Turkey devotes
3.8 percent of its Gross Domestic Product to defense
spending and Greece 4.7 percent (against a NATO average
of 2.2 percent), and both have launched ambitious military
build-ups. There is, however, little doubt that the Turkish
side has the wherewithal to prevail in an armed
confrontation. Turkish Gross Domestic Product is
approximately 1.5 times that of Greece, and in purely
military terms, Turkey enjoys something like a 4-1 ratio of
superiority, with 594,000 men at arms (477,000 in land
armies, 63,000 in the air force, and 54,000 in marine forces)
compared to a Greek force of 168,700 (116,000 on land,
33,000 in the air, and 19,700 at sea).
Despite its physical superiority, the unresolved conflict
impacts negatively upon Turkey’s foreign policy agenda as
well. Ankara’s long-standing goal of accession to the EU has
been sacrificed on the alter of Greek-Turkish rivalry, and in
view of the many and substantial challenges that it
confronts on other fronts, eternal bickering with Greece
might well be portrayed as a luxury, if not an extravagance.
The rivalry is nonetheless alive and well, irrespective of the
constant ministrations of NATO, the good will of
innumerable mediators and profferers of good offices, and
the real best interests of almost all those involved.
There are at least two reasons why this is so. First,
though sometimes concerned as much with symbol as with
substance, Greek-Turkish rivalry is deeply rooted and
complex, with multiple dimensions that have tended over
time to become mutually reinforcing. The underlying issues
are neither trivial nor straightforward, and they will
continue to defy facile solutions. Second, the rivalry is set in
a larger spacial and temporal context, and has been
sensitive to patterns of change in the geostrategic and
historical environment. Greek-Turkish relations are often
discussed on the basis of “ancient hatreds” assumptions
that emphasize their timeless and unchanging
character—what Henry Kissinger has called the “atavistic
bitterness” and “primeval hatred of Greeks and Turks.” 3
But the relationship is also a dynamic one, and at present is
very much conditioned by circumstances specific to the
post-Cold War period.
Historical and Cultural Foundations.
Greek nationalism has three foundations; the legacy of
the great classical civilization of the age of antiquity, the
Byzantine and Orthodox Christian heritage of the Middle
Ages, and the national revival of the modern period. The
classical legacy is timeless and in a sense universal, though
its fundamental importance as a source of specifically Greek
identity is revealed by the furor unleashed by the 19th
century Austrian historian J. P. Fallmerayer’s attempt to
deny an organic link between the modern Greek peoples and
their classical ancestors.4 The conquest of the Orthodox
Christian civilizations of the Balkan peninsula and Aegean
island groups by the expanding Ottoman dynasty in the
14th and 15th centuries, culminating with the fall of
Constantinople in 1453, is almost universally regarded as a
tragedy of epic proportions and the prelude to a dark age of
cultural effacement, the Turkokratia or period of
unadulterated Turkish domination.
Modern Greek national identity is a direct product of the
19th century national revival, waged as a bitter struggle
against Ottoman overlordship beginning with the first
Greek uprising in 1821. The Greek national state, created in
1830 at the behest of the European great powers, included
only about a third of the Greek peoples of the Balkan region.
Thereafter, the Greek state was built up piece by piece, as
the consequence of a long sequence of wars, diplomatic
maneuvers, and uprisings on behalf of the goal of enosis or
union, inspired by the Megali Idea (Great Idea) of uniting all
the Greek peoples of the Aegean and Anatolia within a
single national entity. In Turkish national memory, this
process is conterminous with the long decline of Ottoman
civilization, and therefore linked with the Turkish peoples
loss of great power status and cultural preeminence.
The tragic culmination of the Megali Idea came at the
end of World War I, with the defeat of the Greek
expeditionary force in Asia Minor at the hands of Mustafa
Kemal’s new Turkish national movement, the fall of
Smyrna in September 1922 and the ensuing massacre of the
city’s Greek and Armenian populations, and the treaty of
Lausanne in 1923. The treaty regularized a Greek-Turkish
border at the expense of the nearly one and a half million
Greek and Turkish refugees forced to participate in an
officially sponsored population transfer. For the Turks, this
is remembered as the “war of independence” whose outcome
ensured the survival of a Turkish national state. For the
Greeks it is “the catastrophe,” a cataclysmic defeat which
brought a violent end to the millennial Hellenic civilization
of Asia Minor. Like other peoples whose national idea rests
upon a cult of martyrdom derived from a long and only
partially realized struggle for independence, the Greeks’
national identity has been culturally constructed as a myth
of resistance to a barbaric, alien, and permanently
menacing other. In the case of Turkey, national identity has
been defined against the foil of rivalry with an eternal Greek
enemy, always ready to take advantage of Turkish
weakness, that is simultaneously resented and scorned. 5
Outside the context of this mythic structure, of course,
Greek-Turkish relations have been considerably more
nuanced. The peace of Lausanne was followed by a period of
rapprochement under the direction of Mustafa Kemal
(Ataturk) and Elefterios Venezelos, architects of war in
1919 but by the late 1920s determined to prioritize the goal
of domestic restructuring and reform. The policy survived
its architects, and Greek-Turkish feuding was not a
significant factor in international relations during the
period 1930-55.6 It was only with the rise of anti-British
national agitation in Cyprus that the Greek-Turkish rivalry
made a comeback. In the postwar decades, both Greece and
Turkey were modernizing societies undergoing a process of
traumatic social change, including rapid urbanization,
progress toward universal literacy, and the rise of mass
democratic cultures where the evocation of an “invented”
national tradition against the foil of a despised rival played
well in public forums. On both sides, political elites
manipulated national sentiments to further their quest for
power, in the process conjuring up and exacerbating a
strategic rivalry that would quickly take on a life of its own.
DR. R. CRAIG NATION is the Elihu Root Professor of
Military Studies, U.S. Army War College
Introduction.
In the best of all possible worlds, Greece and Turkey
would be pillars of stability amidst the turbulence of
southeastern Europe and the eastern Mediterranean. With
their privileged access to European institutions,
substantial economic prospects, and powerful state
traditions, they have multiple assets that could be brought
to bear to help promote development and security. In
reality, however, existing Greek-Turkish relations present
a depressingly diverse aspect. Athens and Ankara are arch
rivals, whose mutual enmity often approaches the level of
preoccupation. Rather than contributing to a resolution of
the Mediterranean security dilemma, Greece and Turkey
are among its biggest progenitors.
Greek-Turkish rivalry is unusual in that the
protagonists are very unevenly matched. Greece is a small
Balkan state with a population of 10.5 million, but also a
North Atlantic Treaty Organization (NATO) and European
Union (EU) member with an international agenda
dominated by its relationship with institutionalized
Europe. Turkey has a large and rapidly growing population
of almost 65 million. It has European aspirations but also a
significant Asian frontier, and it confronts an international
situation that is extremely threatening and complex, “at the
centre of a crescent-shaped wedge of territory stretching
from Kazakhstan to the Gulf and Suez and finally to the
North African coast, containing the most volatile collection
of states in the world.”1
Like Greece, Turkey has been a NATO member since
1952, but its relationship with the EU is contentious. It has
assumed significant commitments in the war-torn
Caucasus and Central Asian regions since the break-up of
the Union of Soviet Socialist Republic (USSR), its relations
with Syria and Iraq are potentially explosive, and it
confronts an open-ended domestic insurrection in
Kurdestan with important international ramifications. 2
Greece and Turkey are highly militarized—Turkey devotes
3.8 percent of its Gross Domestic Product to defense
spending and Greece 4.7 percent (against a NATO average
of 2.2 percent), and both have launched ambitious military
build-ups. There is, however, little doubt that the Turkish
side has the wherewithal to prevail in an armed
confrontation. Turkish Gross Domestic Product is
approximately 1.5 times that of Greece, and in purely
military terms, Turkey enjoys something like a 4-1 ratio of
superiority, with 594,000 men at arms (477,000 in land
armies, 63,000 in the air force, and 54,000 in marine forces)
compared to a Greek force of 168,700 (116,000 on land,
33,000 in the air, and 19,700 at sea).
Despite its physical superiority, the unresolved conflict
impacts negatively upon Turkey’s foreign policy agenda as
well. Ankara’s long-standing goal of accession to the EU has
been sacrificed on the alter of Greek-Turkish rivalry, and in
view of the many and substantial challenges that it
confronts on other fronts, eternal bickering with Greece
might well be portrayed as a luxury, if not an extravagance.
The rivalry is nonetheless alive and well, irrespective of the
constant ministrations of NATO, the good will of
innumerable mediators and profferers of good offices, and
the real best interests of almost all those involved.
There are at least two reasons why this is so. First,
though sometimes concerned as much with symbol as with
substance, Greek-Turkish rivalry is deeply rooted and
complex, with multiple dimensions that have tended over
time to become mutually reinforcing. The underlying issues
are neither trivial nor straightforward, and they will
continue to defy facile solutions. Second, the rivalry is set in
a larger spacial and temporal context, and has been
sensitive to patterns of change in the geostrategic and
historical environment. Greek-Turkish relations are often
discussed on the basis of “ancient hatreds” assumptions
that emphasize their timeless and unchanging
character—what Henry Kissinger has called the “atavistic
bitterness” and “primeval hatred of Greeks and Turks.” 3
But the relationship is also a dynamic one, and at present is
very much conditioned by circumstances specific to the
post-Cold War period.
Historical and Cultural Foundations.
Greek nationalism has three foundations; the legacy of
the great classical civilization of the age of antiquity, the
Byzantine and Orthodox Christian heritage of the Middle
Ages, and the national revival of the modern period. The
classical legacy is timeless and in a sense universal, though
its fundamental importance as a source of specifically Greek
identity is revealed by the furor unleashed by the 19th
century Austrian historian J. P. Fallmerayer’s attempt to
deny an organic link between the modern Greek peoples and
their classical ancestors.4 The conquest of the Orthodox
Christian civilizations of the Balkan peninsula and Aegean
island groups by the expanding Ottoman dynasty in the
14th and 15th centuries, culminating with the fall of
Constantinople in 1453, is almost universally regarded as a
tragedy of epic proportions and the prelude to a dark age of
cultural effacement, the Turkokratia or period of
unadulterated Turkish domination.
Modern Greek national identity is a direct product of the
19th century national revival, waged as a bitter struggle
against Ottoman overlordship beginning with the first
Greek uprising in 1821. The Greek national state, created in
1830 at the behest of the European great powers, included
only about a third of the Greek peoples of the Balkan region.
Thereafter, the Greek state was built up piece by piece, as
the consequence of a long sequence of wars, diplomatic
maneuvers, and uprisings on behalf of the goal of enosis or
union, inspired by the Megali Idea (Great Idea) of uniting all
the Greek peoples of the Aegean and Anatolia within a
single national entity. In Turkish national memory, this
process is conterminous with the long decline of Ottoman
civilization, and therefore linked with the Turkish peoples
loss of great power status and cultural preeminence.
The tragic culmination of the Megali Idea came at the
end of World War I, with the defeat of the Greek
expeditionary force in Asia Minor at the hands of Mustafa
Kemal’s new Turkish national movement, the fall of
Smyrna in September 1922 and the ensuing massacre of the
city’s Greek and Armenian populations, and the treaty of
Lausanne in 1923. The treaty regularized a Greek-Turkish
border at the expense of the nearly one and a half million
Greek and Turkish refugees forced to participate in an
officially sponsored population transfer. For the Turks, this
is remembered as the “war of independence” whose outcome
ensured the survival of a Turkish national state. For the
Greeks it is “the catastrophe,” a cataclysmic defeat which
brought a violent end to the millennial Hellenic civilization
of Asia Minor. Like other peoples whose national idea rests
upon a cult of martyrdom derived from a long and only
partially realized struggle for independence, the Greeks’
national identity has been culturally constructed as a myth
of resistance to a barbaric, alien, and permanently
menacing other. In the case of Turkey, national identity has
been defined against the foil of rivalry with an eternal Greek
enemy, always ready to take advantage of Turkish
weakness, that is simultaneously resented and scorned. 5
Outside the context of this mythic structure, of course,
Greek-Turkish relations have been considerably more
nuanced. The peace of Lausanne was followed by a period of
rapprochement under the direction of Mustafa Kemal
(Ataturk) and Elefterios Venezelos, architects of war in
1919 but by the late 1920s determined to prioritize the goal
of domestic restructuring and reform. The policy survived
its architects, and Greek-Turkish feuding was not a
significant factor in international relations during the
period 1930-55.6 It was only with the rise of anti-British
national agitation in Cyprus that the Greek-Turkish rivalry
made a comeback. In the postwar decades, both Greece and
Turkey were modernizing societies undergoing a process of
traumatic social change, including rapid urbanization,
progress toward universal literacy, and the rise of mass
democratic cultures where the evocation of an “invented”
national tradition against the foil of a despised rival played
well in public forums. On both sides, political elites
manipulated national sentiments to further their quest for
power, in the process conjuring up and exacerbating a
strategic rivalry that would quickly take on a life of its own.
DR. R. CRAIG NATION is the Elihu Root Professor of
Military Studies, U.S. Army War College
When Responsibility Doesn’t Pay -Welfare always breeds contempt.
By Mark Steyn
While Barack Obama was making his latest pitch for a brand-new, even-more-unsustainable entitlement at the health-care “summit,” thousands of Greeks took to the streets to riot. An enterprising cable network might have shown the two scenes on a continuous split-screen — because they’re part of the same story. It’s just that Greece is a little further along in the plot: They’re at the point where the canoe is about to plunge over the falls. America is farther upstream and can still pull for shore, but has decided instead that what it needs to do is catch up with the Greek canoe. Chapter One (the introduction of unsustainable entitlements) leads eventually to Chapter Twenty (total societal collapse): The Greeks are at Chapter Seventeen or Eighteen.
What’s happening in the developed world today isn’t so very hard to understand: The 20th-century Bismarckian welfare state has run out of people to stick it to. In America, the feckless, insatiable boobs in Washington, Sacramento, Albany, and elsewhere are screwing over our kids and grandkids. In Europe, they’ve reached the next stage in social-democratic evolution: There are no kids or grandkids to screw over. The United States has a fertility rate of around 2.1 — or just over two kids per couple. Greece has a fertility rate of about 1.3: Ten grandparents have six kids have four grandkids — ie, the family tree is upside down. Demographers call 1.3 “lowest-low” fertility — the point from which no society has ever recovered. And, compared to Spain and Italy, Greece has the least worst fertility rate in Mediterranean Europe.
So you can’t borrow against the future because, in the most basic sense, you don’t have one. Greeks in the public sector retire at 58, which sounds great. But, when ten grandparents have four grandchildren, who pays for you to spend the last third of your adult life loafing around?
By the way, you don’t have to go to Greece to experience Greek-style retirement: The Athenian “public service” of California has been metaphorically face down in the ouzo for a generation. Still, America as a whole is not yet Greece. A couple of years ago, when I wrote my book America Alone, I put the then–Social
Is that likely to happen? At such moments, I like to modify Gerald
We hard-hearted small-government guys are often damned as selfish types who care nothing for the general welfare. But, as the Greek protests make plain, nothing makes an individual more selfish than the socially equitable communitarianism of big government: Once a chap’s enjoying the fruits of government health
The perfect spokesman for the entitlement mentality is the deputy prime minister of Greece. The European Union has concluded that the Greek government’s austerity measures are insufficient and, as a condition of bailout, has demanded something more robust. Greece is no longer a sovereign state: It’s General Motors, and the EU is Washington, and the Greek electorate is happy to play the part of the UAW — everything’s on the table except anything that would actually make a difference. In practice, because Spain, Portugal, Italy, and Ireland are also on the brink of the abyss, a “European” bailout will be paid for by Germany. So the aforementioned Greek deputy prime minister, Theodoros Pangalos, has denounced the conditions of the EU deal on the grounds that the Germans stole all the bullion from the Bank of Greece during the Second World War. Welfare always breeds contempt, in nations as much as inner-city housing projects: How dare you tell us how to live! Just give us your money and push off.
Unfortunately, Germany is no longer an economic powerhouse. As Angela
Think of Greece as California: Every year an irresponsible and corrupt bureaucracy awards itself higher pay and better benefits paid for by an ever-shrinking wealth-generating class. And think of Germany as one of the less profligate, still-just-about-functioning corners of America such as my own state of New Hampshire: Responsibility doesn’t pay. You’ll wind up bailing out anyway. The problem is there are never enough of “the rich” to fund the entitlement state, because in the end it disincentivizes everything from wealth creation to self-reliance to the basic survival instinct, as represented by the fertility rate. In Greece, they’ve run out Greeks, so they’ll stick it to the Germans, like French farmers do. In Germany, the Germans have only been able to afford to subsidize French farming because they stick their defense tab to the Americans. And in America, Obama, Pelosi, and Reid are saying we need to paddle faster to catch up with the Greeks and Germans. What could go wrong?
— Mark Steyn, a National Review columnist, is author of America Alone. © 2010 Mark Steyn
http://article.nationalreview.com/426405/when-responsibility-doesnt-pay/mark-steyn?page=1
Παρασκευή
Αναδιπλώνεται το State Department για τις δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη στην Άγκυρα
Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Hillary Clinton με δηλώσεις της στη Γερουσία "άδειασε" τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Άγκυρα James Jeffrey, μετά το διάβημα του πρέσβη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ουάσινγκτον: "Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους του πρέσβη μας αλλά υποθέτω ότι εξέθετε την γνώμη της τουρκικής κυβέρνησης. Αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί σε μας, γιατί εμείς επιθυμούμε να δούμε την κατάσταση σε ολόκληρη την Κύπρο να επιλύεται, αλλά ασφαλώς αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή ήταν η δεδηλωμένη θέση της τουρκικής κυβέρνησης κι όχι της αμερικανικής", απάντησε η Clinton στον Γερουσιαστή του Νew Jersey Robert Menendez, ο οποίος διερωτήθηκε αν ο Αμερικανός πρέσβης υπέπεσε σε γλωσσικό ολίσθημα παραγνωρίζοντας την στρατιωτική κατοχή από το 1974.
H Αμερικανίδα ΥΠΕΞ άφησε επίσης ακάλυπτο και τον εκπρόσωπο του State Department, ο οποίος την περασμένη Τρίτη δήλωσε ότι συμφωνεί με την τοποθέτηση Jeffrey και "ότι οι ΗΠΑ κοιτάζουν το μέλλον κι όχι ό,τι έγινε πριν 35 χρόνια". Επισημαίνεται ότι το Αmerican Ηellenic Ιnstitute (ΑΗΙ) ζητεί από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Barak Obama την ανάκληση του Αμερικανού πρέσβη των ΗΠΑ στην Άγκυρα.
Επιμένουν για την 25η Μαρτίου!
Αντί το υπουργείο Εξωτερικών να παραδεχθεί την γκάφα της κατάργησης -λόγω... οικονομικής κρίσης- του εορτασμού της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου από τις πρεσβείες μας στο εξωτερικό, επανήλθε δυστυχώς με νέα εγκύκλιο που κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Ετσι, η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΞ με εγκύκλιο που υπογράφεται από τον διευθυντή της ΣΤ’ Γενικής Διεύθυνσης Προσωπικού πρέσβη Γ. Παΐζη απορρίπτει το αίτημα πολλών πρεσβευτών και προξένων να διοργανώσουν αδαπάνως για το ελληνικό Δημόσιο την καθιερωμένη δεξίωση για την εθνική εορτή, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι πρέπει να υπάρξει, λέει, ενιαία εικόνα σε όλες τις ελληνικές διπλωματικές αποστολές...
Κατατέθηκε το λαθρονομοσχέδιο!
Πριν από λίγο ο υπουργός Εσωτερικών κατέθεσε προς συζήτηση στην βουλή το νομοσχέδιο για την χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας στους αλλοδαπούς λαθρομετανάστες. Αρχές της εβδομάδας θα συζητηθεί στην αρμόδια διαρκή επιτροπή και στη συνέχεια στην ολομέλεια. Το σχέδιο βιολογικής και εθνολογικής αλλοίωσης της Πατρίδας μας αρχίζει πλέον να παίρνει σάρκα και οστά, με την συντεχνία του Τζέφρυ μαζί με τις επιδοτούμενες ανθελληνικές ΜΚΟ να έχουν αναλάβει την «εργολαβία». Πλέον οι διατάξεις και άρθρα του λαθρονομοσχεδίου έρχονται προς συζήτηση και εδώ τελικά θα δούμε δημόσια ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι θα συμβιβασθούν με την καταστροφή της Ελλάδας και ποιοι θα αντισταθούν.
Η λαθρομεταναστευτική ψήφος
Για τα μάτια και μόνον είναι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών, η απόδοσις δικαιώματος ψήφου. Όσο κι αν προσπαθεί ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου και η Κυβέρνησίς του, με διάφορα λεκτικά σχήματα, επικοινωνιακού τύπου, να μας πείση επί του συγκεκριμένου, ότι δηλαδή το κάθε καρυδιάς καρύδι που – κατ’ αρχήν λαθραίως – εισέβαλε στην χώρα μας πρέπει να έχει και δικαίωμα ψήφου, δεν… μασάμε!..
Διότι, απλούστατα, από την πρώτη μικρή, αρχή της θητείας του ως Πρωθυπουργός, διεφάνη πλήρως, η πρόθεσίς του να αλλοιώση τον εθνικό χαρακτήρα της Ελλάδος και να περάσουν τα σχέδια της παγκοσμιοποιήσεως και στην δική μας χώρα.
Βεβαίως, «πλάτη» στο σχέδιο αυτό έχει, από πολλού θέσει ο πρώην Πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, γνωστότατος για την παγκοσμιοποιημένη πολιτική του φυσιογνωμία, όταν, από το 1996, διεκήρυσσε τις απόψεις του περί «πολιτικών και οικονομικών προσφύγων» και έβγαζε… σπυριά όταν άκουγε περί λαθρομεταναστών. Είχε βαθειά στο μυαλό του ο άνθρωπος ριζωμένη την αντίληψη ότι πρέπει να αλλοιώσει το εθνικό πληθυσμιακό στοιχείο.
Και πώς αλλιώς θα το επετύγχανε αυτό; Μόνον δια της μαζικής εισβολής λαθρομεταναστών, από κάθε σημείο του ορίζοντος. Οπότε, με την πάροδο των ετών, αυτοί θα ενομιμοποιούντο και φυσικά ο ίδιος ή κάποιος συνεχιστής του πανούργου αυτού σχεδίου του, θα τους απέδιδε και το δικαίωμα ψήφου.
Ο άξιος συνεχιστής του «έργου» αυτού δεν μπορούσε να είναι άλλος από τον κ. Γ. Παπανδρέου!.. Ο οποίος ως μη έχων καμμία σχέσι με τον αξιόλογο πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου και πλήρως υπακούων στα κελεύσματα των ηγητόρων της παγκοσμιοποιήσεως βάλθηκε από την ώρα που ανέλαβε την ηγεσία του Εθνους να το ξεχαρβαλώσει με κάθε τρόπο.
Πρώτη ενέργειά του αυτή της καταργήσεως των υπουργείων Μακεδονίας – Θράκης και Αιγαίου, δεύτερη να αποβάλλει τον χαρακτηρισμό «εθνικός», «εθνικά» ή «εθνικόν» από κάθε Δημόσια Υπηρεσία (παράδειγμα το Υπουργείο Παιδείας) αφού έτσι προσεδίδετο η έννοια του Ελληνικού Εθνους σε αυτήν (απορούμε πως ακόμη δεν άλλαξε και την ονομασία της Εθνικής Τραπέζης, ή ακόμη και του… Εθνικού Λαχείου), τρίτη να δώσει δικαίωμα ψήφου στους κάθε λογής αλλοδαπούς που κάποια στιγμή εισέβαλαν λαθραίως στην Ελλάδα.
Κοντά σε όλα τούτα, με το πρόσχημα της διοικητικής αναδιαρθρώσεως της χώρας έβαλε μπρος να την ξεχαρβαλώσει εντελώς με το περιβόητο σχέδιο «Καποδίστριας ΙΙ» ή, επί το αρχαιότερον, «Καλλικράτης», (παρά τις ιδεολογικές μας διαφορές με το ΚΚΕ, ειδικής μνείας χρήσει ο χαρακτηρισμός, επί τούτου, της κας ΑΛ. Παπαρήγα που είπε: Δεν πρόκειται για «Καλλικράτη» αλλά για «Καλιγούλα»!…).
Χωρίζει, λοιπόν, ο κ. Παπανδρέου την Ελλάδα σε 13 «δεσποτάτα» ή αν θέλετε μικρά κρατίδια, εκ των οποίων ο κάθε ένας «μικρός πρωθυπουργός» (επιτυχής ο, προ ημερών, σχετικός τίτλος της Ελευθεροτυπίας «13 μικροί πρωθυπουργοί») θα μπορεί να ασκεί και εξωτερική πολιτική και γιατί να μην μπορεί, αφού σε όλα τα άλλα (οικονομικά, κοινωνικά κλπ.) από την πρώτη κιόλας ημέρα, θα έχει το δικαίωμα τούτο.
Επί του θέματος μας, τώρα:
α) Ψήφος στους μετανάστες – κατ’ αρχήν λαθρομετανάστες – σημαίνει ΑΛΛΟΙΩΣΙ της βούλησης των Ελλήνων
β) Ψήφος στους συγκεκριμένους ανθρώπους σημαίνει παγκοσμιοποίησις της Ελλάδος
γ) Ψήφος στους συγκεκριμένους σημαίνει ότι είναι δυνατόν, (βαθμιαίως), να «αποκτήσουμε» μέχρι και Πρωθυπουργό από το… εξωτερικό!
δ) Ψήφος στους ξένους εισβολείς (…και τους αποκαλούμε έτσι, διότι ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΥΣ δεν προσεκλήθη από την Ελλάδα και ως λαθρομετανάστες προσήλθαν στα εδάφη μας) σημαίνει ότι είναι πιθανόν να αντικρύσουμε σε ανώτερα αξιώματα του δημοσίου βίου της χώρα και κάποιον ΠΡΑΚΤΟΡΑ ξένης δυνάμεως.
Το πρώτο, εν πάση περιπτώσει, βήμα γίνεται και εφ’ όσον …«πάνε καλά τα πράγματα» είναι πιθανότατο να δούμε στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση (τον Νοέμβριο) μέχρι και αλλοδαπούς Δημάρχους. Υπερβολικό; Περιμένετε και σιγά – σιγά θα το δούμε κι αυτό. Σιγά – σιγά ωριμάζει το… φρούτο.
Και για να μην μειδιάσει ο αγαπητός Αναγνώστης ας αναλογισθεί τι έχει να γίνει σε περιοχές όπου το μουσουλμανικό στοιχείο αυξάνεται και πληθύνεται εν αντιθέσει με το Χριστιανικό – Ελληνικό που, λόγω της υπογεννητικότητος, φθίνει. Ας πούμε στους νομούς της Θράκης.
Αυτά και… μη χειρότερα καθώς: Ο μεν κ. Παπανδρέου και οι υποτακτικοί του παρατηρούν αενάως τις (ανύπαρκτες) αντιδράσεις των Ελλήνων, από την άλλη δε πλευρά ο κοσμάκης απορροφημένος στην μάχη της επιβιώσεως και την οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα, αφήνει την προαναφερθείσα καταιγίδα να πλησιάζει.
Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος
ΟΙ Αθλιοτητες ενος Βολεμενου Προεδρου- Γλαστρα!!!
Το περασμένο Σαββατοκύριακο έγινε στα Ιωάννινα ο εορτασμός της 97ης επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τον τουρκικό ζυγό. Σαν γνήσιος δημοκράτης απέφυγε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αναφερθεί στην αρχιστρατηγία του διαδόχου και μετέπειτα βασιλέα Κωνσταντίνου και στον ιδιοφυή στρατιωτικό σχεδιασμό του Ιωάννη Μεταξά. Κάλεσε όμως όλους τους Έλληνες να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αλλά δεν αναφέρθηκε στους υπαίτιους της κρίσης. Άλλωστε ο ίδιος ήταν εξέχον μέλος των κυβερνήσεων Α. Παπανδρέου. Εκεί όμως που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα δημοκρατικότητας ήταν για την χορήγηση ιθαγένειας στους μετανάστες. Χαρακτήρισε μάλιστα την ενσωμάτωση των μεταναστών σαν «διακύβευμα της εποχής μας» και θεώρησε την παραχώρηση πλήρους ισονομίας και ισοπολιτείας στους μετανάστες σαν «στοιχείο ωριμότητας και βαθιά δημοκρατικής παιδείας». Λησμόνησε όμως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι το μεγαλύτερο στοιχείο ωριμότητας και βαθιάς δημοκρατικής παιδείας είναι το δικαίωμα του Ελληνικού λαού να αποφασίζει ο ίδιος. Όμως οι πολιτικοί μας (πλην των εκπροσώπων του ΛΑΟΣ) αποστρέφονται την διεξαγωγή δημοψηφισμάτων όπως ο διάβολος το λιβάνι. Τους φθάνει η άρνηση δια δημοψηφίσματος των Ελβετών να δεχθούν την ανέγερση τζαμιού στη χώρα τους. Έτσι η δημοκρατική ωριμότητα του ελληνικού λαού παραμένει στο δικαίωμα να υπακούουν στις εντολές τους.
Εκεί όμως που ατύχησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι στην εξίσωση των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα με τους Έλληνες μετανάστες. Είναι ένα επιχείρημα που κατά κόρον χρησιμοποιείται από όλους τους θιασώτες υπεράσπισης των μεταναστών, που είδαν φως και μπήκαν στην χώρα μας. Κατ' αρχήν οι Έλληνες μετανάστες δεν υπήρξαν λαθραίοι. Ιδιαίτερα για την μετάβασή τους σε Αυστραλία, Καναδά και ΗΠΑ είχαν εξασφαλίσει άδεια μετάβασης από τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών. Τους περίμενε δουλειά με όλες τις κοινωνικές παροχές και δεν αποτέλεσαν την ατμομηχανή διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Δεύτερον, ο αριθμός των μεταναστών είχε καθοριστεί αυστηρά και όποιος, ακόμα και σήμερα, επιχειρεί να περάσει λαθραία τα σύνορά τους τον περιμένει η φυλακή και η απέλαση, αν γλυτώσει από τα πυρά των συνοριοφυλάκων. Ποτέ και καμιά χώρα δεν επέτρεψε την αθρόα χορήγηση ιθαγενείας σε νόμιμους μετανάστες, αλλά έθεσαν όλες οι χώρες αυστηρά κριτήρια κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι Έλληνες μετανάστες που μας έκαναν υπερήφανους. Τρίτον, οι συνθήκες που έζησαν οι νόμιμοι Έλληνες μετανάστες (στις ξύλινες παράγκες) δεν ήταν καλύτερες από τις συνθήκες που ζουν σήμερα οι λαθραίοι στην Ελλάδα. Τέταρτον, όπου πάτησαν οι Έλληνες μετανάστες δεν παρουσιάστηκε έξαρση της εγκληματικότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιοι δεν κατέληξαν στη φυλακή. Είναι όμως κρίμα να εξισώνονται οι χιλιάδες αλλοδαποί φυλακισμένοι μετανάστες με τις λίγες δεκάδες Ελλήνων παρανόμων. Πέμπτον, οι Έλληνες μετανάστες μετέβηκαν σε χώρες χριστιανικές με κοινές πολιτιστικές ρίζες και πρόσφεραν στον πολιτισμό των χωρών που μετέβησαν, χωρίς να κομίζουν κάτι το εντελώς διαφορετικό. Αντίθετα σήμερα την Ευρώπη, κι όχι μόνον την χώρα μας, την κατακλύζουν, αλλόθρησκοι μετανάστες με τελείως διαφορετικές πολιτιστικές παραδόσεις και ο κίνδυνος να αλλοιωθεί η Ευρώπη πολιτιστικά είναι μεγάλος. Μπορεί η φούρια των πολιτικών μας να είναι μεγάλη για να ευθυγραμμιστούν με τις υποδείξεις, καλό όμως είναι να πάψουν και να προκαλούν με την υπογράμμιση ότι αυτό είναι στοιχείο ωριμότητας και δημοκρατικής παιδείας. Μεγαλώσαμε με τα παραμύθια του παππού και μας είναι άχρηστες οι παραλλαγές τους.
Τρίτη
Ιθαγένεια γιά αλλοδαπούς-μετανάστες στην Ελλάδα και Απόδημος Ελληνισμός
Απευθύνομαι κατά κύριο λογο προς την παρούσα κυβέρνηση που έχει και την ευθύνη για την διακυβέρνηση της χώρας αλλά τα σχόλια, επισημάνσεις, παραπονά μου είναι διαχρονικού χαρακτήρα και αφορούν όλους τους εν Ελλάδι αδελφούς μας.
Με αυτά τα ολίγα σαν εισαγωγή και με αφορμή τις προτεινόμενες αλλαγές στον νόμο για την Ελληνική Ιθαγένεια-Υπηκοότητα, θα ήθελα να παραθέσω μερικές πραγματικότητες που με προβληματίζουν και που νομίζω αποδεικνύουν ότι εσείς οι εν Ελλάδι Έλληνες μας έχετε γράψει εμάς τους ξενιτεμένους αδελφούς σας εκεί που μελάνι δεν πιάνει.
1. Πως θα πρέπει να αισθανόμαστε εμείς οι ομογενείς (δηλ. 2-3 εκατομμύρια ΕΛΛΗΝΕΣ) που όταν ζητάμε να μας επιτρέψετε να ψηφίζουμε στον τόπο διαμονής μας (κάτι το οποίο είναι συνταγματικό μας δικαίωμα και θα έπρεπε να μας το διασφαλίζει ένα ''κράτος δικαίου'') μας λέτε (απευθύνομαι σε όλους ανεξαρτήτως κομματικής διάκρισης) ότι αυτό απαιτεί να το εγκρίνουν τα 2/3 της βουλής, ενώ τώρα για ν' αποδοθεί η υπηκοότητα (και σύντομα, μετά από προσφυγές στα Ελληνικά και Ευρωπαϊκά δικαστήρια και πλήρη δικαιώματα Έλληνα πολίτη) σε νόμιμους και παράνομους μετανάστες στη Ελλάδα, αρκεί μόνο η απόφαση της κυβερνητικής επιτροπής (και τελικά, η απλή πλειοψηφια της βουλής) διότι αυτό απαιτεί το ''κράτος δικαίου''!
2. Πως θα πρέπει να αισθανόμαστε εμείς οι ομογενείς που πήραμε τα μάτια μας και φύγαμε για ένα καλύτερο μέλλον αλλά και για να ''αραιώσουν τα σκόρδα στην ψωροκώσταινα'' και για να χορτάσετε και εσείς ψωμί, αλλά τώρα που ''τα παιδιά του χασάπη χορτάσανε κρέας φτιάχνουν και δαχτυλίδια με τα άντερα'' μας, φέρεσθε σαν να είμαστε απόπαιδα και τρέχετε να αγκαλιάσετε και να βάλετε στο σπίτι σας τους γυρολόγους που έχουν πλημμυρίσει την Ελλάδα. Σκεφθήκατε το πολύ πραγματικό ενδεχόμενο ότι η κόρη σας μπορεί ''αύριο'' να σας φέρει στο σπίτι ένα μαυράκι κουλούκι; Πόσο προετοιμασμένη είναι η Ελληνική κοινωνία για τέτοιες ''καινοτομίες'';
3. Πως θα πρέπει να αισθανόμαστε εμείς οι ομογενείς (και τα αδέλφια μας ναυτικοί) που για πολλές δεκαετίες στηρίζαμε τους προϋπολογισμούς της Φτωχομάνας Ελλάδος και τώρα που χρειαζόμαστε την βοήθεια της για να μπει λίγο φρένο στον αφελληνισμό μας, η κουτοπόνηρη μάνα, αφού πρώτα έδιωξε τα παιδιά της γιατί δεν μπορούσε να τα ταΐσει, ψάχνει τώρα για ψυχοπαίδια να της κάνουν τα θελήματα. Έχει άραγε κανένας σκεφθεί ότι η δυνατότητα ψήφου στον τόπο διαμονής μας μπορεί να είναι η τελευταία ευκαιρία, για να αρχίσουν οι ομογενείς να ασχολούνται και πάλι με την ελληνική τους υπόσταση;
4. Είναι καιρός να γίνει κατανοητό ότι έχει πλέον περάσει η εποχή που οι απόδημοι υπήρχαν μόνο για να τρέχουν να βοηθήσουν την Ελλάδα. Δεν είναι όλοι οι ομογενείς επιστήμονες διεθνούς ακτινοβολίας ούτε επιτυχημένοι επιχειρηματίες. Οι ομογενείς έχουν και ανάγκες και προβλήματα και χρειάζονται χείρα βοηθείας.
Αντί να ψάχνετε να βρείτε το πως θα χρησιμοποιήσετε τους ομογενείς για να προωθήσετε τις διάφορες πολιτικές της εκάστοτε κυβέρνησης, θα πρέπει να συνηθίσετε στο ερώτημα «τι ποσοστό του Ελληνικού προϋπολογισμού διατίθεται εφέτος σε προγράμματα για τους ομογενείς».
Αντί να έρχονται οι εκπρόσωποι των κομμάτων (και οι διπλωμάτες) να μας κάνουν ''διαλέξεις'' και να φεύγουν, θα πρέπει να συνηθίσετε στο να έρχεσθε και να μας ακούτε, καταγράφοντας τις ανάγκες μας και τα προβλήματα μας (θα είναι και αυτό μια καλή αρχή).
5. Συχνά, όταν παραπονιόμαστε για διάφορα ευτράπελα στην Ελλάδα (π.χ. ουρές στις τράπεζες και τις δημόσιες υπηρεσίες, οδικές παραβάσεις κτλ), και κάνουμε σύγκριση με την καλύτερη κατάσταση που υπάρχει στην Αμερική, μας απαντούν: Εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι Αμερική.
Τώρα όταν πολλοί ομογενείς κρούουν τον κώδωνα για τις προτεινόμενες αλλαγές στον νόμο για την Ελληνική υπηκοότητα, δεχόμαστε το επιχείρημα ότι θα έπρεπε να μην ξεχνάμε ότι και εμείς κάποτε σαν μετανάστες επήγαμε στην Αμερική αλλά αυτοί μας έδωσαν υπηκοότητα. Πόσο γρήγορα και βολικά ξεχάσατε ότι η Ελλάδα δεν είναι Αμερική. Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει ακόμα τεράστια διαφορά.
Πρώτον, η Αμερική (Αμερική=ΗΠΑ, Καναδάς) είχε (και σε αρκετό βαθμό έχει ακόμη) πολλά εφόδια (πλούτο, οργάνωση, κράτος δικαίου, κτλ) για να κερδίσει την καρδιά και αφομοίωση του μετανάστη, ενώ η Ελλάδα προσφέρει μόνο μια θέση κάτω από τον ήλιο, και άπλετη διαφθορά. Δεύτερον, στην Αμερική υπάρχουν (καλομελετημένοι) νόμοι που εφαρμόζονται ενώ στην Ελλάδα οι νόμοι γίνονται στο ποδάρι και στην τελική ανάλυση όλα διαστρεβλώνονται, παρακάμπτονται και ''για τους ημετέρους'' επιτρέπονται.
Εάν κάποιος διαφωνεί, ας εξετάσει πως γίνονται οι προαγωγές και προσλήψεις καθηγητών στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (και αν η στοχοποίηση θεωρείται αυθαίρετη, ας εξετάσει η κυρία Υπουργός τον φάκελο διορισμού του Αναπληρωτή Καθηγητή Λαχανοκομίας το περασμενο καλοκαιρι). Μια και το έφερε η κουβέντα, αυτός είναι ένας άλλος τομέας, όπου όλες οι κυβερνήσεις απέτυχαν να σταθουν στο υψος των περιστάσεων, και οι γενικές συνελεύσεις των καθηγηταραδων λειτουργούν σαν μαφιόζικες φαμίλιες.
Και μην βιαστεί κανένας να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ΟΛΟΙ οι ομογενείς που ξεσηκώνονται εναντίον του προτεινομένου νόμου είναι συντηρητικοί, οπισθοδρομικοί, απληροφόρητοι, εθνικιστές κτλ. Αυτές τις καταστάσεις τις έχουμε ζήσει στο πετσί μας και μπορούμε να συγκρίνουμε και να προβλέψουμε τα αποτελέσματα. Θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον ο Πρωθυπουργός (αλλά και πολλοί από τους Υπουργούς του), σαν πρωην μετανάστης, θα είχε ποιο σφαιρική αντίληψη πάνω στο θέμα. Δυστυχώς όμως, πολλοί Έλληνες που πηγαίνουν στην Αμερική (στο εξωτερικό γενικά) για σπουδές, και μετά από λίγα χρόνια γυρνούν στην Ελλάδα χωρίς να ζήσουν και εργαστούν στην Αμερική, φέρνουν στην Ελλάδα μια επιφανειακή αντίληψη της αμερικανικής κοινωνίας. Και όλοι ξέρουμε ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη της άγνοιας.
Τα αποτελέσματα είναι ακόμη τραγικότερα όταν υπεισέρχεται και η πολιτική σκοπιμότητα. Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι βαριά κουβέντα αλλά πως μπορεί κανένας να εξηγήσει το γεγονός ότι η κυβέρνηση προτείνει ημίμετρα τα οποία θα οδηγήσουν στην δημιουργία πολιτών δυο ταχυτήτων (δηλ. πολίτες με περιορισμένα δικαιώματα και πολίτες με πλήρη δικαιώματα). Είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο είναι ασύμβατο με βασικές αρχές του κράτους δικαίου και ότι με την πρώτη προσφυγή σε κατάλληλο (competent) δικαστήριο «και οι τελευταίοι εσονται πρώτοι»;
ΟΠΟΙΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΑΝΕΜΟΥΣ, ΘΕΡΙΖΕΙ ΘΥΕΛΕΣ!
Εύχομαι ολόψυχα να είμαι μακριά ξημερωμένος, but, in any event, think again!...First, for your own good. Εμείς, έτσι ή αλλιώς, την κάψαμε την καλύβα μας!
Με πατριωτικούς χεραιτισμούς,
Dr. A. P. (Tom) Papadopoulos
Senior Research Scientist, Agriculture and Agri-Food Canada (1980-present)
Assistant Professor, Aristotle University of Thessaloniki (June-August 1991)
Adjunct Full Professor, Laval University (1996-present)
Adjunct Full Professor, University of Windsor (1999-present)
Adjunct Full Professor, University of Guelph (2006-present)
Βραχονησίδες Καλόγεροι : To "κλειδί" του Κεντρικού Αιγαίου
Βραχονησίδες. Αιγαίο. Μοιραία, με αυτές τις δυο λέξεις το μυαλό ταξιδεύει αυτομάτως στα διάσημα πλεόν Ίμια τα οποία ταυτίστηκαν με την λέξη βραχονησίδα (και με το ταπεινωτικό "ευχαριστώ"..) στην συνείδηση των περισσοτέρων Ελλήνων. Μικροσκοπικές νησίδες στην μέση του πουθενά, συνήθως γίνονται το αντικείμενο της προσοχής μας μετά από κάποια κρίση ή κάποιο περιστατικό με τους αρπακτικούς γείτονες. Πολλοί από αυτούς τους βράχους αποτελούν σημεία τεράστιας εθνικής σημασίας αντιστρόφως ανάλογης με μέγεθος τους. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελούν οι Καλόγεροι, φυτεμένοι όχι σε κάποια εσχατιά του αρχιπελάγους, αλλά ακριβώς στο κέντρο του.
Το μικρό αυτό δίδυμο αποτελείται από τον Μεγάλο Καλόγερο, ένα βράχο ύψος 36 μέτρων και εμβαδού 6 στρεμμάτων και τον Μικρό Καλόγερο 1400 μέτρα βορειοανατολικά του πρώτου, με ύψος 1 μέτρο και αβαθή τα οποία εκτείνονται μερικές δεκάδες μέτρα νότια. Οι βραχονησίδες δεσπόζουν του Κεντρικού Αιγαίου πελάγους απέχοντας 27 μίλια από την Χίο (ανατολικά) και 23 μίλια από την Άνδρο (δυτικά)
Χάρτης του Κεντρικού Αιγαίου : στο κέντρο ακριβώς διακρίνουμε το όνομα "Καλόγεροι". Με γαλάζιο χρώμα τα χωρικά ύδατα των 6nm
Ο πρώτος φάρος τοποθετήθηκε στον μεγάλο Καλόγερο το 1920, λόγω του κινδύνου που αντιπροσώπευαν τα απότομα βράχια στα παραπλέοντα σκάφη. Αργότερα κατασκευάστηκε μικρό κατάλυμα το οποίο για μια περίοδο κατοικείτο καθώς σύμφωνα με τα νησιολόγιά του Γ. Κ. Γιαγκάκη ,«Κατά την απογραφή πληθυσμού της 16ης Οκτωβρίου 1940 ο μεγάλος Καλόγερος φέρεται να κατοικείται από 6 κατοίκους», «άνδρες, μάλλον του Πολεμικού Ναυτικού που επιτηρούσαν το Θαλάσσιο χώρο εν όψει Ιταλικής επίθεσης». Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι Γερμανοί κατασκεύασαν δεξαμενές νερού και πυρομαχικών οι οποίες είναι εμφανείς μέχρι και στις μέρες μας. Την στρατιωτική χρήση της βραχονησίδας μαρτυρούν τα εκατοντάδες διάσπαρτα βλήματα και κάλυκες που είναι συναντά κανείς σε ολόκληρη την έκταση του βράχου.
Σήμερα ο Καλόγερος φιλοξενεί μικρό φάρο ο συντηρείται τακτικά από την Υπηρεσία Φάρων του ΠΝ. Μάλιστα τον Νοέμβρη του 2006 έπεσε θύμα..κλοπής αφού άγνωστοι αφαίρεσαν τις μπαταρίες και άλλα κινητά στοιχεία του..
Χαλάσματα επι της βραχονησίδας. Σε πρώτο πλάνο ο ενοχλητικός ηλιακός συλλέκτης..(φωτ Γιώργος Μισετζής)
Τα..επινίκεια της Μαδρίτης
Είμαστε στο 1998, δύο μόλις χρόνια από την κρίση των Ιμίων με την οποία η Άγκυρα αποφάσισε να φέρει στο προσκήνιο την θεωρία των γκρίζων ζωνών, το νέο όχημα της επεκτατικής της πολιτικής της στο Αιγαίο. Η ελληνική πολιτική ηγεσία ταπεινωμένη από το χαστούκι των Ιμίων κάνωντας πράξη την υπερήφανη πολιτική της εξημέρωσης του θηρίου, σύρεται στην Μαδρίτη (1997) όπου υπογράφει την ομώνυμη κατάπτυστη συμφωνία που αναγνωρίζει πλέον και επίσημα "νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο".
Στις αρχές Ιανουαρίου 1998 λίγους μήνες μετά από την Μαδρίτη, τα πρώτα αποτελέσματα του τραγικού αυτού λάθους μας χτυπούν την πόρτα.. Με πρόσχημα την μεγάλη ετήσια αεροναυτική άσκηση Ευέλικτη Πένσα των Τούρκων η Άγκυρα ανακοινώνει την δέσμευση μεγάλων περιοχών στο Αιγαίο, μία εκ των οποίων περιλαμβάνει και εθνικό έδαφος! και πιο συγκεκριμένα τις βραχονησίδες Καλόγεροι..Η Αθήνα απαντάει με ένα απο τα συνηθισμένα νερόβραστα διπλωματικά διαβήματα, στο οποίο δίνει πάτημα για μια πρωτοφανής σειρά ανακοινώσεων απο το τουρκικό ΥΠΕΞ, το οποίο αρχικά μέσω του εκπροσώπου του αμφισβήτισε το εύρος του Εθνικού εναερίου χώρου.
Η άσκηση ξεκινά στις 2 Ιανουαρίου 1998 με δεκάδες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και με φραστική επιθετικότητα, καθώς Άγκυρα χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα μέσα για την αμφισβήτιση, κατα την πρώτη βδομάδα διεξαγωγής της, τόσο του εύρους των 10 ν.μιλίων του εθνικού εναέριου χώρου όσο και την ελληνική κυριαρχία σε μια σειρά απο νησίδες και βραχονησίδες. Μάλιστα έφτασε σε σημείο να παρενοχλήσει με ζεύγος F-16, Ελληνικό ελικόπτερο Chinook το οποίο μετέφερε τον τότε ΥΠΕΘΑ Άκη Τσοχατζόπουλο απο την Χίο στα γειτονικά Ψαρά, στα πλαίσια περιοδείας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.Tις επόμενες ημέρες τις "σκληρές" ανακοινώσεις του Έλληνα κυβερνητικού εκπροσώπου και τωρινού υπουργού Δ.Ρέππα για "μη ευρωπαική" συμπεριφορά της Τουρκίας ακολουθούν :
1. Eνημερωτικό σημείωμα του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών (7.1.98), με το οποίο η Αγκυρα επαναφέρει το θέμα της συνέχισης του διαλόγου μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων εμπειρογνωμόνων, με την παράκαμψη όμως της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
2. Δήλωση του εκπροσώπου του τουρκικού ΥΠΕΞ Ουτκάν (7.1.98) : "δεν έχουν καμμία νομική ισχύ τα σχέδια της Ελλάδας σε νησίδες και βραχονησίδες, που δεν ανήκουν στην κυριότητά της, με διεθνείς συμβάσεις. Eίναι απαράδεκτο να προσπαθεί η Ελλάδα να αλλάξει το καθεστώς των γεωγραφικών σχηματισμών στο Αιγαίο με τετελεσμένα και μονομερείς ενέργειες. Χρειάζεται να διαπιστωθεί η κυριότητα των γεωγραφικών σχηματισμών, εκτός των παραπάνω, σύμφωνα με τις ισχύουσες διεθνείς συμβάσεις . Τα τελευταία εγχειρήματα έρχονται σε αντίθεση με τη δέσμευση που ανέλαβε η Ελλάδα στη Μαδρίτη για αποφυγή μονομερών ενεργειών στο Αιγαίο"
3. Aνακοίνωσή του τουρκικού ΥΠΕΞ (8.1.98) κατα την οποία ζητείται από την Ελλάδα "να εμποδίσει τις επιθέσεις κατά της τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη.
4. Aνακοίνωσή του τουρκικού ΥΠΕΞ (8.1.98) με αφορμή τις δηλώσεις Παγκάλου για το Κουρδικό, σύμφωνα με την οποία: "Η πολιτική καταπίεση που εφαρμόζει εδώ και χρόνια η Ελλάδα εναντίον της τουρκικής κοινότητας στη Δυτική Θράκη, μπορεί να είναι μόνο πηγή ντροπής για μια χώρα που θεωρεί τον εαυτό της πολιτισμένο. Συμβουλεύουμε τον Πάγκαλο που αναφέρθηκε στον Χίτλερ να ξανασκεφτεί το πώς οι ελληνικές αρχές είχαν παραδώσει με ευχαρίστηση(!) τους δεκάδες χιλιάδες Εβραίους που ζούσαν στην Ελλάδα στους στρατιώτες του Χίτλερ στέλνοντάς τους στα στρατόπεδα θανάτου"
Οι αποθήκες, όπως φαίνονται από την κορυφή του βράχου (φωτ Γιώργος Μισετζής)
Στο στόχαστρο οι νησίδες και οι βραχονησίδες του Αιγαίου
Προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις των επικίνδυνων ενεργειών της η Άγκυρα ξεκινά εκστρατεία κατασυκοφάντησης της Ελλάδας επιρρίπτοντας την ευθύνη για την ένταση στην Ελληνική πλευρά . Χαρακτηριστικό είναι δημοσίευμα της Τζουμχουριέτ (6.1.98) στο οποίο η ευθύνη για την ένταση αποδίδεται στον εποικισμό νησίδων από τους Έλληνες.. "η Άγκυρα παρακολουθεί στενά και πολύ προσεκτικά, τις πληροφορίες ότι η Ελλάδα σχεδιάζει, να προχωρήσει σε εποικισμό ερημονησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου". Η εφημερίδα, επικαλούμενη αρμόδιους του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών επισημαίνει: "Η Αθήνα επιδιώκει κάποια νέα προβοκάτσια. Κι αυτό γιατί δεν πρόκειται για μια απλή περίπτωση εγκατάστασης, αλλά για ένα σχέδιο που εντάσσεται στο γενικότερο στόχο της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα και να μετατρέψει το Αιγαίο σε ελληνική λίμνη".
Στις 2/12/98 ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ κ. Ουτκάν, στη διάρκεια της εβδομαδιαίας ενημέρωσης των δημοσιογράφων αμφισβητεί ευθέως την ελληνικότητα των Καλόγερων επαναλαμβάνοντας τις τουρκικές θεωρίες περι εποικισμού βραχονησίδων στο Αιγαίο : "δεν έχουν καμμία νομική ισχύ τα σχέδια της Ελλάδας σε νησίδες και βραχονησίδες, που δεν ανήκουν στην κυριότητά της, με διεθνείς συμβάσεις". Ο Τούρκος εκπρόσωπος αφού υπογράμμισε , την αναγκαιότητα "να διαπιστωθεί η κυριότητα των γεωγραφικών σχηματισμών, εκτός των παραπάνω, σύμφωνα με τις ισχύουσες διεθνείς συμβάσεις" κατάληξε -παλι.-: "Οι τελευταίες ενέργειες έρχονται σε αντίθεση με τη δέσμευση που ανέλαβε η Ελλάδα στη Μαδρίτη για αποφυγή μονομερών ενεργειών στο Αιγαίο"...
Γκραβούρα εποχής απο την βιβλιοθήκη της Χίου. "Calojerο" :Tο κέντρο του Αιγαίου
Η σημασία των Καλόγερων στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας
Στις αρχές του 2000 μετά από πρωτοβουλία του τωρινού πρωθυπουργού Γ.Παπανδρέου ξεκινάνε άτυπες συνομιλίες Ελλάδας-Τουρκίας μεταξύ των ΓΓ των Υπουργείων Εξωτερικών των δύο χωρών πρέσβεων Αναστάσιου Σκοπελίτη και Ουγούρ Ζιγιάλ. Τα αποτελέσματα των 34 γύρων μυστικών συνομιλιών για το Αιγαίο δεν δόθηκαν ποτέ στην δημοσιότητα με εξαίρεση ορισμένα στοιχεία που ήρθαν στο φώς το 2006 και τα οποία ουδέποτε διαψεύστηκαν από το ελληνικό ΥΠΕΞ. «Καθημερινή» (Στ. Λυγερός 4-6-2006).
Σύμφωνα με αυτά η γείτονα χώρα κατα την διάρκεια των συνομιλιών ζητούσε η υφαλοκρηπίδα στο Βόρειο και Κεντρικό Αιγαίο (περιοχή στην οποία πιθανολογείται η ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων πετρελαίου) να μοιραστεί μεταξύ των δύο χωρών ή να αποτελέσει αντικείμενο συνεκμετάλευσης με καθορισμένα ποσοστά. Η περιοχή για την οποία γίνεται λόγος είναι τα διεθνή ύδατα μεταξύ Αγίου Όρους και Σιθωνίας στα βόρεια,την νήσο Σκύρο στα δυτικά, τον Άγιο Ευστράτιο και την Λέσβο στα ανατολικά και την βραχονησίδα Καλόγεροι στα νότια...
Όμως τα κίνητρα της Άγκυρας σαφώς και δεν είναι μόνο οικονομικά καθώς η απόκτηση υφαλοκρηπίδας,αποκλειστικής οικονομικής ζώνης ή ακόμα και εναέριου χώρου αποτελεί πάγιο στόχο για γεωπολιτικούς λόγους. Η απόκτηση τέτοιων ερισμάτων δυτικά των Ελληνικών νήσων του Ανατολικού Αιγαίου θα επέτρεπε τον εγκλωβισμό τους και σε δεύτερο χρόνο την αμφιβήτηση της κυριαρχίας ακόμα και επι των μεγαλύτερων απο αυτών.
Κατά την 27η συνάντηση των γενικών γραμματέων των δύο υπουργείων , την άνοιξη του 2003, οι μυστικές επαφές για την παραπομπή του θέματος στην Χάγη είχαν ολοκληρωθεί και οι δύο πλευρές θα ζητούσαν απο το Διεθνές Δικαστήριο να διευθετήσει γενικά το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας.
Στο σχετικό συνυποσχετικό όμως αναφερόταν ρητά ότι οι δύο πλευρές συναινούσαν να επιλυθούν εκτός απο το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και όλα τα «παρεμπίπτοντα ζητήματα». Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής όταν ο Ελληνας πρέσβης ζήτησε διευκρινίσεις για το ποια είναι αυτά τα παρεπίμπτοντα ζητήματα, ο συνομιλητής του απέφυγε να τα κατονομάσει, δηλώνοντας γενικώς ότι "η Άγκυρα θα έχει το δικαίωμα να θέσει όποιο ζήτημα αυτή νομίζει. Και βεβαίως το Δικαστήριο θα κρίνει εάν αυτά που θα τεθούν από την τουρκική πλευρά είναι ή όχι παρεμπίπτοντα . Ακόμα και αν το Δικαστήριο τα κρίνει μη-παρεπίμπτοντα και δεν γνωμοδοτήσει, η Άγκυρα θα διατηρήσει ακέραιες τις θέσεις της επι αυτών"....
Οι διερευνητικές επαφές τελικά δεν κατέληξαν σε συμφωνία και σταμάτησαν αιφνιδιστικά το 2003 . Ο τότε ΥΠΕΞ κ. Παπανδρέου απέδωσε το γεγονός ότι δεν προχώρησε η συμφωνία στο ότι ο ίδιος και ο τότε πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης έκριναν τον Δεκέμβριο του 2003 ότι λόγω της προεκλογικής περιόδου ο κ. Κ. Καραμανλής δεν θα την αποδεχόταν (λινκ). Βεβαίως σημαντικό ρόλο έπαιξε και η εκτίμηση του Μαξίμου ότι συμφωνία με τους παραπάνω όρους θα συναντούσε σημαντικότατες εσωκομματικές αντιδράσεις.
Το Πίρι Ρέις στους Καλόγερους
Μετά το τέρμα των μυστικών συνομιλιών, η Άγκυρα επέστρεψε στις παλιές καλές δοκιμασμένες μεθόδους για να πιέσει την φοβική ηγεσία των Αθηνών : απειλές χρήσης βίας και λεονταρισμοί. Τον Ιούλιο του ιδίου έτους (2003) το ερευνητικό σκάφος Πιρί Ρέις πραγματοποίησε έρευνες σε περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Κεντρικό Αιγαίο προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να εγγράψει αξιώσεις επι αυτής. Στις συγκεκριμένες έρευνες ένα απο τα σημεία στα οποία έδειξε "ιδιαίτερο ενδιαφέρον" η Άγκυρα ήταν οι βραχονησίδες Καλόγεροι. Στις 11 Ιουλίου το πλοίο απέπλευσε απο το λιμάνι του Τσεσμέ και κατευθύνθηκε προς το Κεντρικό Αιγαίο. Φτάνοντας στην περιοχή των Καλόγερων (8 μίλια βόρεια της βραχονησίδας) πραγματοποίησε νυχτερινές έρευνες με την ανοχή της μουδιασμένης Ελληνικής κυβέρνησης..
"Τυχαίες" παραβιάσεις..
Υπο το παραπάνω πρίσμα ίσως θα έπρεπε να συνεκτιμηθούν και οι συνεχόμενες παρενοχλήσεις ελληνικών μέσων ασκούμενων εντός του Πεδίου Βολής Άνδρου LDG-68 , εντός του οποίου βρίσκεται ποιος άλλος; Φυσικά οι βραχονησίδες Καλόγεροι. Μόλις εχθές τουρκικά F-16 παρενόχλησαν Ελληνική φρεγάτα η οποία εκτελούσε πραγματικά πυρά εντός του ΠΒ. Ανάλογες παρενοχλήσεις έλαβαν χώρα και στο παρελθόν , ένεκα της γνωστής προσπάθειας των Τούρκων να καταργήσουν και τα μόνιμα πεδία βολής στο Αιγαίο, τα οποία σκέκονται εμπόδιο στην σταδιακό γκριζάρισμα της περιοχής
Τι μέλλει γενέσθαι;
Μετά απο αυτή την σύντομη αναδρομή στην ιστορία των Καλόγερων μέσα απο τα ελληνoτουρκικά, πιστεύουμε γίνεται σαφές το πόσο μεγάλη σημασία έχουν αυτοί οι μοναχικοί βράχοι για τα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα στην περιοχή του Αιγαίου. Υπο το πρίσμα της επανέναρξης μυστικών συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας παλι με πρωτοβουλία του Γ.Παπανδρέου (το δις εξαμαρτείν ούκ ανδρός σοφού-αλλά αυτό το ξέρουμε ήδη..) η ανάγκη προβολής της στρατηγικής τους αξίας κρίνεται
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)