Κυριακή

ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ή ΠΑΙΔΟΦΥΛΑΓΜΑ;

Του Παναγιώτη Γ.Τζήμα

Θα είναι πολύ χρήσιμα οπωσδήποτε τα πρακτικά του Συνεδρίου στο Πολυδένδρι Ιωαννίνων (4-6 Ιουλίου) με θέμα το «Παιδομάζωμα» της εποχής του εμφυλίου πολέμου 1946-49 , όπου τα λεχθέντα υποτίθεται ότι ήταν αντικειμεμενικά και απηλλαγμένα κάθε προκατάλψης.

Επειδή όμως τυχαίνει να έχω προσωπική εμπειρία αυτού του τραγικού θέματος, θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία.

Το απόγευμα μιας Κυριακής στις αρχές Μαρτίου του 1948 κατέφτασαν στην Καστοριά μερικές εκατοντάδες παιδιών σχολικής ηλικίας (περίπου 6-12 ή 13 ετών) με στρατιωτικά αυτοκίνητα. Προέρχονταν από τα γύρω χωριά της Καστοριάς που δεν ήταν «ανταρτοκρατούμενα» αλλά δεν είχαν στρατιωτική φρουρά που θα εμπόδιζε τις συχνές νυχτερινές επιδρομές των ανταρτών του λεγόμεμου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», οι οποίες αποσκοπούσαν κυρίως στην στρατολόγηση νέων (πάνω των 16 ετών και των δύο φύλλων ) και στην επίταξη τροφίμων, π.χ. σιτηρών, ζώων για κρέας κ.α.

Η όλη επιχείρηση οργανώθηκε από την υπηρεσία Κοινωνικής Πρόνοιας με την συμμετοχή και μερικών άλλων δημοσίων υπαλλήλων. Ετσι το πρωί αυτής της Κυριακής χρησιμοποιώντας αυτοκίνητα του στρατού πήγαν στα διάφορα προαναφερόμενα χωριά και ανακοίνωσαν στους κατοίκους, ότι όσοι είχαν παιδιά σχολικής ηλικίας και ήθελαν να τα προφυλάξουν από πιθανό παιδμάζωμα των ανταρτών, μπορούσαν να τα εμπιστευτούν στις κρατικές αρχές. Τα παιδιά θα μεταφέρονταν σε παιδουπόλεις στη Θεσσαλονίκη, μακρυά από τους κινδύνους του ανταρτοπολέμου και θα επέστρεφαν στα χωριά τους μετά το τέλος του πολέμου.

Οταν τα παιδιά έφτασαν στην Καστοριά, διανεμήθηκαν στα τρία δημοτικά σχολεία της πόλης, όπου τα περίμεναν ομάδες εθελοντών αποτελούμενες από μαθητάς των μεγαλυτέρων τάξεων του Γυμνασίου (αντιστοίχων σημερινού Λυκείου) και προσκόπων της ίδιας ηλικίας. Ο γράφων ήταν μέλος μιας από αυτές τις ομάδες , που ανέλαβαν την φροντίδα των παιδιών στο Α’ Δημοτικό Σχολείο Καστοριάς.

Το πρώτο μέλημα των εθελοντών ήταν η καταγραφή των παιδιών σε καταλόγους και σε προσωπικές καρτέλλες που καρφιτσώνονταν στο εξωτερικό ένδυμά τους ή κρεμιώταν με σπάγκο στο λαιμό τους. Ακολουθούσε η «ψειρόσκονη» που σκορπίζονταν στα ρούχα τους και αμέσως μετά πήγαιναν να παραλάβουν το βραδυνό φαγητό τους, που αποτελούνταν από μπόλικο φρέσικο ψωμί και χαλβά. ΟΙ περισσότεροι από τους εθελοντάς μείναμε ως αργά το βράδυ φροντίζοντας τα παιδιά όσπου να κοιμηθούν, στρωματσάδα στο πάτωμα των αιθουσών διδασκαλίας του σχολείου, αφού παραμερίσαμε τα θρανία στη μιά πλευρά της κάθε αίθουσας. Ενας αριθμός εθελοντών (από τους μεγαλύτερους) παρέμεινε μαζί με τα παιδιά όλη τη νύχτα, για να μη τα αφήσουν τελείως μόνα τους και για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε περίπτωση που θα παρουσιαζόταν κάποια ανάγκη.

Είχα την ευκαιρία να κουβεντιάσω με αρκερτά από τα παιδιά, μερικά από τα οποία ήταν από το χωριό καταγωγής μου (στην ανατολική παραλία της λίμνης της Καστοριάς) και γνώριζα τους γονείς τους ή και τα ίδια τα παιδιά. Πολλά μου είπαν πώς αισθάνονταν για το ότι έφευγαν μακρυά από τα σπίτια τους και τους γονείς τους και αυτό που εξέφραζαν κατά κανόνα δεν ήταν αισθήματα χαράς αλλά στο πρόσωπό τους φαίνονταν καθαρά μια ανακούφηση. Μερικά από τα μεγαλύτερα μάλιστα μου είπαν ότι ήταν ευχαριστημένα επειδή τους έφυγε ο φόβος που είχαν τα βράδυα κάθε φορά που έτρεχαν να κρυφτούν στο άκουσμα πως ήρθαν αντάρτες στο χωριό. Χαρακτιριστική ήταν η περίπτωση ενός δεκαπεντάχρονου, ο οποίος μου είπε ότι ήταν μόνον ένα χρόνο μικρότερος από την ηλικία επιστράτευσης των ανταρτών και χαιρόταν ιδιαίτερα που έφευγε από το χωριό, επειδή κινδύνευε να μη μπορέσει να αποδείξει την πραγματική του ηλικία σε περίπτωση που θα τον έπιαναν οι αντάρτες, κάτι που συνέβη με ένα συνομίλικο γειτονόπουλό του και δεν γλύτωσε από την επιστράτευση.

Εδώ βέβαια πρέπει να σημειωθεί και μία από τις εξαιρέσεις. Ενα από τα παιδιά περίπου 12-14 χρονών, που συνοδευόταν από την μητέρα του, μετάνοιωσε και ήθελε να πάει πίσω στο χωριό του. Τον ρώτησα τι ήταν αυτό ακριβώς που τον έκανε να αλλάξει γνώμη και μου είπε πως έπρεπε να φροντίσει την μητέρα του. Οταν τον ρώτησα ποιός θα φροντίζει την μητέρα του, αν τον πάρουν οι αντάρτες, δεν ήξερε τι να απαντήσει, αλλά επέμεναν γυιός και μητέρα να γυρίσουν στο χωριό τους και μάλιστα ήταν έτοιμοι να φύγουν, αν ήταν δυνατό, εκείνη τη στιγμή. Η απάντησή μου ήταν ότι κανείς δεν τους εμποδίζει να φύγουν, αλλά εκείνη την ώρα, περίπου 10μμ, έξω έκανε κρύο. Μπορούσαν να κοιμηθούν μέσα στο σχολείο και την άλλη μέρα το πρωί να φύγουν. Ετσι και έγινε.

Τις επόμενες 2-3 μέρες τα παιδιά μεταφέρθηκαν, με στρατιωτικά και πάλι αυτοκίνητα (τα γνωστά τριαξονικά φορτηγά GMC) και με συνοδεία φάλαγγας στη Θεσσαλονίκη, όπως γίνονταν τα ταξείδια τότε. Εκεί εγκαταστάθηκαν σε παιδουπόλεις που είχαν διοργανωθεί ειδικά γι’αυτόν το σκοπό και παρείχαν όλα τα απαραίτητα για την διαβίωση των παιδιών, δηλ. στέγη, τροφή, ρουχισμό κτλ. Επίσης φοιτούσαν κανονικά σε σχολεία, που είχαν στερηθεί επί δύο τουλάχιστον χρόνια στα περισσότερα χωριά, λόγω της ανώμαλης κατάσταστασης.

Τα παιδιά έμειναν σ’ αυτές τις παιδουπόλεις ως το τέλος της σχολικής χρονιάς 1949-1950, δηλ. ως το καλοκαίρι του 1950, οπότε επέστρεψαν στα χωριά τους. Είχα την ευκαιρία να ξανακουβεντιάσω με μερικά από τα ίδια παιδιά, τα οποία ήταν ενθουσιασμένα από την ζωή τους στις παιδουπόλεις. Επίσης και οι γονείς τους ήταν υπέρευχαριστημένοι τόσο για την περίθαλψη που βρήκαν τα παιδιά τους κατά τα δυόμιση περίπου προηγούμενα δύσκολα χρόνια όσο και για την μόρφωση και τους καλούς τρόπους που απέκτησαν στα σχολεία που φοίτησαν.

Σήμερα χρόνια μετά την λήξη του τραγικού εκείνου εμφύλιου σπαραγμού, τα τότε παιδιά των χωριών της Καστοριάς στα οποία γίνεται αναφορά, εξηντάρηδες πλέον, μπορεί να τους συναντήσει κανείς στα χωριά τους, στην Καστοριά, σε άλλες πόλεις της Ελλάδος ή και σε οποιαδήποτε παροικία Ελλήνων του εξωτερικού (ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Γερμανία κ.α.). Ολοι είναι μάρτυρες αυτού του προγράμματος, που εφήρμοσε τότε η Κυβέρνηση της χώρας για την περίθαλψη και προστασία τους. Οσο για τους αναγνώστες αυτής της σύντομης αναφοράς στα τότε γεγονότα, επαφίεται στην κρίση τους να αποφανθούν αν αυτό το πρόγραμμα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «παιδομάζωμα» ή «παιδοφύλαγμα».

Παναγιώτης Γ. Τζήμας

Ptzimas@istar.ca

Πες κανένα σχόλιο για Αφγανιστάν.?

From: Chameleon
To: Aris
Sent: Κυριακή, 31 Αυγούστου 2008 1:24 πμ
Subject: Επιστροφή



> καλώς μας ηρθες Παύλο!!
>
> Πες κανένα σχόλιο για Αφγανιστάν. Είχατε κάποια πρόκληση από Σκοπιανους?
> Οι ντόπιοι πως αντιμετωπίζουν τους έλληνες?


ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ

Οι Σκοπιανοί ήταν ο πιο εχθρικά διακείμενος λαός προς τους Έλληνες σε
όλο το Αφγανιστάν.

Είχαμε προκλήσεις από Σκοπιανούς.
Αυτά που έπεσαν στην αντίληψή μου ήταν τα εξής:

1. Οι Σκοπιανοί ήταν υπεύθυνοι για τον έλεγχο της πύλης στο αρχηγείο των
"ειρηνευτικών" δυνάμεων στο Αφγανιστάν. Της ISAF δηλαδή.
http://en.wikipedia.org/wiki/International_Security_Assistance_Force
Όταν πηγαίναμε εκεί, είχαμε κάποιον δικό μας που ήξερε Βουλγάρικα, και
μας έλεγε ότι μας έβριζαν. Προφανώς δεν απαντήσαμε σε αυτή την πρόκληση
γιατί είναι πολύ χαζή, παρά μόνο με μια απάντηση του τύπου
"Καταλαβαίνουμε τι λέτε" στη γλώσσα τους.

2. Λίγο πριν φύγουμε, αγγαρέψανε τον διοικητή της ISAF (κάποιον
αμερικανό στρατηγό) να στείλει πρόσκληση προς όλες τις δυνάμεις της
Καμπούλ για μια εκδήλωση προς τιμή εθνικής εορτής των Σκοπιανών. Δεν
θυμάμαι ημερομηνία. Το όνομα που χρησιμοποιούνταν παντού ήταν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Χάρη στο Διοικητή μου ο οποίος ήταν αντι-γραφειοκράτης, απαντήσαμε άμεσα
και στο στρατηγό και σε όλες τις δυνάμεις στις οποίες είχε πάει η
επιστολή, ότι το όνομα της χώρας αυτής σύμφωνα με τον ΟΗΕ είναι FYROM
και όχι ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ότι είναι παράνομο να χρησιμοποιείται το όνομα
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Μάλιστα σε ερώτηση του υπεύθυνου Αξκου ότι "Μήπως πρέπει να
ενημερώσουμε το ΓΕΕΘΑ πρώτα;" αυτός απάντησε "Αν περιμένουμε από αυτούς
να μας απαντήσουν δεν πρόκειται να αντιδράσουμε ποτέ. Στείλε ότι σου
είπα και η ευθύνη δικιά μου."
Τώρα κάποιοι από εσάς θα πουνε: "Σιγά τι έγινε που απαντήσατε σε όλους
έτσι". Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Το να πεις σε ένα στρατηγό με
δική σου πρωτοβουλία, ότι "Είναι παράνομο αυτό που κάνεις", δεν είναι
μικρό πράγμα. Πόσο μάλλον το στρατηγό που διοικεί τις ειρηνευτικές
δυνάμεις στο Αφγανιστάν.


ΤΟΥΡΚΟΙ

Οι Τούρκοι είναι ιδιαίτερα φιλικοί προς τους Έλληνες. Γλοιώδεις θα έλεγα.
Ότι τους λέγαμε είμαι σίγουρος ότι έφτανε στο τουρκικό ΓΕΕΘΑ σε χρόνο
ρεκόρ. Π.χ. κάποιος Τούρκος είχε ρωτήσει πόσα παίρνουμε όσοι πάμε στο
Αφγανιστάν και την επόμενη μέρα το ήξερε όλη η τουρκική βάση.
Εντύπωση μου κάνανε τα θωρακισμένα οχήματά τους τα οποία ήταν τουρκικής
κατασκευής και μου φανήκανε πολύ καλά από κάποιες απόψεις και σε σχέση
με τα γαλλικά δικά μας VBL. (είχα την τύχη να μπω συνοδηγός σε ένα από
αυτά και να τραβήξω φωτογραφίες για μας)


ΑΛΒΑΝΟΙ

Συνάντησα και τέτοιους. Βρίσκονταν στην ίδια βάση με τους Τούρκους.
Καμία πρόκληση. Γνώριζαν άπταιστα ελληνικά και ήθελαν ...φραπέ.


ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ

Ο στρατός τους είναι για τα πανηγύρια. Τελείως. Φραπέ, σουβλάκι,
ρετσίνα, ούζο. Τέλος.
Στην ταβέρνα μας στην οποία είχαν πρόσβαση και Ιταλοί και Βούλγαροι
υπήρχαν εκτός από την ελληνική και η ιταλική και βουλγάρικη σημαία.
Όταν οι Βούλγαροι υποστήριξαν στην ονομασία τα Σκόπια, ο Διοικητής μου
με δικιά του πρωτοβουλία, υπέστειλε την βουλγαρική σημαία με αποτέλεσμα
να "παρεξηγηθεί" ο Βούλγαρος διοικητής και αρκετοί Βούλγαροι. Βέβαια το
Πάσχα λόγω του ότι είχαμε τη μοναδική ορθόδοξη εκκλησία και ήρθαν και οι
Βούλγαροι να εκκλησιαστούν την ξαναέβαλε στη θέση της.


ΙΤΑΛΟΙ

Ιδιαίτερα φιλικοί προς τους Έλληνες και εχθρικοί προς τους Βούλγαρους.
Μεσογειακός λαός με όλα τα κουσούρια που έχει και ο δικός μας στρατός.
Θα έλεγα ότι έχουν λιγότερη πειθαρχία ακόμα κι από εμάς.
Αυτό όμως που έχουν είναι πολλά λεφτά για το στρατό τους, τα οποία πάνε
στην εγχώρια βιομηχανία τους και όχι σε ξένες εταιρίες.
Είναι υπεύθυνοι για πολύ μεγάλη έκταση στο Αφγανιστάν και μπορώ να πω
ότι τα καταφέρνουν σ' αυτό.


ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΤΟΠΙΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ

Η φυλή των ταλιμπάν δεν νομίζω ότι κάνει διακρίσεις ως προς την
εθνικότητα της ειρηνευτικής δύναμης. Δεν νομίζω δηλαδή ότι θα την
γλιτώναμε αν ήξεραν ότι είμαστε Έλληνες.

Οι υπόλοιποι "αγαπάνε" όσους τους φέρονται εντάξει. Δόξα το θεώ εμείς
δεν προκαλούμε κανένα. Αντιθέτως, μερικές φορές βγαίνουμε έξω και
μοιράζουμε αυθαίρετα τρόφιμα στο ντόπιο πληθυσμό (από τα πλεονάσματά
μας) παρότι είναι παράνομο να διαθέτεις τέτοιου είδους βοήθεια δίχως
έγκριση.
Κάποια στιγμή στο παρελθόν, από ότι έχω ακούσει, ενώ τμήμα ελληνικό
εργάζονταν έξω στην Καμπούλ, κάποιοι τους είπανε "Φύγετε από εδώ τώρα
αμέσως και ελάτε αύριο να συνεχίσετε". Το κάνανε και εν τέλει στο σημείο
έγινε τρομοκρατικό χτύπημα.
Γενικά, ελάχιστοι ντόπιοι ξέρουν την εθνικότητά μας δεδομένου ότι το
ποσοστό αναλφάβητων είναι πάνω από 95%.
Αυτούς που ξέρουν είναι αυτοί που μισούν: Αμερικανοί, Βρετανοί, Γερμανοί.
Με τους Γερμανούς π.χ. δεν ξέρω τι τρέχει. Πετούσαν στα παιδιά
μπουκαλάκια με εμφιαλωμένο νερό αλλά μέσα είχαν ...βενζίνη. (αρκετά
παλαιότερα). Κάποια στιγμή όμως και ενώ 50 Γερμανοί πηγαίναν στο
αεροδρόμιο με ένα λεωφορείο, προκειμένου να γυρίσουν στη Γερμανία, τους
"κόλλησε" ένα αυτοκίνητο με εκρηκτικά και τους σκότωσε όλους.
Με άλλα λόγια, αν διαπιστώσουν οι ταλιμπάν, δυσαρέσκεια στο ντόπιο
πληθυσμό για κάποια εθνότητα, την βάζουν πρώτο στόχο.


ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Η Καμπούλ κάποτε ήταν Αλεξάνδρεια. Η Γκανταχάρ ιδρύθηκε από τον Μ.
Αλέξανδρο επίσης ως Αλεξάνδρεια.
Ο "Ισκαντάρ" είναι κάτι σαν θεότητα του παρελθόντος.
http://en.wikipedia.org/wiki/Iskandar



ΤΑΛΙΜΠΑΝ

Επειδή πολλοί τους θεωρούν αντάρτες κτλ κτλ κτλ.
Σίγουρα δεν είναι τρομοκράτες. Ακόμα και στα αμερικανικά στρατιωτικά
δελτία αναφέρονται ως αντάρτες ή ως μαχητές ταλιμπάν.
Σίγουρα οι δυνάμεις εκεί, δεν πήγανε για να απελευθερώσουν τους
κακόμοιρους Αφγανούς από τους ταλιμπάν, αλλά για να ξεκαθαρίσουν άλλη
μια εστία φανατικών ισλαμιστών που πιθανόν στο μέλλον να ήταν απειλή για
Αμερική και Ευρώπη.
Σίγουρα ο Καρζάι (ο πρόεδρος του Αφγανιστάν) βγήκε από τους Αμερικανούς
και όχι με τις ψευτοεκλογές που κάνανε στο Αφγανιστάν.
Ωστόσο, ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού (βασικά σχεδόν όλες οι άλλες
φυλές) μισεί τους ταλιμπάν.
Όσο να είναι, είναι υπερβολικό να σου κόψουν το πέος αν πειράξεις μια
κοπέλα. Ή να κόψουν τα βαμμένα δάκτυλα της κοπέλας.
Το ερώτημα είναι: Πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις να επιβάλλεται μια ξένη
δύναμη ή πρέπει να γίνεται εσωτερική επανάσταση; Είμαι υπέρ του
δευτέρου. Ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του. Αν κάποιος θέλει να ζει
για πάντα όπως του ορίζουν οι ταλιμπάν, ας το κάνει. Αν κάποιος θέλει να
αλλάξει τρόπο ζωής, ας κάνει επανάσταση.


ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

Οι Ελληνοαμερικάνοι μου φαίνεται είναι πιο πωρωμένοι από τους ίδιους
τους Αμερικανούς με τον πόλεμο.


BLACK WATER http://en.wikipedia.org/wiki/Blackwater_USA

Ναι! Τους είδα και αυτούς. Παρότι κυκλοφορούσαν με πολιτικά ήταν πιο
εξοπλισμένοι και από τους ίδιους τους Αμερικανούς.

Σάββατο

Κατσαπλιαδες Να τι μας Στοιχισατε με τα Ανταρτικα ΣΑΣ!!!!

Μεταξύ τών θυμάτων της κομ­μουνιστικής θηριωδίας υπήρξαν 275 ιερείς, 264 συνδικαλισται, 239 εκ­παιδευτικοί έκ τών οποίων 222 ήσαν δημοδιδάσκαλοι, γόνοι πτωχών εργατών, επαγγελματιών και αγροτών, αποτελούντες όμως τους εθνικώς πνευματικούς οδηγούς της ελληνικής νεότητος.

Έξετελέσθησαν επίσης, αφού" προηγουμένως έβασανίσθησαν ώς και οι ανωτέρω, 120 ιατροί, 38 ταχυδρομικοί υπάλληλοι και χιλιάδες αγνών εργατών, έν οίς και 475 σιδηροδρομικοί.

Εις τά ανωτέρω 56.373 θύματα διαλαμβάνονται 474 αξιωματικοί διαφόρων οπλών καί 2117 όπλιται,οιτινες είτε έσφαγιάσθησαν κατόπιν βασανιστηρίων, είτε έφονεύθησαν μαχόμενοι εναντίον τών κομμουνιστών.

'Επι πλέον αυτών, έσφαγιάσθησαν 80 αξιωματικοί της Χωροφυ­λακής, 50 ένωματάρχαι καί 198 Χωροφύλακες, οί πλείστοι μέ θανάτου μαρτυρικού.

Έκ δέ της Αστυνομίας Πόλεων, υπέστησαν μαρτυρικόν θάνατον, εις χείρας αιμοδιψών δημίων τού Κ.Κ.Ε., 52 αξιωματικοί, 39 υπα­ξιωματικοί και 104 αστυφύλακες. Τέλος έκ. της Βασ. Αεροπορίας εφονεύθησαν 31 Άξ/κοΙ και 3 Όπλϊται και έκ τοϋ Βασ. Ναυτικού 8 Άξ/κοι και 13 οπλίται.

Ειναι έξ άλλου γνωστόν οτι 46.871 "Ελληνες και Ελληνίδες έσύρθησαν, ώς όμηροι έν μέσω χειμώνος, ύπό δριμύτατον ψύχος και υπέστησαν τρομερά μαρτύρια καθ' όδόν, κατά την προς βορράν τών Αθηνών πορείαν των, ούκ ολίγοι δ' έξ αυτών μη δυνηθέντες ν' άνθέξουν είς τάς κακουχίας, τάς στερήσεις, τάς ταλαιπωρίας και τους εξευτελισμούς, κατέ­ληξαν είς την αύτοκτονίαν.

Τό σπουδαιότερον δέ είναι ο,τι οί κομμουνισταί, έκτελουντες πιστώς τάς διαταγάς της Μόσχας, ουδέ ενα συνεργάτην τών Βουλγάρων έθιξαν, διότι εντολή της Μόσχας ήτο ή κατάληψις της αρχής και ή εξολόθρευση παντός εθνικού ενεργητικού στοιχείου.

Τοιαύτη υπήρξεν ή πρός τήν Ελλάδα ανταμοιβή της συμμάχου της και.... «φίλης» Σοβιετικής Ενώσεως, έναντι τών οσων προσέφερε προς ολους τους συμμάχους της, κατά τον Β'. Παγκόσμιον Πόλεμον, και όλως Ιδιαιτέρως προς τήν Ρωσίαν, της οποίας ό Ραδιοσταθμός της Μόσχας είς έπίσημον έκπομπήν μετέδωσε τά ακόλουθα διά τόν αγώνα των Ελλήνων «Έπολεμήσατε άοπλοι εναντίον πάνοπλων και ένικήσατε, μικροί εναντίον μεγάλων και έπεκρατήσατε. Δέν ήτο δυνατόν νά γίνη άλλέως, διότι είσθε Έλληνες.
Χάρις εις τήν ίδικήν σας άντίστασιν έκερδίσαμε χρόνον διά νά άμυνθώμεν.
Ώς Ρώσοι και ώς άνθρωποι σας ευγνωμονούμεν ».

Δίκαιον τό έγκώμιον τούτο τού Ραδιοσταθμού Μόσχας (27-4-42), διότι είναι άληθέστατον διοτι, άν ή "Ελλάς δέν έλεγε, τό πρώτον Ιστορικόν «ΟΧΙ» εις τους Ιταλούς και δέν τους έξηυτέλιζεν έν συνεχεία μέχρι σημείου ν' άναγκασθη νά μας έπιτεθή ή Γερμανία, κατόπιν τού δευτέρου μας «ΟΧΙ» τό γερμανικόν σχέδιον εκτοξεύσεως επιθέσεως κατά της Σοβιετικης Ενώ­σεως ('Επιχείρησις «ΒΑΡΒΑΡΟΣΑ») θά έξετελειτο δύο τουλάχιστον μή­νας ένωρίτερον, μέ καταστρεπτικώτατα αποτελέσματα κατά της άνετοιμου Ρωσίας, ήτις ασφαλώς θά κατέρεεν, άν δέν έμεσολάβη ή ανωτέρω καθυστέρησις, ή οποία απετέλεσε διά τήν Άμερικήν προθεσμίαν πολυτιμοτάτην είς τό νά έτοιμασθη προς παροχήν της αφθόνου βοηθείας, ήν παρέσχεν εις τήν Ρωσίαν, χάρις είς τήν οποίαν βοήθειαν εδέησε νά νικηθη ή αήττητος θεωρούμενη Γερμανία του Χίτλερ.

Είς τό ανωτέρω έγκώμιον λέγεται ότι οί Ρώσοι «μας εύγνωμονουν»

Ή ευγνωμοσύνη των έξεφράσθη αντιστρόφως κατά τά Δεκεμβριανά.

Ή "Ελλάς όμως και πάλιν ένίκησε.

Κατά τήν σύγκρουσιν τούτην επεσον, ώς γράφει είς τήν μελέτην του τό Ίυστιτουτου S.KING HALLE, και «τα πρώτα θύματα τών Δυτικών μπροστά στην κομμουνιστικήν βίαν».

Πρόκειται περί τών αγγλικών στρατευμάτων, ατινα εσπευσον προς βοήθειάν μας και εσχον και αυτά σημαντικάς απώλειας.

Είναι τό πλήγμα τό όποιον κατεφέρθη κατά του γοήτρου και του κύρους της Ελλάδος, ένεκα της συνεπεία του κινήματος, δημιουργηθείσης καταστάσεως, διότι αύτη ώς και ό σχεδόν ταυτοχρόνως αρξάμενος συμμοριτοπόλεμος, εματαίωσαν τήν ίκανοποίησιν Εθνικών μας διεκδικήσεων έπι της Βορείου Ηπείρου, έπι της βελτιώσεως τών προς Βουλγαρίαν συνόρων μας κ.λ.π.Ικανοποίησιν,ή οποία ήτο απολύτως εφικτή δοθέντος οτι ύπηρχον εύνοϊκώταται προς τουτο προϋποθέσεις διά την προβολήν των, τουθ' όπερ θα έχάριζε τήν έλευθερίαν είς χιλιάδας αλύτρωτους αδελφούς μας.

Και ού μόνον ή άνασυγκρότησις της καθυστέρησεν, άλλα και νέαι της έπροξενήθησαν ζημίαι ύπό τών κομ μουνίστοσυμμοριτών, αι όποιαι είναι κατά πολύ σοβαρώτεραι των ζημιών, ας ύπέστη διαρκούσης της τριπλής κατοχής της ύπό τών Γερμανών, τών Ιταλών και τών Βουλγάρων.

Μέγα δέ υπήρξε και άνίατον θά μένη διό παντός το ψυχικόν τραυμα, όπερ εδέχθη ό λαος μας, ό όποιος αντί της δικαιούμενης ηθικής τε και υλικής συμπαραστάσεως της Σοβιετικής Ένώσεως έδοκίμασεν αντιθέτως κομμουνιστικήν αγριότητα, όμοία της οποίας δέν έσημειώθη έν τή Ιστο­ρία τών πλέον βαρβάρων λαών.

"Ισως όμως ήθελε τις" θέση τό ερώτημα διατί, ένω ή Στρατιά του Ρώσου Στρατάρχου Τολμποϋκιν ειχεν άφιχθη είς τά 'Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, έσταμάτησεν έκει, τό έτος 1944 και δέν έσπευσε να είσβάλει εις το 'Ελληνικόν έδαφος, το όποϊον πλήν τού κέντρου των Αθηνών και της περιοχής Ηπείρου, (της κατεχόμενης ύπό δυνάμεων του Στρατηγου Ζέρβα), κατείχετο ύπό τοϋ κομμουνιστικού ΕΛΑΣ;

Έπι του ευλόγου τούτου ερωτήματος υπάρχει ή κατωτέρω άπάντησις :

Δέν παρεβίασε τά Έλληνοβουλγαρικά σύνορα ή Ρωσική στρατιά του στρατάρχου Τολμποϋκιν:, τό 1944 δια τους κάτωθι λόγους :

α. Διότι ό Στάλιν έπίστευεν οτι ό Ε Λ Α Σ θα ήρκει προς κατάληψιν της Ελλάδος, δια τήν ενταξιν αυτής εις το Παραπέτασμα, άφου θά είχεν και ώς ηθικόν συμπαραστάτην τήν ανωτέρω Στρατιάν.

β. Ό Στάλιν, ορθώς σκεπτόμενος, δεν είχε συμφέρον νά ελθει είς ρήξιν μέ τους συμμάχους του, έφ' όσον ό πόλεμος μέ τήν Γερμανίαν έξηκολούθει ακόμη τον Δεκέμβριον του 1944 και ή Γερμανία έπεσε μόνον τον Μάϊον 1945.

γ. Διότι ό Στάλιν έφοβειτο οτι, παραβαίνων τάς συμφωνίας της Γιάλτας και διατάσσων τήν είς Ελλάδα είσβολήν τής στρατιάς Τολποϋκιν, θά έδιδε τό δικαίωμα είς τους "Αγγλους και Αμερικανούς νά, δεχθούν τάς προτάσεις του Χίτλερ περί χωριστής ειρήνης, τάς οποίας ούτος είχεν υποβάλλει ήδη, διά του πρίγκιπος τής Σουηδίας Μπερναντότε, οπότε θά έστρέφετο ολόκληρος ή Γερμανική πολεμική Μηχανή έναντίον τής Ρω­σίας και θά τήν διέλυεν ασφαλώς.

Συνεπώς, έάν οι Ρώσοι δέν επενέβησαν τότε είς τήν χώραν μας, τουτο οφείλεται μόνον είςτο ο,τι δεν ήδύναντο νά επέμβουν.

"Αν ε ι χ ο ν την άπαιτουμένην Ισχύ ν , ουδείς δύναται νά άμφιβάλη οτι θά έπραττον τουτο.

Ό συμμοριτοπόλεμος διήρκεσεν άπό τόυ Άπρίλιου 1946 εως τον Αυγουστον 1949.

"Οργανωτής αύτου ύπήρξεν ή Σοβιετική "Ενωσις, χρησιμοποιουσα ώς οργανά της τό Κομ. Κόμμα Ελλάδος και ένισχυτάς του τάς μέ τήν Ελλάδα συναρευομένας «Λαϊκάς Δημοκρατίας» Αλβανίας, Σερβίας, Βουλγαρίας.



ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ ΤΟΥΣ ΕΔΩ ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΟΤΙ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΟΒΙΕΤ , ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΕΠΕΡΝΑΝ ΕΝΤΟΛΕΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΣΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Ή τοιαύτη συμπεριφορά της Μόσχας έστοίχισεν εις τήν πατρίδα μας άφθονον αίμα (154.530 νεκροί) και απείρους καταστροφάς μέ 700.000 αστέγους."Εχομεν πέραν τούτων τάς κάτωθι Έθνικάς άπωλειας ;

Αξιωματικοί νεκροί 1.025 (Εναντι 678 του πολέμου 40-41)

Όπλίται νεκροί 14.535 (Εναντι 13.245 τού πολέμου 40-41)

Τραυματίαι Αξιωματικοί 2.243

Τραυματίαι Όπλίται 34.666

Σφαγιασθέντες Όπλιται 4.123

Σφαγιασθέντες κληρικοί 165

ΑΙχμαλωτισθέντες άπό τό Κ Κ Ε 3.050 Όπλιται

Άπαχθέντες πολιται 20.000 έξ ών 5.000 κορίτσια 16-22 έτών.

ΟΙ αΙχμάλωτοι όπλιται και άπαχθέντες Ιδιώται μετεφέρθησαν, τη έντολη της Μόσχας, είς Ρωσίαν και άλλας κομμουνιστικός χώρας.

Ιδιαιτέρως άποτρόπαιον υπηρξε τό μέγα έγκλημα, οπερ διεπράχθη εις βάρος ανηλίκων Ελληνοπαίδων,


«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ», ώς διεθνώς έχαρακτηρίσθη. Συνίσταται δέ τουτο εις «ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ», κατά τό όποιον 28.000 Ελληνόπουλα ήρπάγησαν βιαίως άπό τάς άγκάλας των όλοφυρομένων μητέρων των, μετεφέρθησαν είς τάς κομμουνιστικάς χώρας, ενθα, ευθύς αμέσως, ήρχισεν είδική κομμου­νιστική διατταιδαγώγησίς των, μέ σύστημα και διδασκαλίαν σκορπούσαν τήν αλλοίωσιν της Εθνικης συνειδήσεως των και τήν άνάπτυξίν σλαυοκομμουνίστικών ψυχών εις τά ελληνικά κορμιά των.

Πολλά έκ τών παιδιών αυτών δέν κατέστη δυνατόν νά έπαναπατρισθωσι, παρ' ολας τάς ευγενείς προστταθείας του Ο.Η.Ε. και του Διεθνούς Έρυθρου Σταυρου, αι όποιαι συνεχίζονται, προς διάσωσιν όσο το δυνατόν περισσοτέρων Ελληνοπαίδων.

"Η συντήρησις, διά χρημάτων του Ρωσικού, θησαυροφυλακίου, τών καταφυγόντων ελληνοφώνων προδοτών 100.000 περίπου είς τάς χώρας τοϋ Ανατολικού Συνασπισμού σκοπόν έχει, νά είδικευθώσιν είς τήν διενεργειαν κατασκοπείας και συμμοριτοπολέμου, ουτως ώστε, εις στιγμήν κστάλληλον ν' αρχίσουν έκ νέου φθοροποιόν δρασιν κατά της Πατρίδος μας, προς τον σκοπόν της κομμουνιστικοποιησεώς της και της υπαγωγής της εις την δυνάστευσιν της Μόσχσς, Φαίνεται δ' ότι ή έν λόγω «ειδίκευσις» των ελληνοφώνων κομμουνιστών έχει ήδη όλοκληρωθή και διά τον λόγον τουτον κόπτεται ήδη ή Μόσχα καιτά εν Ελλάδι «κοπέλια» της διά την παλινόστησιν των προδοτών τούτων.

Αί ύλικαί καταστροφαι τάς οποίας υπέστη ή Ελλάς κατά την διάρκειαν τού συμμοριακοΰ πολέμου, όστις κατηυθύνετο ύπό της Μόσχας, είναι τρομακτικοί, συμποσούμενοι, κατ' επισήμους στατιστικός του Υπουργείου Συντονισμού, είς 11.370.000.000 δραχμάς ποσόν άναλυόμενον ως εξής:




Γεωργικά μηχανήματα καί προϊόντα

2.500.000.000 δρχ.

Ζώα και κτηνοτροφικάπροϊόντα

2.000.000.000 δρχ.

Δάση, δασικά προϊόντα, ξυλεία

700.000.000 δρχ.

Έργοστάσια, τεχνικά μέσα κ.λ.ττ.

300.000.000 δρχ.

Γέφυραι, σιδηροδρομικάι γραμμαί
210.000.000 δρχ.
Αυτοκίνητα, βαγόνια κ.λ.π.
1.500.000.000 δρχ.
Οίκοσκευαί, τρόφιμα κ.λ.π.
160.000.000 δρχ.
Δημόσια κτήρια,εκκλησίαι,σχολεία, καταστραφείσα οίκοδομαι και αγροτικαί Εγκαταστάσεις(61.600)
4.000.000.000 δρχ.
Σύνολον 11.370.000.000 δρχ.

Άναφέρομεν ήδη και τάς ταλαιπωρίας και τας ζημίας τάς οποίας υπέστη ή Ελλάς και ό λαος της έξ αιτίας του συμμοριτοπολέμου. Εις το Εσωτερικόν της Ελλάδος 700.000 άνθρωποι ήναγκάσθησαν να εγκαταλείψουν τάς οικίας των. Την περίθαλψίν των ανέλαβε το κράτος, καθ ολην τήν διάρκειαν του συμμοριτοττολέμου, διά πολλούς έξ αυτών, επί μακρόν διάστημα μετά τήν λήξιν του.

Έπι της συνολικής, έκ 440 εκατομμυρίων δολλαρίων (Δρχ. 13.200 000.000) συμβολής τού σχεδίου Μάρσαλ 1948 -1952 εις το πρόγραμμα ανασυγκροτήσεως, τα 85% (Δρχ. 11.20.000.000) περίπου, διετέθησαν διά τήν κάλυψιν τών έκ του συμμοριτοττολέμου ζημιών.

Αι δαπάναι μόνον διά τήν περίθαλψιν και τήν στέγασιν τών συμμοριοπλήκτων άνήλθον είς το ποσόν τών 785.100.000 δραχμών και 32.366.700 δολλαρίων.

Ή παράτασις του συμμοριτοπολέμου είς τήν Ελλάδα καί ή άκαρπος προσπάθεια τών κομμουνιστών νά δημιουργήσουν έστω καί μικρά εν­τυπωσιακά αποτελέσματα, άπεγοήτευσαν τον" εμπνευστήν των Ιωσήφ Στάλιν,

ώς αναφέρει δέ ο Μίλοβαν Τζιλας είς το βίβλίον του «Συνομιλιες μέ τόν Στάλιν»,

ό Στάλιν, είς συνομιλίαν του, εις Μόσχαν, με τόν Καρντέλι, όστις ειχεν άφιχθη" τό 1948 έκ Γιουγκοσλαβίας, ινα συναντηθει μέ τους ήγέτας του Κρεμλίνου, έδήλωσεν οτι:

«Ή έξέγερσις είς την Ελλάδα πρέπει νά σταματήση, διότι, ναι μέν οί Κινέζοι σύντροφοι επετυχον, αλλά είς την Ελλάδα επικρατεί μια όλοτελώς διαφορετική κατάστασίς, διότι αι Ηνωμένοι Πολιτειαι είναι αμέσως αναμεμιγμέναι εις αύτήν».

Μέ μόνην τήν άκακον λέξιν «έξεγερσις χαρακτηρίζει ό αιμοβόρος Στάλιν τό όλως άδικαιολόγητον αίματοκύλισμα τής πατρίδοζ μας, όπερ ό ιδιος προκάλεσε και μάλιστα εις βάρος ενός λαου, ό όποιος κυριολεκτικώς έθυσιάσθη, ίνα δυνηθη ή Ρωσία νά συγκαταλέγηται σήμερον με­ταξύ τών νικητών του δευτέρου μεγάλου πολέμου.

Άλλα αυτή είναι ή ήθική υπόστασις τών κομμουνιστών.
Από το βιβλίο του Χρ. Δ. Χριστοδούλου με τίτλο Ελληνορωσικές σχέσεις δια μέσου των Αιώνων

ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ-ΔΥΝΑΜΙΣ ΞΕΝΟΚΙΝΗΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ (Κ/Σ) 45- 49

7. Περίοδος 1945.Άπό τού μηνός Μαΐου αρχίζει ή όργάνωσις ενόπλων συμμοριών είς ορεινάς περιοχάς, διά μυστικής στρατολογίας κομμουνιστών, οΐ όποιοι έπελέγοντο έκ τών βαρυνομένων μέ εγκληματικός πράξεις διαρκούσης τής κατοχής.
Διά προπαγανδιστικούς λόγους ονομάζονται ""Ενοπλοι Όμάδες Καταδιωκομένων" (Ε.Ο.Κ.).
Μέ τήν πάροδον τοΰ χρόνου πλαισιοΰνται μέ στελέχη έκ τοϋ Ε.Λ.Α.Σ, τά όποια είχον πεϊραν διεξαγωγής ανταρτοπόλεμου ή εϊχον έκπαιδευθή εις χώρας τού Παραπετάσματος ('Αλβανίαν καί Γιουγκοσλαυΐαν).
Παραλλήλως συγκροτούνται είς τάς πόλεις καί τήν ΰπαιθρον αϊ οργανώσεις "Αυτοάμυνας", μέ στρατιωτικήν διάρθρωσιν.
Αί άποστολαί των είναι, ή στρατολογία μαχητών είς τάς Ε.Ο.Κ, ή έξασφάλισις οπλισμού, ή όργάνωσις δικτύων πληροφοριών, ή έξεύρεσις ειδών έπιμελητείας καί ή συνεργασία μετά τών Ε.Ο.Κ. κατά τάς προσβολάς χωρίων
8. Περίοδος 1946. Από τοϋ μηνός Μαρτίου αρχίζει, είς τάς παραμεθορίους κυρίως περιοχάς, ή άνάπτυξις Ισχυρότερων "Ενοπλων Κομμουνιστικών Μονάδων, τών "Συγκροτημάτων".
Ταϋτα έχουν ώς ορμητήρια περιοχάς των χωρών τοΰ Παραπετάσματος.
Ή δύναμις εκάστου "Συγκροτήματος" ανέρχεται είς 60-80 ενόπλους, ώργανωμένους είς 2-3 διμοιρίας, μέ 2 ομάδας κατά διμοιρίαν.
Δύο έως τρία "Συγκροτήματα" συνιστούν ένα "Ύπαρχηγεϊον" ή "Τάγμα" δυνάμεως 200-250 ενόπλων, μέ προϊστάμενα κλιμάκια τά "Περιφερειακά "Αρχηγεία" καί τά "Αρχηγεία Περιοχών".
Ή δύναμις τών 800 ενόπλων κατά Μάρτιον βαίνει συνεχώς αυξανομένη άπό μηνός είς μήνα καί κατά Δεκέμβριον ανέρχεται είς 9.000 περίπου.
9. Περίοδος 1947. "Από τού μηνός Αυγούστου αρχίζει είς τήν περιοχήν τής Δυτικής Μακεδονίας ή όργάνωσις των "Ελαφρών Ταξιαρχιών", των "Ταξιαρχών Ιππικού" καί των "Μεραρχιών", καταργουμένων τών "Αρχηγείων Περιοχών".Επίσης αϊ νέαι Μονάδες εφοδιάζονται διά πυροβόλων,όλμων καί πλήθους πολυβόλων καί αυτομάτων όπλων.
Τέλος υΙοθετεΐται είς μικράν εκτασιν όμως καί ή έκπαίδευσις εις τάς μεθόδους τοϋ τακτικού Στρατου.
Ύπό τής ηγεσίας τοϋ Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος εφαρμόζεται ή "εθελοντική στράτευση", είς τήν οποίαν όμως δεν ανταποκρίνεται ή πλειοψηφία τών οπαδών της.
Αυτή ή βιαία είς τήν πράξιν στρατολογία, έχει ώς αποτέλεσμα, ή δύναμις τών Ξενοκινήτων Ένοπλων Κομμουνιστών (Κ/Σ) άπό 10.000 κατά Ίανουάριον νά φθάση κατά τόν Δεκέμβριον είς 20.000 περίπου, παρά τάς έν τω μεταξύ άπωλείας.
10. Περίοδος 1948.Έκ παραλλήλου μέ τήν συνέχισιν της αναπτύξεως τών μαχητικών δυνάμεων καί της οργανώσεως Μονάδων μορφής τακτικού Στρατού, συνεχίζεται εις μεγαλυτέραν έκτασιν ή έκπαίδευσις είς τάς μεθόδους μάχης τακτικοϋ στρατού, χωρίς νά εγκαταλείπεται κα'ι ή τακτική τοϋ ανταρτοπόλεμου.
Ή δύναμις, παρά τάς άπωλείας καθ' Ολον τό έτος, αυξάνεται συνεχώς, διά νά φθάση κατά μήνα Μάρτιον τάς 26.000 περίπου καί κατά Δεκέμβριον τάς 25.000 περίπου, ώργανωμένη είς Τάγματα (450 περίπου ενόπλων), Ταξιαρχίας {1.250 περίπου ενόπλων) καί Μεραρχίας.
(σ. σ. Συμμορίτες βγήκαν στο βουνό το 1945 και έστρεψαν τα όπλα κατά της Νόμιμης κυβέρνησης και κατά του 80 % των Ελλήνων, αυτοί που κατά τη διάρκεια της κατοχής βαρύνονταν με κατηγόριες για δολοφονίες Ελλήνων πολιτών και διώκονταν από τα ποινικά δικαστήρια.Οι φονιάδες της κατοχής ,βγήκαν στο βουνό παρασύροντας και μια μικρή μερίδα του λαού τάζοντας τους τα γνωστά που έταζαν σ όλους του κομουνιστικούς παράδεισους εκμεταλλεύτηκαν δηλαδή την πεινά του λαού μετά την γερμανική κατοχή πάλι για τους σκοπούς του διεθνούς Κομμουνισμού και του πατερούλη Στάλιν ,για την επικράτηση του δηλαδή στα Βαλκάνια,25.000- 26.000 μαζι με τους βιαία στρατολογημένους όλοι κι όλοι , αυτοί ήταν άντε και καμία 25αρια χιλιάδες ακόμα παρατρεχάμενοι και παρατρεχάμενες , δηλαδή 50.000 ,θέλετε να πούμε ότι ήταν 100.000 που δεν ήταν , αυτοί λοιπόν οι ανθρωποσφαγειςς ήθελαν να επιβάλουν σε 7.000.000 Έλληνες την Ιδεολογία τους με τη βία ήθελαν σώνει και καλά να φέρουν τον κομμουνιστικό παράδεισο και στη χώρα μας)

ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ: Ο ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ 1946-1949. Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Νίκη τοῦ ῎Εθνους καὶ πλαστογράφησις τῆς῾Ιστορίας

Εἰς ἐπίμετρον καταχωρίζονται ἐν συνεχείᾳ τρία κείμενα, ἀνεπιλήπτου διανοητικῆς ἐντιμότητος καὶ ἀναμφισβητήτου ἱστορικῆς ἀληθείας, ἀναφερόμενα εἰς τὴν ἑλληνικὴν μεταπολεμικὴν τραγωδίαν.

Ἡ καταχώρισις αὐτὴ ἀνταποκρίνεται σὲ δύο ἀνάγκες,
α) τὴν ὑπηρέτησι τῆς ἀληθείας , ἡ ὁποία ἐξ ὁρισμοῦ εἶναι ἀντίθετη πρὸς κάθε λήθη καὶ καμμία σκοπιμότης δὲν ἰσχύει διὰ νὰ σιγήσῃ, καὶ
β) τὴν σωστὴ πληροφόρησι , ἐν ὄψει χυδαίας έκμεταλλεὐσεως ἀπὸ τοὺς ἀνομήσαντες τῆς υἱοθετηθείσης ἐπισήμως ἀπὸ τὴν Πολιτείαν πολιτικῆς τῆς λήθης διὰ τὰ συμβάντα τῆς περιόδου ἐκείνης (1946-1949).

Πράγματι, ἐνῷ τὸ ἐπίσημον κράτος σιωπᾷ περὶ αὐτῆς καὶ ἀποφεύγει ἀκόμη καὶ νὰ τιμήσῃ, ὅπως πατροπαράδοτη ἑλληνικὴ συνήθεια ἀξιώνει, τοὺς ἥρωας καὶ μάρτυρας τοῦ, ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας καὶ ἀκεραιότητός της, ἐθνικοῦ ἐκείνου ἀγῶνος, ἐπιζῶντες πρωτουργοὶ τῆς ἐθνοπροδοσίας ἐκείνης καὶ ἀνερμάτιστοι ἰδεολογικοί των ἐπίγονοι ἢ καὶ ἄλλοι ἀμαθέστατοι, πλὴν σπουδαιοφανεῖς κονδυλοφόροι, ἁπλῶς θηρεύοντες ἀπὸ ἰδιοτέλεια τὴν εὔνοια μέσα σὲ κλῖμα ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας, ἐπιδίδονται, ἐπὶ δεκαετίες τώρα, ἰδίως ἀπὸ τὴν μεταπολίτευσι τοῦ 1974 καὶ ἐφεξῆς, μὲ καταιγισμὸν δημοσιευμάτων (βιβλίων καὶ ἄρθρων σὲ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες, σχεδὸν καθημερινῶς !) σὲ συστηματικὴ παραπληροφόρησι τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ ὁλοκληρωτικὴ διαστροφὴ τῶν γεγονότων καὶ ἀδίστακτη κακοποίησι τῆς ἀληθείας.
Ἔτσι ὁ ἐξαπολυθεὶς ἀπὸ τοὺς βορείους γείτονές μας συμμοριακὸς ἀγών , ὅπως καὶ ἡ συσταθεῖσα ἀπὸ τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας τοῦ Ο.Η.Ε. Διεθνὴς Ἐξεταστικὴ Ἐπιτροπή , ὕστερα ἀπὸ ἐπιτόπιον ἔρευναν, διεπίστωσε, καὶ διέλαβεν εἰς τὰ συμπεράσματα τῆς ἀπὸ 23.5.1947 ἐκθέσεώς της κατὰ λέξιν, ὅτι « οἱ τρεῖς γείτονες πρὸς βορρᾶν, καὶ ἰδίως ἡ Γιουγκοσλαβία, ἐξεπαίδευσαν τοὺς ἀντάρτας, τοὺς ἐπρομήθευαν ὅπλα καὶ πολεμοφόδια , τοὺς διηυκόλυναν τὴν διέλευσιν τῶν συνόρων καὶ τοὺς παρεῖχον ἄσυλον » καὶ ὅλα τὰ ἐθνοπροδοτικὰ ἐνεργήματα τῆς τραγικῆς ἐκείνης περιόδου μεταβαπτίζονται χωρὶς ἐντροπὴ σὲ δῆθεν «δημοκρατικοὺς» ἀγῶνες ἀδίκως διωκομένων Ἑλλήνων πολιτῶν !
Ἀκόμη καὶ ἡ μελανωτέρα σελὶς τῆς ἐθνοπροδοσίας ἐκείνης, τὸ φρικτὸ παιδομάζωμα , μὲ τὴν ἐξηναγκασμένη ἀπόσπασι χιλιάδων (συγκεκριμένως 28.010 ) μικρῶν Ἑλληνοπαίδων (ἡλικίας μόλις 3 ἕως 14 ἐτῶν) τῆς ὑπαίθρου χώρας ἀπὸ τοὺς γονεῖς των καὶ τὴν βιαία μεταφορά των στὶς γειτονικὲς κομμουνιστικὲς χῶρες, γιὰ νὰ μεταβληθοῦν σὲ γενιτσάρους, ἐχθροὺς τῆς Πατρίδος των, - αὐτὸ ποὺ ἐπισήμως ἀπὸ τὴν «Βαλκανικὴ Ἐπιτροπὴ» τοῦ Ο.Η.Ε. ἐστιγματίσθη, μὲ τὴν ἀπὸ 21.5.1948 ἀπόφασί της, ὡς «κακούργημα γενοκτονίας» (crime of genocide), - χωρὶς καταισχύνη δικαιολογεῖται ὡς δῆθεν «ἐπιχείρησις προστασίας τῶν παιδιῶν ἀπὸ τοὺς μοναρχοφασίστες», δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς γονεῖς των (!).
Παραλλήλως καὶ ἀνύπαρκτοι «ἡρωϊσμοὶ» καὶ «νίκες» ἐφευρίσκονται, ὄχι ἁπλῶς «γιὰ τὴν δικαίωσι » τῆς ἐθνοπροδοσίας (αὐτὸ περίπου ὑπὸ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Κράτους ἐπετεύχθη ἤδη !) , ἀλλά, - ἐπιδιωκόμενο ἑπόμενο αὐτὸ βῆμα, - καὶ γιὰ τὴν « καταδίκη » τῆς ἀγωνισθείσης καὶ νικηφόρου ἐναντίον ξενοκινήτου ἐπιβουλῆς Ἑλλάδος .
Ἡ χωρὶς φραγμὸ ἀδιάντροπη αὐτὴ σκοταδιστικὴ ἐπιχείρησις θὰ ἦτο βεβαίως μόνον καταγέλαστος, ἐὰν δὲν ἦτο ἐπικίνδυνος λόγῳ τῆς συνδρομῆς τοῦ χρόνου ! Ἀφοῦ ἤδη οἱ ἄνθρωποι ἡλικίας καὶ 50 τώρα ἐτῶν δὲν ἠμπορεῖ νὰ γνωρίζουν συμβάντα, ποὺ ἔγιναν πρὶν νὰ γεννηθοῦν, ὅταν μάλιστα ἡ Ἱστορία των δὲν διδάσκεται οὔτε κατὰ προσέγγισιν εἰς τὰ Σχολεῖα μας.
Καὶ εἶναι ἐπικίνδυνος, διότι καλλιεργεῖ στὴν συλλογικὴ μνήμη τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος τὸ αἴσθημα τῆς αὐτοενοχῆς διὰ τὰ παθήματά μας τῆς περιόδου ἐκείνης !
Αὐτοενοχὴ ὅμως δὲν ὑπῆρξε , ἀφοῦ ἐπρόκειτο περὶ ἀγῶνος ζωῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐναντίον ξενοκινήτου ἐπιβουλῆς , τὴν ὁποίαν ἁπλῶς συνέδραμεν ἐθνοπροδοτικῶς ἐλαχίστη μειονοψηφία Ἑλλήνων.
Καὶ ἡ αὐτοενοχὴ αὐτὴ ὑπηρετεῖ καὶ πάλιν συμφέροντα ξένων.
Συγκεκριμένως, ὄχι ἁπλῶς τὴν ἀποενοχοποίησι τῶν ξένων, αὐτῶν, ποὺ μὲ τοὺς δουλόφρονες Ἕλληνες μισθοφόρους των ἐξαπέλυσαν τὴν ἐναντίον τῆς Πατρίδος μας ἐπιβουλήν. Ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκ μέρους μας οἰκείωσιν τοῦ πελωρίου ψεύδους, ὅτι δῆθεν διὰ τὰ ἐθνικά μας δεινὰ πάντοτε μόνον ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εὐθυνόμεθα !
Αὐτὸ ἐξυπηρετεῖ πολὺ τοὺς ἐπιβούλους. Διότι μεθοδεύεται ἔτσι ψυχολογικῶς καὶ πάλιν τὸ ἰδικόν των ἄλλοθι δι’ ὅσα
καὶ τώρα, κατὰ τοὺς σημερινοὺς τόσο σκοτεινοὺς καιρούς,
εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Ἑλλάδος καὶ Κύπρου) σχεδιάζουν.

Φωνὴ λοιπὸν ἀληθείας, ἀπὸ συνείδησι καὶ ἐπίγνωσι ἐθνικοῦ καὶ δημοκρατικοῦ καθήκοντος,
αἱ γραμμαί, ποὺ ἀκολουθοῦν.

________________________________________

῾Η Νίκη τοῦ ῎Εθνους
( Μήνυμα ἐπὶ τῇ πεντηκονταετηρίδι ).
Τὴν ἐπαύριον τοῦ β' παγκοσμίου πολέμου ὁ κόσμος ὁλόκληρος εὑρέθη διῃρημένος σὲ δύο ἄντικρυς ἀντίθετα ἰδεολογικῶς στρατόπεδα, ἀφ᾽ ἑνὸς τὸ σοβιετικό , ποὺ μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὴν τότε Σοβιετικὴ ῞Ενωσι ἐπεδίωκε τὴν παγκόσμιο κυριαρχία, μὲ ὑποκινούμενες τοπικὲς ἐξεγέρσεις, καὶ ἀ φ᾽ ἑτέρου τὸ στρατόπεδο τῶν ἐλευθέρων χωρῶν τοῦ δυτικοῦ κόσμου.
Εἰς τὸ δεύτερο αὐτὸ ἀνῆκε καὶ ἡ ῾Ελλάς , τόσον ἀπὸ πολιτιστικὴ παράδοσι , ποὺ εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἀσύμβατη πρὸς κάθε μορφῆς αὐταρχικοῦ καθεστῶτος, ὅσον καὶ ἀπὸ τὴν ἄποψι τῶν ἰδίων της ἐθνικῶν συμφερόντων . ᾽Αφοῦ ἐπέκτασις καὶ εἰς αὐτὴν τῆς σοβιετοκρατίας θὰ συνεπήγετο ὄχι μόνον τὴν ἀπώλεια κάθε πολιτικῆς ἐλευθερίας , ἀλλὰ καὶ τὸν ἄμεσον ἐδαφικόν της ἀκρωτηριασμόν . Διότι ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου (μεταξὺ α' καὶ β' παγκοσμίου πολέμου) εἶχε ρητῶς καὶ ἐπισήμως διακηρυχθῆ ἀπὸ τὴν Κομμουνιστικὴ Διεθνῆ τὸ ἐν προκειμένῳ σταλινικὸν πρόγραμμα , ποὺ συνέχιζε ἐκεῖνο τῆς τσαρικῆς Ρωσίας : τῆς καθόδου τῶν Σλάβων εἰς τὸ Αἰγαῖον μὲ ἀκρωτηριασμὸν τῆς ῾Ελλάδος διὰ τῆς ἀποσπάσεως τῆς Μακεδονίας καὶ συμπήξεως μὲ τὰ ὑπόλοιπα μικρότερα τμήματα αὐτῆς, τὰ ἀνήκοντα εἰς τὴν Νοτιοσλαβίαν καὶ Βουλγαρίαν, ξεχωριστοῦ, δῆθεν ἀνεξαρτήτου, «Μακεδονικοῦ»σοβιετικοῦ κράτους. ᾽Επιδίωξι, τὴν ὁποίαν εἶχε, δυστυχῶς, ἐπισήμως ἀσπασθῆ , μὲ τρομεροὺς εἶναι ἀλήθεια ἐσωτερικοὺς κλυδωνισμοὺς διὰ τὸν ἀντεθνικὸν καὶ ἀνθελληνικὸν χαρακτῆρα της, καὶ ἡ τότε ἡγεσία τοῦ Κ.Κ.Ε .
῎Ετσι ἡ παρουσία τῆς ῾Ελλάδος εἰς τὸ στρατόπεδον τῶν ἐλευθέρων χωρῶν ἦτο καὶ ἀπόφασις τοῦ συνόλου τῶν πολιτικῶν κομμάτων καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ μόνη τὴν ἐξαίρεσι τοῦ Κ.Κ.Ε . Τὸ ὁποῖον καὶ βοηθούμενον ὑλικῶς καὶ ἠθικῶς ἀπὸ ὁλόκληρον τὸν σοβιετικὸν συνασπισμὸν καὶ ἰδίως ἀπὸ τούς, ὑπὸ κομμουνιστικὴν κυριαρχίαν, τρεῖς βορείους γείτονάς μας (Βουλγαρίαν, Νοτιοσλαβίαν καὶ ᾽Αλβανίαν), - εἰς τὸ ἔδαφος τῶν ὁποίων καὶ ἔγινε, καὶ κατὰ τὴν ἐπίσημον διαπίστωσιν τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐρεύνης τοῦ Ο.Η.Ε., ἡ ὁποία εἶχεν ἐπιληφθῆ κατόπιν προσφυγῆς τῆς Ἑλλάδος, ἡ στρατιωτικὴ ἐκπαίδευσις καὶ συγκρότησις τῶν ἐξαπολυθεισῶν συμμοριῶν, - ὠργάνωσε καὶ ἐξαπέλυσε τὴν τραγωδίαν τῶν ἐτῶν 1946-1949. Μὲ τὸν δῆθεν ῾῾Δημοκρατικὸ Στρατὸ ῾Ελλάδας᾽᾽, συντιθέμενον, - μὲ τὴν ἐξαίρεσι φυσικὰ τῶν βασικῶν στελεχῶν του, τὰ ὁποῖα ἦσαν δουλικώτατα ἀφιονισμένα ἀπὸ τὴν σταλινικὴ καθοδήγησι, μὲ τυφλὴν ὑπακοὴν εἰς τὰ προστάγματά της, - κυρίως ἀπὸ ἐξαπατηθέντες ἀπὸ τὰ ἰδεολογικά τοῦ Κ.Κ.Ε. κηρύγματα, μὲ τὰ ὁποῖα βεβαίως καὶ σταθερῶς ἀπεκρύπτετο ἡ ἐθνοπροδοτικὴ ἐπιδίωξις ἐδαφικοῦ τῆς Πατρίδος μας ἀκρωτηριασμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πάμπολλους βιαίως στρατολογηθέντες . ᾽Απόδειξις τοῦ τελευταίου αὐτοῦ εἶναι ὁ μεγάλος ἀριθμὸς τῶν 21.258 λιποτακτῶν τοῦ δῆθεν ῾῾Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ᾽᾽ πρὸς τὶς ἐθνικὲς δυνάμεις.
῾Επόμενον ἦτο ἡ ἐθνοπροδοτικὴ ἀνταρσία νὰ κατασυντριβῇ . ῾Ο ἀγὼν ἐπερατώθη μὲ τὶς νῖκες τῶν ἐθνικῶν δυνάμεων εἰς τὸν Γράμμον καὶ τὸ Βίτσι κατὰ τὰ τέλη Αὐγούστου 1949. Μὲ τὴν ῾Ελλάδα, μαχομένην ὑπὸ δημοκρατικὴν κοινοβουλευτικὴν κυβέρνησιν καὶ Πρωθυπουργὸν τὸν ἀείμνηστον ᾽Αρχηγὸν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλῆν Σοφούλην , ἀλλὰ καὶ ὁμόθυμον τὴν συμπαράστασιν τοῦ συνόλου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας , πλὴν τοῦ τότε ἐκνόμου Κ.Κ.Ε. ᾽Αφοῦ ὅμως εἶχεν ἤδη στοιχίσει ἀμέτρητα ἐρείπια καὶ μυριάδες ἀνθρώπινες ζωές.
Συγκεκριμένως, οἱ νεκροὶ τοῦ δῆθεν ῾῾Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ᾽᾽ ἀνῆλθον εἰς 50.000 περίπου ( εἰς τὰ πεδία τῶν μαχῶν κατεμετρήθησαν 36.839), ἐνῷ ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τῶν ἐθνικῶν δυνάμεων οἱ ἀπώλειες ἦσαν: φονευθέντες ἀξιωματικοὶ καὶ ἄνδρες τοῦ Στρατοῦ 12.777 , τῆς Χωροφυλακῆς 1.579 , ἐκτελεσθέντες πολῖται 4.123 , ἱερεῖς 165 , θύματα ναρκῶν 931 , τραυματισθέντες ἀξιωματικοὶ καὶ ἄνδρες τοῦ Στρατοῦ 37.732 , τῆς Χωροφυλακῆς 2.329 .
῾Ως πρὸς τὶς ὑλικὲς ζημίες , ἡ ἀξία τῶν καταστραφέντων ἀγαθῶν ἀνέρχεται εἰς 250 ἑκατομμύρια δολλάρια ἀξίας τοῦ 1948. Σὺν οἱ ζημίες 100.000 περίπου οἰκιῶν, σὺν ἡ δαπάνη συντηρήσεως τῶν προσφύγων τῆς ὑπαίθρου, σὺν οἱ ἐργατοῶρες ποὺ χάθηκαν, τὸ σύνολον τῆς καταστροφῆς ἀνέρχεται εἰς ἕνα δισεκατομμύριο δολλάρια τοῦ 1948, σὲ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ κατὰ κεφαλὴν ἐθνικὸν εἰσόδημα τῆς ῾Ελλάδος μόλις ὑπερέβαινε τὰ 100 δολλάρια ἐτησίως.
Καὶ ὅλες αὐτὲς οἱ τεράστιες ἀπώλειες σὲ ἀνθρώπινες ὑπάρξεις καὶ ὑλικὰ ἀγαθὰ ἐνέσκηψαν κατὰ τὴν τετραετίαν 1946-1949, ὅταν τὰ ἄλλα κράτη τῆς Εὐρώπης ἐπεδίδοντο εἰς τὸ ἔργον τῆς ἀνοικοδομήσεώς των ἀπὸ τὰ ἐρείπια τοῦ β΄ παγκοσμίου πολέμου καὶ ἐπωφελοῦντο τοῦ τότε σχεδίου οἰκονομικῆς βοηθείας Μάρσαλ, ἐνῷ εἰς τὴν ῾Ελλάδα ἐλάχιστα μόνον ἐξ αὐτοῦ διετέθησαν εἰς ἔργα καὶ τὸ πλεῖστον ἐδαπανήθη εἰς τὸν ὑπὲρ ὑπάρξεως ἐθνικὸν ἀγῶνα.
(περὶ τῶν ἀνωτέρω στοιχείων, ἀντὶ πάμπολλων ἄλλων, βλέπε τεκμηριωμένως τὸ βιβλίον τοῦ Εὐαγγέλου ᾽Αβέρωφ-Τοσίτσα , Φωτιὰ καὶ τσεκοῦρι , Βιβλιοπωλεῖον τῆς ῾Εστίας, 1974, ἰδίως σελ. 466 ἑπ.).
Εἰς τὰς ἑορταστικὰς ἐκδηλώσεις διὰ τὴν 50ὴν ἐπέτειον τῆς ἀνωτέρω, δικαίως ἀποκληθείσης, Νίκης τοῦ ῎Εθνους ἐκλήθη, ὅπως συμμετάσχῃ καὶ ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Χρῆστος Σαρτζετάκης . ῾Ο ὁποῖος καὶ ἀπέστειλε πρὸς τοὺς ὀργανωτὰς τὸ ἀκόλουθον μήνυμα, διὰ τοῦ ὁποίου καὶ ἐπισημαίνεται ἡ νέα, διὰ τῆς Νίκης αὐτῆς, συνεισφορὰ τῆς ῾Ελλάδος εἰς τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμόν.
Τὸ μήνυμα αὐτὸ ἔτυχεν εὐρυτάτης δημοσιότητος. Ἐδημοσιεύθη, μεταξὺ ἄλλων,
καὶ εὶς τὴν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» τῆς 5.10.1999.


Νέα Πεντέλη, 23η Αὐγούστου 1999.
Πρὸς τὴν
Λέσχην Φίλων τῶν Καταδρομῶν
«Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΜΠΕΡΕΣ»,
Τσιμισκῆ 130,
546 21 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ.

᾽Αξιότιμοι Κύριοι,

Μὲ ἰδιαιτέραν συγκίνησιν πληροφοροῦμαι ἀπὸ τὴν ἐπιστολήν-πρόσκλησίν σας τῆς 26.7.1999 καὶ τὸ συνημμένον πρόγραμμα ἐκδηλώσεων τὴν πρωτοβουλίαν σας ὀργανώσεως, κατὰ τὰς 28ην καὶ 29ην τρέχοντος μηνὸς Αὐγούστου, ἐπιτοπίως, εἰς τὰς περιοχὰς Φλωρίνης-Καστορίας καὶ τὸ Βίτσι, τελετῶν ἐπὶ τῇ 50 ετίᾳ ἀπὸ τῆς, διὰ τῆς ὁριστικῆς συντριβῆς ἐκεῖ τοῦ ξενοδούλου συμμοριτισμοῦ, Νίκης τοῦ ῎Εθνους ἐναντίον τῶν δυνάμεων τῆς ἀπανθρωπίας. ᾽Εκδηλώσεων, αἱ ὁποῖαι ὀρθῶς δὲν θὰ περιορισθοῦν εἰς τὴν ἀπόδοσιν τῶν ὀφειλομένων τιμῶν μόνον εἰς τοὺς ἥρωας μαχητὰς τῆς πάλης ἐκείνης, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς προδρόμους των τοῦ θρυλικοῦ Μακεδονικοῦ ᾽Αγῶνος .
Καὶ εἶναι ὄντως εὐτυχὴς ὁ συνδυασμὸς αὐτός. Διότι ὁ ἴδιος σκοπὸς ἐθέρμανε τὶς καρδιὲς καὶ τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα τῶν παλληκαριῶν τῶν δύο αὐτῶν ἱστορικῶν περιόδων. Συγκεκριμένως, κατὰ τὴν πρώτην μέν, ἡ σωτηρία τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὶς πανσλαβιστικὲς ἐπιδιώξεις ἀφομοιώσεώς της, ἡ μέριμνα διὰ τὴν προστασίαν τοῦ Μακεδονικοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἀπὸ τὸ μαχαῖρι τῶν βουλγάρων κομιτατζήδων, ὅταν ἡ ἀδιατίμητος καὶ ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες ῾Ελληνική, καὶ μόνον ῾Ελληνική, Μακεδονία εὑρίσκετο ἀκόμη ὑπὸ τὸν βάρβαρον ᾽Οθωμανικὸν ζυγόν. Κατὰ δὲ τὴν δευτέραν, ἡ μέριμνα διὰ τὴν ἀποτροπὴν τοῦ ἐδαφικοῦ τῆς Πατρίδος μας ἀκρωτηριασμοῦ, διὰ τῆς ἀποσπάσεως τῆς μὲ τόσους ἀγῶνας καὶ θυσίας ἀπελευθερωθείσης Μακεδονίας μας. ᾽Ακρωτηριασμοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον κατάπτυστοι ἐθνοπροδόται, δοῦλοι τῶν σταλινικῶν ὀρέξεων καὶ ἐπιταγῶν, εἶχαν ἀπὸ ἰδεολογικὴ τύφλωσι, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου, προσυμφωνήσει, παρασύροντες διὰ τῆς ἀπάτης εἰς τὰ ἀποκρυπτόμενα ἀνόσια αὐτὰ σχέδια ἀφελεῖς συμπατριῶτες μας καὶ κυρίως διὰ τῆς βίας ἐπιστρατεύοντες περισσοτέρους. Καὶ μὲ τὸ φρικτὸ παιδομάζωμα σχεδιάσαντες καὶ μελλοντικὲς τῆς Πατρίδος συμφορές...
᾽Αλλὰ ἡ δευτέρα αὐτὴ Νίκη τοῦ ῎Εθνους ἔχει καὶ εὐρυτέραν, πανανθρωπίνην σημασίαν. ᾽Εντάσσεται εἰς τὴν χορείαν τῶν σημαντικωτέρων συμβάντων τῆς Παγκοσμίου ῾Ιστορίας. Καὶ ἔρχεται ὡς ἀδιάσπαστος κρίκος πρὸς ἐπιβεβαίωσιν τῆς ῾Ελληνικῆς ἀρετῆς τοῦ ἀδιαλείπτου ἀγῶνος ὑπὲρ τοῦ ᾽Ανθρωπισμοῦ. Διότι, ὅπως κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ὁ ῾Ελληνισμὸς διέσωσε τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμὸν ἀπὸ τὴν ἀσιατικὴν βαρβαρότητα · ὅπως κατὰ τοὺς Μέσους χρόνους τὸ Βυζάντιον, ἡ Μεσαιωνικὴ αὐτὴ ῾Ελληνική μας Αὐτοκρατορία διεφύλαξε τὴν Εὐρώπην ἐπὶ χίλια καὶ πλέον ἔτη ἀπὸ τὰς ἐπιδρομὰς καὶ πάλιν κυρίως ἀσιατῶν βαρβάρων ἐπιδρομέων · ὅπως κατὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους τοῦ αἰῶνος μας ἡ ῾Ελλὰς ἠγωνίσθη παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν Δημοκρατιῶν ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, καὶ μάλιστα ἔδωσεν αὐτή , κατὰ τὸν δεύτερον πόλεμον, διὰ θριαμβευτικῆς συμβολῆς της εἰς ἀποφασιστικὴν καμπήν του, τὴν νίκην εἰς τοὺς συμμάχους · ἔτσι καὶ μὲ τὴν ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου συμμοριτισμοῦ νίκην, ποὺ ἐφιλοτέχνησαν, μὲ τὴν ὑλικὴν μόνον βοήθειαν τῶν συμμάχων μας, μὲ τοὺς ἀγῶνες, τὶς θυσίες καὶ τὸ αἷμα των, μόνα των, τὰ παιδιὰ τῆς ῾Ελλάδος , οὐσιαστικῶς διέσωσαν καὶ πάλιν τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμόν : Διότι, ἐὰν ἡ ῾Ελλὰς τότε ὑπέκυπτε, καὶ ἐξετείνετο τοιουτοτρόπως ἡ σοβιετικὴ κυριαρχία μέχρι τῆς Μεσογείου , ἡ μὲν γείτων Τουρκία , πάντοτε καιροσκόπος, θὰ ἐνέδιδε, ἡ δὲ λοιπὴ Εὐρώπη , περιδεὴς καὶ ὑπὸ τὴν πίεσιν τῶν ἰσχυρῶν κατὰ τόπους κομμουνιστικῶν κομμάτων, ἀσφαλῶς θὰ ἐσυνθηκολόγει . Καὶ ἔτσι καὶ ἡ δυτικὴ Εὐρώπη θὰ ἐσύρετο ὑπὸ τὸ πέλμα τῆς σκοταδιστικῆς σταλινικῆς κτηνωδίας, τῆς ὁποίας τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον θύματα, σύγχρονοι ἱστορικοὶ ἀναβιβάζουν εἰς ὀγδόντα πέντε ἑκατομμύρια ! ῾Οπότε καὶ ἡ Δημοκρατία παντοῦ θὰ κατελύετο ἀνεπανορθώτως καί, συνακολούθως, ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀπεκλείετο καὶ ἡ, ἐκ τῆς ὑπάρξεως ἀκριβῶς τῆς ἐλευθέρας Εὐρώπης, σημειωθεῖσα μετὰ 40ετίαν ἐξέλιξις, ἡ ὁποία ὡδήγησεν εἰς τὴν κατάρρευσιν τοῦ σοβιετικοῦ συστήματος. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀναμφισβήτητα ἱστορικὰ δεδομένα, τὰ ὁποῖα ὀφείλομεν ὅλοι νὰ ἐνθυμούμεθα καὶ εἰς ὅλους νὰ ὑπενθυμίζωμεν . Καὶ τὰ ὁποῖα οὐδεὶς μὲ ἐλεύθερον πνεῦμα καὶ τιμίαν συνείδησιν δικαιοῦται νὰ διαστρέφῃ ἢ ἀγνοῇ.
Αὐτὴ λοιπὸν ὑπῆρξεν ἡ νέα συμβολὴ τῆς ῾Ελλάδος ὑπὲρ τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ. ῾Υπὸ κοινοβουλευτικὸν πολίτευμα, δημοκρατικὴν κυβέρνησιν μὲ πρωθυπουργὸν τὸν ἀείμνηστον ᾽Αρχηγὸν τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλῆν Σοφούλην καὶ τὴν ὁμόθυμον συνεργασίαν τοῦ συνόλου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας καὶ ὁλοκλήρου τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ. ῾Υπὸ τὴν παναξίαν δὲ στρατιωτικὴν ῾Ηγεσίαν τοῦ , καὶ κατὰ τὸ προηγηθέν, τὸ 1940-1941, ἔπος τῶν Βορειοηπειρωτικῶν βουνῶν καὶ ἐποποιΐαν τῶν Μακεδονικῶν ὀχυρῶν , ᾽ Αρχιστρατήγου τῆς Νίκης ἀειμνήστου Στρατάρχου ᾽Αλεξάνδρου Παπάγου . Μὲ μόνην τὴν ἐξαίρεσιν τοῦ ἐξαπολύσαντος τὴν τραγῳδίαν, ὅταν οἱ ἄλλοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης, ἀκόμη καὶ οἱ ἡττηθέντες, ἐπεδίδοντο εἰς τὸ ἔργον τῆς ἀνοικοδομήσεως τῶν ἐκ τοῦ πολέμου ἐρειπίων, Κ.Κ.Ε., τότε ποδηγετουμένου ὑπὸ μιᾶς ἀσημάντου μειονοψηφίας ἀξιοθρηνήτων καὶ ἀνερματίστων ἐθελοδούλων ὑπηρετῶν ξένων ἐπιδιώξεων.
῞Ολοι λοιπὸν οἱ συνειδητοὶ ῞Ελληνες, ὅλοι οἱ ἀληθινοὶ δημοκράται , ὅλοι ὅσοι δὲν θυσιάζουν τὴν ἀνθρωπιά τους σὲ ἱστορικῶς ξεπερασμένους ἀνοήτους δογματισμοὺς ἢ πρόσκαιρες κομματικὲς σκοπιμότητες, στρέφουν εὐλαβικὰ τὴν μνήμην των εἰς τοὺς ἐνδόξους νεκροὺς καὶ τοὺς ἐπιζῶντες μαχητὲς τοῦ ὑπερόχου ἐκείνου ἀγῶνος τοῦ ῎Εθνους. Εἰς ἔκφρασιν τῆς ὀφειλομένης ἀπεράντου εὐγνωμοσύνης.
Βεβαίως ἡ ἀπόδοσις τῶν προσηκουσῶν τιμῶν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι μέλημα πρωτίστως τῆς Πολιτείας καὶ τῶν ἐπισήμων ῾Ενώσεων ᾽Αποστράτων. ῎Οχι ἀπλῶς μόνον ἰδιωτικῶν σωματείων. ᾽Αλλὰ αὐτὸ δὲν ἀφαιρεῖ, τοὐναντίον προσθέτει ὡραιότητα εἰς τὴν εὐγενῆ πρωτοβουλίαν σας, διὰ τὴν ὁποίαν καὶ θὰ πρέπει νὰ εἶσθε ἰδιαιτέρως ὑπερήφανοι : διότι ἐκφράζετε ἔτσι τὴν γνησίαν ἐθνικὴν λαϊκὴν ψυχὴν καὶ ἐκπροσωπεῖτε αὐτὴν τὴν συνείδησιν τοῦ πανενδόξου ῎Εθνους μας.
Νοερῶς, κατὰ τὶς τελετές, μαζί σας,
Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης.

________________________________________

Μήνυμα διὰ τὴν ἐπέτειον τῆς Μάχης τῆς Φλωρίνης.

Νέα Πεντέλη, 9η Φεβρουαρίου 1999 .
Πρὸς : 1) ᾽Εθνικὴν ῞Ενωσιν ᾽Αναπήρων καὶ Θυμάτων Πολέμου,
2) Σύνδεσμον Τραυματιῶν Πολεμιστῶν ῾Οπλιτῶν,
3) ῞Ενωσιν ᾽Αποστράτων ᾽Αξιωματικῶν,
4) Σύνδεσμον ᾽Εφέδρων ᾽Αξιωματικῶν,
5) Πανελλήνιον ῾Ομοσπονδίαν ᾽Εφέδρων ᾽Αξιωματικῶν (Παράρτημα),
6) ᾽Εθνικὴν ᾽Οργάνωσιν Μακεδονομάχων «Παῦλος Μελᾶς»,
7) Σύλλογον ᾽Αποστράτων Χωροφυλακῆς-᾽Αστυνομίας,

Ν ο μ ο ῦ Φ λ ω ρ ί ν η ς,
Εἰς Φλώριναν.

᾽Αγαπητοὶ φίλοι,
Μὲ ἰδιαιτέραν συγκίνησιν δέχθηκα καὶ τὴν ἐφετεινή σας πρόσκλησιν, ὅπως παρευρεθῶ τὴν προσεχῆ Κυριακὴν 14ην Φεβρουαρίου εἰς τὴν ἀγαπημένην μας Φλώριναν κατὰ τὴν Δοξολογίαν καὶ τὰς ἐπιμνημοσύνους δεήσεις ἐκεῖ καὶ εἰς τὴν Πρώτην , πρὸς τιμὴν ἐκείνων, ποὺ ἔπεσαν ἐνδόξως τὴν 12ην Φεβρουαρίου 1949 κατὰ τὴν θρυλικὴν Μάχην τῆς Φλωρίνης, ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ ῾Ελλάδος ἐλευθερίας, ἐναντίον καταπτύστου ξενοκινήτου ἐπιβουλῆς.
50 χρόνια ἀπὸ τότε ! ᾽Απὸ τὸν ἐπικὸν ἐκεῖνον ἀγῶνα, προάγγελον τῆς περίλαμπρης ἐποποιΐας, κατὰ τὴν ἴδια ἐκείνη χρονιά, τοῦ Γράμμου καὶ τοῦ Βίτσι, πού, μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ συντριβὴ τῶν ξενοκινήτων κομμουνιστοσυμμοριῶν, κατησφάλισεν ὁριστικῶς τὴν νίκη τῆς ῾Ελληνικῆς ᾽Ελευθερίας ἐναντίον τῶν δυνάμεων τῆς ἀπανθρωπίας. ᾽Αλλὰ καὶ ἀπέτρεψε τὸν ἐδαφικὸν ἀκρωτηριασμὸν τῆς Πατρίδος μας , εἰς τὸν ὁποῖον κατάπτυστοι ἐθνοπροδόται εἶχαν προσυμφωνήσει.
Νίκη, ποὺ ἐφιλοτέχνησαν τὰ παιδιὰ τῆς ῾Ελλάδος, μὲ τοὺς ἀγῶνες, τὶς θυσίες καὶ τὸ αἷμα τους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ σύσσωμο τὸ ῎Εθνος, ὅλοι οἱ συνειδητοὶ ῞Ελληνες, σκύβουν εὐλαβικὰ εἰς τὴν μνήμη τῶν ἀγωνιστῶν ἐκείνων. ῾Ως τὸν πιὸ πρόσφατο δεσμὸν αἵματος ἑλληνικῆς συνεχείας εἰς τὴν ἀτελεύτητη σειρὰ Μαρτύρων καὶ ῾Ηρώων τῶν χιλιετηρίδων ζωῆς τοῦ ῾Ελληνισμοῦ.
῾Η ἀπόδοσις τιμῶν εἰς τὴν μνήμην τῶν ἐνδόξων νεκρῶν τῶν ἀγώνων τοῦ ῎Εθνους ἀποτελεῖ στοιχειῶδες χρέος ὅλων μας, ὡς ῾Ελλήνων. ῎Οχι ὅμως καὶ τὸ μόνον. Διότι θὰ πρέπει πρωτίστως τὸ ἀγωνιστικό τους παράδειγμα νὰ μᾶς ἐμπνέῃ καὶ νὰ μᾶς καθοδηγῇ. ᾽Ιδιαιτέρως σήμερα, ποὺ εἴμαστε μάρτυρες γιγαντιαίας ἐκστρατείας, καὶ πάλιν ἔξωθεν κατευθυνομένης, γιὰ τὸν ὁλοκληρωτικὸ πνευματικό μας ἀφοπλισμό. Γιὰ νὰ ξεχάσουμε τὴν ῾Ιστορία μας, τὶς ἐθνικές μας παραδόσεις, τὸ ἐθνικόν μας παρελθόν, τὴν ἑλληνική μας ψυχή. ᾽Αλλά, μὲ τὴν ἐξαίρεσι μιᾶς ἀσήμαντης μειονοψηφίας ἀξιοθρηνήτων καὶ ἀνερματίστων ἐθελοδούλων ὑπηρετῶν ξένων ἐπιδιώξεων , ἡ γνησία ἐθνικὴ λαϊκὴ ἑλληνικὴ ψυχή, ἡ συντριπτικὴ πλειονοψηφία τῶν ῾Ελλήνων ὅπου γῆς, ἀπαντᾷ καὶ πάλιν ΟΧΙ εἰς τὴν σατανικὴν αὐτὴν ἐκστρατείαν πολτοποιήσεως τῶν ἑλληνικῶν συνειδήσεων.
Χαιρετίζω λοιπὸν τὴν ἐθνοπρεπῆ πρωτοβουλία σας, ὅπως ἀποδώσετε τιμὲς εἰς τοὺς πεσόντας κατὰ τὴν ἔνδοξη Μάχη τῆς Φλωρίνης, καὶ ὡς ἔκφρασιν συγχρόνως ἀγωνιστικοῦ παρόντος, ἐκεῖ εἰς τὰ ἁγιασμένα χώματα τῆς ῾Ιερῆς Μακεδονικῆς γῆς. ῾Ως ὑπόμνησιν, ὅτι καὶ ἡ νέα ἐπιβουλὴ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ...
Νοερῶς γονυκλινὴς εἰς μνήμην τῶν ῾Ηρώων ἐκείνων εἶμαι μαζί σας.

Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης.

________________________________________

Φωνὴ ἀληθείας. ᾽Απάντησις εἰς πλαστογράφους τῆς ῾Ιστορίας.
᾽Επιστολὴ τῆς 24.2.1999

Μὲ ἀφορμὴ τὸ ἀνωτέρω μήνυμα τοῦ Προέδρου Χρήστου Σαρτζετάκη διὰ τὴν Μάχην τῆς Φλωρίνης, ἡ ἐφημερὶς «Κυριακάτικη Αὐγὴ» τῆς 21.2.1999 ἐξαπέλυσεν ἐναντίον του δριμυτάτην ἐπίθεσιν, μὲ καταγέλαστον δισέλιδον ἄρθρον συνεργάτου της, εἰς τὸ ὁποῖον κυριαρχοῦν παχυλωτάτη ἄγνοια ἢ καὶ ἐσκεμμένη πλήρης διαστροφὴ τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας.
῾Η κατωτέρω ἐπιστολὴ ἀποτελεῖ πλήρως τεκμηριωμένην ἀπάντησιν εἰς τὰ ψευδολογήματα. ᾽Εδημοσιεύθη εἰς τὴν «Κυριακάτικην Αὐγὴν» τῆς 7.3.1999, ὄχι ὅμως πλήρης, ἀλλὰ μὲ παράλειψιν οὐσιωδῶν περιόδων της.-

Νέα Πεντέλη, 24η Φεβρουαρίου 1999 .
Πρὸς τὴν ἐφημερίδα
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ»,
῾Αγίου Κωνσταντίνου 12,
104 31 ᾽Αθήνας.
Κύριε Διευθυντά,

῾Η «Κυριακάτικη Αὐγὴ» τῆς 21ης τρέχοντος μηνὸς Φεβρουαρίου σὲ δισέλιδο κείμενο, ὑπὸ τὸν ὑπέρτιτλο «῾Ιστορία», τοῦ συνεργάτου της Γ. Α. Λεονταρίτη, ἀσχολεῖται μὲ γεγονότα τῆς τραγικῆς γιὰ τὴν χώρα μας περιόδου 1944 ἕως 1949, μὲ ἀφορμή, ὅπως γράφει, μήνυμά μου, ποὺ ἀπέστειλα πρὸς ἐφεδροπολεμιστικὲς ὀργανώσεις τοῦ νομοῦ Φλωρίνης διὰ τὸ ἐφετεινὸ μνημόσυνο πεντηκονταετίας πρὸς τιμὴν τῶν πεσόντων κατὰ τὴν μάχην τῆς Φλωρίνης τῆς 12.2.1949.
Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ βεβαίως μὲ ὅσα ἀνιστόρητα ὁ συνεργάτης σας ἀναπτύσσει, ἀπαράδεκτα ἀκόμη καὶ μὲ τὸ ἐλαφρυντικὸ τῆς δημοσιογραφικῆς προχειρότητος ὅταν τὰ ἐμφανίζει ὡς δῆθεν «ἱστορικὴ ἀλήθεια», ὅπως π.χ. ὅταν γράφει γιὰ «κυβερνητικό», ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ, καὶ «δημοκρατικό», ἀπὸ τὴν ἄλλη, στρατό. ᾽Αφοῦ ὁ πρῶτος ἦτο ὁ πραγματικὰ ἐθνικὸς στρατός, ὑπακούων εἰς τὰς διαταγὰς ἐλευθέρως καὶ δημοκρατικῶς ἐκλεγμένης (ὅπως καὶ διεθνὴς ἐπιτροπή, ποὺ εἶχε παρακολουθήσει τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν, ἀπεφάνθη) ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, ὑπὸ Πρωθυπουργὸν ὄχι κανένα «δεξιόν», ἀλλὰ τὸν χαρακτηριζόμενον ἀπὸ τοὺς δεξιοὺς ὡς «συνοδοιπόρον» τῶν ἀριστερῶν, ἀείμνηστον ᾽Αρχηγὸν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλῆν Σοφούλην . ᾽Εθνικὸς λοιπὸν ἦτο ὁ στρατός, ποὺ ἠγωνίζετο τὸν ἀγῶνα τῆς ῾Ελλάδος, καὶ μάλιστα λειτουργούσης τῆς Βουλῆς καὶ μὲ τὴν ρητὴ στήριξι τοῦ συνόλου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας . ᾽Ενῷ ὁ ἀντίπαλος δῆθεν «δημοκρατικὸς» στρατός, μόνον τέτοιος δὲν ἦτο, ἀφοῦ τὰ περισσότερα μέλη του ἦσαν παραπλανημένοι ἢ καὶ βιαίως στρατολογημένοι. Καὶ νὰ μὴ ξεχνᾶμε τὶς τραγωδίες τῆς ἀλληλοεξοντώσεως τῶν στελεχῶν του , ὡς καὶ νὰ δολοφονήσουν ἐπεδίωξαν ἀκόμη καὶ τὸν ᾽Αρχηγό του Μάρκο Βαφειάδη, νὰ μὴ λησμονοῦμε τὶς ἀπελπισμένες κραυγὲς «μὴ μὲ σκοτώνεις σύντροφε ! » ὅσων παγιδεύθηκαν στὴν ἐγκληματικὴ συμμορία, ὡς καὶ τὶ τύχη ἐπεφύλαξαν στὸν ὄντως χαρισματικὸ Καραγιώργη , τὸν « Γυφτοδῆμο » τοῦ « Ριζοσπάστη », ἀφοῦ τὸν κατήντησαν τρελλό. Τὶ ἄγνοια ἢ θρασύτης λοιπὸν τοῦ συνεργάτου σας νὰ ἀναφέρεται στὸ κείμενό του ἀκριβῶς στοὺς δύο αὐτούς ! Κυρίως ὅμως ὁ ψευδώνυμος «δημοκρατικὸς στρατὸς» εἶχε τὴν πολιτικὴ κάλυψι μόνον αὐτοῦ ποὺ τὸν συνέπηξε, τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος ῾Ελλάδος καὶ κανενὸς ἄλλου , οὔτε τῆς Ε.Λ.Δ. (῾Ενώσεως Λαϊκῆς Δημοκρατίας) τοῦ ᾽ Αλεξάνδρου Σβώλου , οὔτε τῶν ᾽Αριστερῶν Φιλελευθέρων τοῦ ᾽Ιωάννου Σοφιανοπούλου , παρὰ τὰ ἀντιθέτως, μὲ κακοποίησι καὶ πάλι τῆς ἀλήθειας, ὑπὸ τοῦ συνεργάτου σας ὑποστηριζόμενα . ᾽Αφοῦ καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἀριστερὰ κόμματα, καίτοι διέκειντο εὐμενῶς πρὸς τὸ Κ.Κ.Ε., εἶχαν διαχωρίσει ἀπὸ αὐτὸ τὶς εὐθῦνες των ἢδη μὲ τὴν ἔναρξι τῶν Δεκεμβριανῶν τοῦ 1944, μάλιστα δὲ ὁ Σοφιανόπουλος ἦτο ῾Υπουργὸς ᾽Εξωτερικῶν τῆς Κυβερνήσεως τοῦ ἀειμνήστου Νικολάου Πλαστήρα καὶ τὴν ἀντεπροσώπευσε κατὰ τὴν συμφωνία τῆς Βάρκιζας, προεδρεύσας τῆς διασκέψεως. ῎Ετσι κείμενα, ὅπως τὸ προκείμενο τοῦ συνεργάτου σας, ποὺ χωρὶς συστολὴ τὰ ἀντίθετα ἐμφανίζουν, ἂν δὲν ὀφείλονται σὲ παχυλωτάτη ἄγνοια τῶν γεγονότων, ὑπηρετοῦν, μὲ τὴν πλήρη διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας, προπαγανδιστικοὺς ὁλοφάνερα σκοπούς, πρὸς συσκότισι τῆς ἱστορικῆς συνειδήσεως τοῦ ἔθνους , καὶ φυσικὰ μόνον «ἱστορία» δ ὲ ν συνιστοῦν.
᾽Επιβάλλεται, ὅμως, ὅπως τύχῃ ἀπαντήσεως τὸ ἀνιστόρητο κείμενο σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὶς πρὸς τὸ πρόσωπό μου, σαφῶς καταφρονητικές, ἀναφορές του. ᾽Ενοχλήθηκε ὁ συντάκτης του πολύ καὶ μὲ κακίζει, διότι μὲ τὸ μήνυμα, ποὺ ἔστειλα, ἀνταποκρίθηκα στὴν πρόσκλησι τῶν ἐφεδροπολεμιστικῶν ὀργανώσεων Φλωρίνης, ποὺ ἔκαναν τὸ Μνημόσυνο, καθὼς καὶ γιὰ τὸ περιεχόμενό του. Αὐτοαναγορεύεται ἔτσι σὲ διατάκτη τοῦ τὶ πρέπει καὶ τὶ δὲν πρέπει νὰ κάνουν ἄλλοι καὶ σὲ ὑπερκείμενο ἐλεγκτὴ τῶν λεγομένων των ! ᾽Εὰν ὅμως εἶχε τὴν ἀρετὴ τῆς νηφαλιότητος καὶ ὄντως δημοκρατικὴ συνείδησι, δὲν θὰ ἠνωχλεῖτο τόσον ἀπὸ ἀντίθετες πρὸς τὶς ἰδικές του ἀπόψεις ἄλλων. Καί, ἐὰν διαφωνοῦσε καὶ ἄντεχε σὲ δημοκρατικὸ διάλογο, ἁπλούστατα θὰ ἔπρεπε, ἀντὶ ἀναιδῶν χαρακτηρισμῶν (ὅπως ὅτι ἐχρησιμοποίησα γλῶσσα μισαλλοδοξίας, μετεμφυλιακοῦ κράτους, ὑστερικῶν ἐθνικοφρόνων, ἀκροδεξιῶν, κλπ.), νὰ ἀποτολμήσει ὄχι ἄθροισι ἀερολογιῶν, ἀλλὰ μία πρὸς μία ἀντίκρουσι τῶν λεγομένων εἰς τὸ μήνυμά μου. Γιὰ νὰ διευκολύνω τὸν συντάκτη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐφημερίδα σας, ἔστω καὶ τώρα, σημειώνω τὰ ἀκόλουθα καὶ ἀναμένω ἀπάντησι, ἐὰν βεβαίως ἠμπορεῖτε καὶ σᾶς συμφέρει νὰ δώσετε :
1) Πράγματι, δὲν ὁμιλῶ γιὰ «ἐμφύλιο πόλεμο». Καὶ δὲν τὸ κάνω, διότι, γιὰ ὅσους ἔχουν ἑλληνικὴ παιδεία, ὁ «πόλεμος» κυριολεκτεῖται μόνον ἐπὶ διαμάχης μετὰ ξένων, ποτὲ μετὰ ὁμοφύλων. ᾽Εὰν ὁ συνεργάτης σας εἶχε διαβάσει π.χ. τὸν Πλάτωνα, θὰ ἐγνώριζεν, ὅτι πολέμιοι εἶναι μόνον οἱ ξένοι καὶ ὁ πόλεμος μόνον μὲ ξένους διεξάγεται, ἐνῷ ἡ διαμάχη μὲ ὁμοφύλους λέγεται «στάσις» ( Πολιτεία, 470 Β, « ... λέγω δὲ τὰ δύο, τὸ μὲν οἰκεῖον καὶ ξυγγενές, τὸ δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ ἀλλοτρίου πόλεμος» ) . ῎Αλλωστε «στάσι» ἐχαρακτήρισε ἤδη τὴν κομμουνιστικὴ ἐξέγερσι τοῦ Δεκεμβρίου 1944, ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας ἡμέρα τῆς διασκέψεως τῆς Βάρκιζας (2.2.1945), καὶ αὐτὸς ὁ προεδρεύσας αὐτῆς, ὡς ἀνωτέρω, ᾽Ιωάννης Σοφιανόπουλος, εἰπών, κατὰ λέξιν, μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς : «῝Εν μόνον ἠμποροῦμεν ἀπὸ τοῦδε ἐν πάσῃ ἀσφαλείᾳ νὰ παρατηρήσωμεν, ὅτι, ἂν εἶναι ἀκριβὲς ὅτι πολλοὶ παρεσύρθησαν εἰς τὴν στάσιν ἐκ τοῦ φόβου τῆς ἐπανόδου εἰς ἀνελεύθερον καθεστώς, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς κατὰ τὴν ὁποίαν καὶ ᾽Αντιβασιλεία ἐγκατεστάθη καὶ Κυβέρνησις γνησία δημοκρατικὴ ἀνέλαβε τὴν ἐξουσίαν, ὁ φόβος τῆς ἐπανόδου εἰς οἱοδήποτε δικτατορικὸν ἢ τυραννικὸν καθεστὼς εἶναι τελείως ἀδικαιολόγητος καὶ μόνον πρόφασιν δύναται νὰ ἀποτελῇ» (βλέπε τὴν ὁμιλία αὐτὴ στὸ βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Βενάρδου , ῾Η συμφωνία τῆς Βάρκιζας, ἐκδόσεις τῆς ἐφημερίδος «Τὸ Ποντίκι», ᾽Αθήνα, 1995, σελ. 27 ἑπ.). Καὶ ὁ λέγων αὐτὰ Σοφιανόπουλος δὲν ἦτο κανένας «μοναρχοφασίστας», ἢ «ταγματασφαλίτης», ἢ «ἀκροδεξιός», ἢ «μπουραντᾶς», ἢ ὁ,τιδήποτε παραπλήσιο, κατὰ τὸ ἐαμο-κομμουνιστικὸ ὑβρεολόγιο τῆς ἐποχῆς , ἀλλὰ δοκιμασμένος ρωσόφιλος καὶ σοσιαλιστής , ἱδρυτὴς τὸ 1930 τοῦ «᾽Αγροτικοῦ Κόμματος», κινηματίας τοῦ 1935 καταδικασθεὶς σὲ ἰσόβια, ᾽ Αρχηγὸς ἀκολούθως τοῦ συμπηχθέντος ἀπὸ ἀριστερὰ κόμματα, κατὰ τὴν ὑπαγορευθεῖσα ἀπὸ τὸν Στάλιν μόδα τῆς ἐποχῆς, «Λαϊκοῦ Μετώπου» , ἐξόριστος ἐπὶ δικτατορίας Μεταξᾶ, ἔγκλειστος ἐπὶ κατοχῆς ἐπὶ μακρὸν στὶς φυλακές , ἱδρυτὴς στὴ συνέχεια τῆς «Νεοδημοκρατικῆς ῾Ενώσεως ᾽Αριστερῶν», καὶ τέλος συνιδρυτὴς τὸ 1950 τῆς «Δημοκρατικῆς Παρατάξεως» ἀριστερῶν κομμάτων, χρηματίσας ἐπανειλημμένως καὶ βουλευτής, πάντοτε τῆς ἀριστερᾶς (βλέπε γιὰ ὅλα αὐτὰ τὸ περὶ τοῦ ἀνδρὸς λῆμμα εἰς τὴν ᾽Εγκυκλοπαίδειαν ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 55, 1993, σελ. 44). ῾Απλῶς ὁ ἄνθρωπος, ὡς ἀληθινός, γνήσιος δημοκράτης ἐσέβετο τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν τὴν κακοποιοῦσε, ὅπως κάνουν τώρα συστηματικῶς ἀσύδοτοι κονδυλοφόροι.
2) Οἱ τοῦ ψευδωνύμου «δημοκρατικοῦ στρατοῦ» ὑπῆρξαν λοιπόν στασιασταί, κατευθυνόμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ᾽Αφοῦ κανένα ἀπολύτως ἄλλο κόμμα δὲν συνετάχθη μὲ τὴν ἔνοπλη ἀνταρσία. Εἶχαν δὲ ἐκπαιδευθῆ καὶ ὀργανωθῆ σὲ στρατόπεδα τῶν, ὑπὸ κομμουνιστικὸν τότε καθεστώς, γειτονικῶν μας χωρῶν, κυρίως Γιουγκοσλαβίας (Μποῦλκες, κλπ), ἀλλὰ καὶ Βουλγαρίας καὶ ᾽Αλβανίας, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐξεπορεύθησαν καὶ ποικιλοτρόπως ἐβοηθοῦντο, ὅπως καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ τοῦ ᾽Οργανισμοῦ ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν (στὴν ὁποία μετεῖχον καὶ Σοβιετικοί) μετὰ πολυχρόνιο ἐπιτόπιο ἔρευνα διεπίστωσε καὶ ρητῶς κατέγραψε στὴν συνταχθεῖσα ἔκθεσί της . ῎Αλλωστε καὶ τὸ κατευθῦνον τοὺς στασιαστὰς Κ.Κ.Ε. ἦτο ἤδη ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του ξενοκίνητο, ἀφοῦ ρητῶς διεκήρυσσε, ὅτι ἦτο κόμμα διεθνιστικό , ὄχι ἐθνικό, καὶ εὑρίσκετο σὲ σχέσεις ἐπαναστατικῆς συνεργασίας μὲ τὰ ἀδελφὰ κομμουνιστικὰ κόμματα τῶν ἄλλων χωρῶν, ἀνεγνώριζε δὲ πάντοτε τὴν καθοριστικὴ πρωταρχία τῆς Σοβιετικῆς ῾Ενώσεως , πρὸς τὶς ἀποφάσεις καὶ τὰ κελεύσματα τῆς ὁποίας καὶ πάντοτε τυφλῶς συνεμορφοῦτο. Αὐτὰ εἶναι γεγονότα πασίγνωστα, ἔχουν δὲ ἐπανειλημμένως ὁμολογηθῆ δημοσίως, μὲ γραπτὰ κείμενα, καὶ ἀπὸ ἰθύνοντες, ἀκόμη καὶ Γενικοὺς Γραμματεῖς καὶ ἄλλοτε ( π.χ. τὸν ᾽Ελευθέριο Σταυρίδη , βλέπε τὸ βιβλίο του, Τὰ παρασκήνια τοῦ Κ.Κ.Ε., ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του μέχρι τὸ 1950, ᾽Αθῆναι, 1953 ) καὶ προσφάτως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα ἡγετικὰ στελέχη τοῦ Κ.Κ.Ε. σὲ πληθώρα βιβλίων των .- ᾽Αναμφισβητήτως λοιπὸν οἱ καθοδηγούμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. στασιασταί, πού, ἐλαχίστη μειονοψηφία , αὐτοί, ἐκινήθησαν καὶ μὲ ξένη ἐκπαίδευσι καὶ ξένη βοήθεια ἐσήκωσαν τὰ ὅπλα κατὰ τῆς ἰδίας των Πατρίδος , προκειμένου νὰ ἐγκαταστήσουν στὴν χώρα μας, ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, κομμουνιστικὸ καθεστώς, ὑπῆρξαν ξενοκίνητοι.
3) Οἱ ἐπιδιώξεις λοιπὸν τῶν στασιαστῶν δὲν ἀπεκρύπτοντο. ῏Ησαν ἡ ἀνατροπὴ τοῦ κρατοῦντος δημοκρατικοῦ , παρὰ τὶς ἀτέλειες στὴν ἐφαρμογή του, πολιτεύματος καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του μὲ κομμουνιστικὸ καὶ ὑπαγωγὴ τῆς Πατρίδος μας στὸ τότε σοβιετικὸ μπλόκ. Καὶ ὅλα αὐτὰ βιαίως, διὰ τῶν ὅπλων. Διότι μὲ ἐλεύθερες ἐκλογὲς δὲν ἠμποροῦσαν ποτὲ νὰ τὰ ἐπιτύχουν. ᾽Αφοῦ οἱ ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ἐκλογεῖς , χωρὶς μάλιστα καὶ νὰ καταταγοῦν ὅλοι τους στὸν δῆθεν «δημοκρατικὸ στρατό», ἀντεπροσώπευαν καὶ τότε μιὰ μικρὴ μειοψηφία , ὅπως ἀπεδείχθη μὲ τὴν διαταχθεῖσα ἀποχὴ ἀπὸ τὶς βουλευτικὲς ἐκλογὲς τῆς 31 Μαρτίου 1946, ἡ ὁποία ἀνῆλθε σὲ ποσοστὸ μόλις 10% τῶν ἐκλογέων , ὅπως διεπίστωσε καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπή , ποὺ παρηκολούθησε τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν ἐκείνων, καὶ κατέγραψε στὴν ἔκθεσί της. Καὶ μάλιστα ὅταν τὴν ἀποχὴ ἐκείνη ἀκολούθησαν ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. καὶ ἄλλες ἀριστερὲς ὁμάδες. Τὴν ἀλήθεια ἄλλωστε αὐτῶν ἐπικυρώνει σταθερῶς καὶ ἐπὶ δεκαετίες τώρα, ὑπὸ καθεστὼς ἀκράτου ἐλευθερίας καὶ μὲ πλήρη δυνατότητα λειτουργίας ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κομμάτων καὶ κομματιδίων , ὁ μονοψήφιος πάντοτε ἀριθμὸς τῶν κομμουνιστικῶν ψήφων στὸ σύνολό τους (ὅλων τῶν ὁμάδων των). ᾽ Ασήμαντη λοιπὸν μειοψηφία στασιαστῶν ἐπῆρε τότε τὰ ὅπλα, πρὸς δυναμικὴν ἐπιβολὴ τῶν παραπάνω ἐπιδιώξεων τῆς κομμουνιστικῆς ἡγεσίας ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ. ᾽Αλλὰ τέτοιες πράξεις εἶναι κακουργήματα καὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 134 καὶ 135) ἐσχάτη προδοσία.
4) ᾽Αναγνώρισι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. τῆς σοβιετικῆς πρωταρχίας καὶ συμμόρφωσι πρὸς τὶς σοβιετικὲς ὑπαγορεύσεις ἐσήμαινε καὶ υἱοθέτησι τῶν σοβιετικῶν σχεδίων . ῞Οπως εἶναι πασίγνωστο, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου ἡ Κομμουνιστικὴ Διεθνὴς (Κομιντέρν) εἶχε ἀποφασίσει τὴν αὐτονόμησι τῆς Μακεδονίας καὶ τὴν σύμπηξι ξεχωριστοῦ Μακεδονικοῦ κράτους ἀπὸ τὰ τρία τμήματα τῆς γεωγραφικῆς Μακεδονίας, τὸ ἑλληνικό, τὸ νοτιοσλαβικὸ καὶ τὸ βουλγαρικό. Τὸ σχέδιο δὲ αὐτὸ εἶχεν υἱοθετήσει ἔκτοτε τὸ Κ.Κ.Ε, ποὺ μὲ τὸν δῆθεν «δημοκρατικό» του «στρατὸ» καὶ τὴν δῆθεν «δημοκρατικὴ κυβέρνησι» τῶν βουνῶν ἠγωνίζετο πλέον ἐνόπλως νὰ πραγματοποιήσει, ὅπως καὶ ρητῶς διεκήρυσσε. ῎Αλλωστε οἱ γειτονικὲς χῶρες μὲ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ ἔδιναν τὴν βοήθειά τους, ἰδίως ἡ Νοτιοσλαβία τοῦ Τίτο, ποὺ διεκδικοῦσε τὴν ἡγεμονία της στὴν κομμουνιστικὴ Βαλκανική. Τέτοιες ὅμως ἐπιδιώξεις, δηλαδὴ ὁ διὰ τῆς βίας τῶν ὅπλων ἀκρωτηριασμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, μὲ ἀπόσπασι τῆς Μακεδονίας μας, εἶναι κακούργημα καὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 138 ἑπόμενα) προδοσία τῆς χώρας.
5) ᾽Ακόμη καὶ οἱ προπαρασκευαστικὲς πράξεις τῆς συμφωνίας ἢ τῆς ἑνώσεως πρὸς διάπραξιν κακουργημάτων συνιστοῦν κατὰ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρον 187) τὸ ἔγκλημα τῆς συστάσεως καὶ συμμορίας. ᾽Αφοῦ λοιπὸν οἱ στασιασταὶ τοῦ Κ.Κ.Ε. εἶχαν συμφωνήσει καὶ ἑνωθῆ γιὰ τὴν διάπραξι τῶν παραπάνω κακουργημάτων τῆς ἐσχάτης προδοσίας καὶ τῆς προδοσίας τῆς χώρας , χωρὶς καμμιὰ ἀμφιβολία ἦσαν , σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, συμμορίτες. Καὶ ὡς ὄργανα ἀποκλειστικῶς τοῦ Κ.Κ.Ε. κομμουνιστοσυμμορίτες, κατὰ τὸν χαρακτηρισμό, ποὺ ὅλοι, ἐπίσημος ῾Ελλάς, κόμματα καὶ ἑλληνικὸς λαὸς κοινῶς ἐχρησιμοποιοῦσαν τότε .
6) ῾Επομένως, οἱ εἰς τὸ μήνυμά μου χαρακτηρισμοὶ τῶν στασιαστικῶν ἐκείνων ὁμάδων ὡς ξενοκινήτων καὶ ἐθνοπροδοτικῶν κομμουνιστοσυμμοριῶν εἶναι ἀπολύτως ἀκριβεῖς καὶ μόνον τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν ἀποδίδουν. ᾽Εὰν λόγοι πολιτικῆς σκοπιμότητος ὑπηγόρευσαν σὲ ἄλλους (π.χ. στὸν μνημονευόμενο ἀπὸ τὸν συνεργάτη σας ὡς «βαθύτατα ἀντικομμουνιστὴ» Καραμανλῆ ), μερικὲς δεκαετίες ὕστερα ἀπὸ τὰ γεγονότα, τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀληθείας , αὐτὸ μοῦ εἶναι παντελῶς ἀδιάφορο. Καὶ μάλιστα ὄχι ἀξιομίμητο παράδειγμα, ὅλως ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν συγκεκριμένη περίπτωσι τοῦ τελουμένου Μνημοσύνου. Διότι εἰς τὰ Μνημόσυνα εἶναι διὰ τοὺς ὑπευθύνους ἄνδρες παντελῶς ἀνεπίτρεπτη ἡ, χάριν ὁποιασδήποτε πολιτικῆς σκοπιμότητος, παραποίησι ἢ ἀπόκρυψι τῆς ἀλήθειας. Καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ὕβριν εἰς τὴν μνήμην τῶν ἡρῴων ἐκείνων, ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ μείνει ἡ Πατρίδα μας ἐλεύθερη, ἐκτὸς τοῦ ἀπανθρώπου σταλινικοῦ κομμουνιστικοῦ ζυγοῦ, καὶ ἀκέραιη χωρὶς ἀκρωτηριασμούς, τὸ νὰ ἀποσιωπήσω τὸ διατὶ καὶ ἐναντίον ποίων ἀγωνιζόμενοι ἐθυσιάσθησαν. ῾Απλῶς, δὲν διέστρεψα τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια μὲ σημερινὲς παραμορφωτικὲς διόπτρες. ᾽Ηκολούθησα πιστῶς τὴν ἀντικειμενικὴ τῶν γεγονότων καταγραφή, ὅπως ἄλλωστε τὰ ἐβίωνε τότε ὁλόκληρος ὁ ῾Ελληνικὸς λαὸς καὶ τὰ ἀξιολογοῦσε ὁλόκληρος ἡ πολιτική του ἡγεσία . ῎Ετσι, ἂς μὴ ξεχνᾶτε τὸν περίφημο χαρακτηρισμό, ὄχι κανενὸς ἀντιδραστικοῦ, ἀλλὰ τοῦ ἀληθινοῦ δημοκρατικοῦ ἡγέτου, τοῦ θρυλικοῦ «γέρου τῆς Δημοκρατίας» ἀειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου , γιὰ τὸ τότε Κ.Κ.Ε., ὅτι «εἶναι τὸ κόμμα τοῦ ἐγκλήματος καὶ τῆς ἐθνικῆς προδοσίας».
Καὶ ἀκόμη : Οἱ ἰδιότητές μου ὡς τέως ᾽Ανωτάτου Δικαστοῦ καὶ τέως Προέδρου τῆς ῾Ελληνικῆς Δημοκρατίας ὄχι μόνον δὲν ἀπέκλειαν, ἀλλά, ἀντιθέτως, ἐπέβαλλαν τὴν μετὰ παρρησίας ἔκθεσι τῆς ἀλήθειας , αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ καὶ μὲ τὸ μήνυμά μου ἔκανα. ῾Η σχετικῶς συνήθως προβαλλομένη ἀνάγκη ἐθνικῆς συμφιλιώσεως πρέπει νὰ βιώνεται, ὅπως καὶ ἔκανα καθ᾽ ὅλη τὴν ζωή μου. Καὶ ὄχι νὰ ὁδηγῇ στὸν στραγγαλισμὸ τῆς ἀληθείας μὲ τὴν παραποίησι ἢ καὶ μόνον ἀποσιώπησι ἀναμφισβητήτων γεγονότων. Διότι, ὅπως καὶ ἡ λέξις τὸ λέγει, ἀλήθεια εἶναι τὸ ἀντίθετο τῆς λήθης. Δὲν πρέπει τίποτε νὰ ξεχνᾶμε. ῎Αλλωστε τὴν λήθη τὴν ἐπιθυμοῦν αὐτοί, ποὺ μὲ δολιότητα τὴν ἐπικαλοῦνται, μόνον μονομερῶς. ῎Ετσι ἐνῷ καθημερινῶς πληθαίνουν οἱ ἀναφορὲς στὰ ἔντυπά τους , ἐφημερίδες, περιοδικὰ καὶ βιβλία, μὲ ἑορτασμοὺς ἐπετείων καὶ «ἀνδραγαθημάτων» τοῦ δῆθεν «δημοκρατικοῦ στρατοῦ», δηλαδὴ μὲ ὡραιοποίησι ὅλων τῶν ἐγκλημάτων του εἰς βάρος τῆς ἑλληνικῆς μας Πατρίδος , οἱ ἴδιοι ἀξιώνουν τὴν πλήρη σιωπὴ ὅλων τῶν ἄλλων ! Αὐτὸ εἶναι τὸ ψευδώνυμο «δημοκρατικό» τους ἦθος !...
7) ῾Ως ῞Ελλην λοιπὸν ὡμίλησα, ποὺ σέβεται τὴν ἀλήθεια. Καὶ ὡς ἀληθινὸς, ὄχι ψευδώνυμος δημοκράτης. Τὴν δὲ δημοκρατικότητά μου τὴν ἐπέδειξα καὶ τὴν ἀπέδειξα σὲ ὅλη μου τὴν ζωὴ μὲ ἔργα, ὄχι μὲ κούφιες ἀερολογίες. Καὶ ὡς Δικαστής , μὲ διεθνῆ μάλιστα ἀναγνώρισι, καὶ ὡς Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας. Κίβδηλη ἑπομένως ἡ προσπάθεια ἐμφανίσεως καὶ συναναμίξεώς μου μὲ ἀκροδεξιούς, ποὺ καταβάλλει ὁ συνεργάτης σας. ῾Ο ὁποῖος μὲ ἀληθινὴ φασιστικὴ πρακτική, προδήλως ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὴν ἰδεολογικὴ τρομοκρατία , ποὺ ἀσκοῦν ὁμόφρονές του, μὲ ἐγκαλεῖ γιὰ τὸ μήνυμά μου. ῎Ετσι, ἐκτελῶν καθήκοντα λογοκριτοῦ σταλινικῶν καταβολῶν καὶ προδιαγραφῶν , γράφει, ὅτι ὡς διατελέσας Πρόεδρος Δημοκρατίας δὲν ἔπρεπε νὰ ἐκφράζομαι ὅπως στὸ μήνυμά μου . ῾Ως καὶ ὅτι, ἐὰν εἶχα «δημοσιοποιήσει» (κατὰ τὸν νεολογισμὸ τῶν ἀγραμμάτων, θέλει νὰ ᾽πῆ «γνωστοποιήσει») τὶς ἀπόψεις μου , ἀσφαλῶς δὲν θὰ εἶχα ὑποδειχθῆ, οὔτε ἐκλεγῆ ποτὲ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας . ᾽Αλλά, οἱ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀπόψεις μου ἦσαν σὲ ὅλο τὸ περιβάλλον μου γνωστές, πάντοτε τὶς εἶχα καὶ οὐδέποτε τὶς ἀπέκρυψα, καὶ δὲν ὑπῆρχε ἀντίθετος πρὸς τοῦτο λόγος, ἀφοῦ μόνον τὴν ἀλήθεια ἐξέφραζαν. Καὶ βεβαίως δὲν προετάθην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας γιὰ «ἀπόψεις», ποὺ εἶχα ἢ δὲν εἶχα περὶ γεγονότων τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ γιὰ «ἔργα» μου, τὸ ἔργο μου ὡς Δικαστοῦ καὶ τὴν συνακόλουθη ἀντιδικτατορικὴ ἐναντίον τῆς χούντας δραστηριότητά μου , ποὺ μοῦ ἐστοίχισαν ἀπάνθρωπες διώξεις , πολύμηνες φυλακίσεις καὶ βασανιστήρια . ῞Οπως καὶ ἡ μετὰ τὴν λῆξι τῆς Προεδρικῆς μου θητείας πρότασις πρὸς ἐπανεκλογήν μου , ὑπεστηρίχθη ἀπὸ τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ ., κατὰ τὴν πρώτη ψηφοφορία, καὶ ἀπὸ τὸν τότε ἑνιαῖο Συνασπισμὸ τῆς ᾽Αριστερᾶς καὶ τῆς Προόδου , καὶ κατὰ τὶς τρεῖς ψηφοφορίες τῆς πρώτης, πρὸ τῶν ἐκλογῶν, φάσεως τῆς διαδικασίας, ὄχι γιὰ «ἀπόψεις» μου, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐπιδειχθεῖσα ἄψογη , ὅπως ὅλα τὰ πολιτικὰ κόμματα ρητῶς καὶ δημοσίως ἀνεγνώρισαν, ἐπιτέλεσι τῶν Προεδρικῶν μου καθηκόντων, ἰδίως κατὰ τὴν δύσκολη περίοδο τῆς πολιτικῆς κρίσεως τῆς περιόδου 1988-1989-1990.-
᾽Ακόμη, ἐπιβάλλεται, νὰ ἐπισημανθῇ, ὅτι τὸ περὶ «ἀπόψεων» θεώρημα τοῦ συνεργάτου σας μόνον φασιστικὴ νοοτροπία προδίδει. ᾽Αφοῦ στὶς δημοκρατίες ὁ καθένας κρίνεται κατὰ τὰ ἔργα του καὶ «οὐδεὶς κρεμᾶται γιὰ τὶς σκέψεις του», κατὰ παλαιὰν γερμανικὴν παροιμίαν. Καί, ἐπίσης, ἐμβάλλει καὶ σὲ ἐπίκαιρα ἐρωτήματα. ᾽Ερωτῶ λοιπὸν τὸν πολυπράγμονα λογοκριτὴν καὶ τιμητήν μου : ῾Ο ᾽ Ανδρέας Παπανδρέου καὶ τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ ., ποὺ προέτειναν καὶ ἐξέλεξαν τὸν σημερινὸ Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας , δὲν ἐγνώριζαν, ὅτι ὁ ἐπιλεγείς, ἐπὶ δεκαετίες ἐνεργὸς πολιτικός των ἀντίπαλος, ἦτο συντηρητικὸς καὶ μάλιστα βασιλόφρων , ὅτι δηλαδὴ δὲν συμφωνοῦσαν καθόλου μαζί του, ὄχι ἁπλῶς περὶ γεγονότων τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ οὔτε σὲ θεμελιώδεις ἰδεολογικούς των προσανατολισμούς ; ᾽Ασφαλῶς καὶ τὸ ἐγνώριζαν ! ῾Επομένως δὲν ἦσαν οἱ ἀπόψεις τοῦ προτεινομένου, ἀκόμη οὔτε καὶ οἱ ἰδεολογικοί του προσανατολισμοί, ποὺ ἐβάρυναν διὰ τὴν ἐκλογή του. ῎Αλλα ὑπῆρξαν τὰ κριτήρια τῆς ἐπιλογῆς. ῞Οπως εἰς τὴν περίπτωσίν μου ὑπῆρξεν ἡ ἐπιδίωξις τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ. νὰ κερδίσῃ ἐκ νέου τὶς ἐκλογές, τὸ 1985 , ὅπως καὶ τὸ ἐπέτυχε, χάρις εἰς τὴν ἀνάδειξί μου εἰς τὴν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ ᾽Ανδρέας Παπανδρέου δημοσίως ρητῶς ἀνεγνώρισε . - Καί, ἐὰν π󃔱λιν αὐτὴ ἡ «ἀνακολουθία» πολιτικῆς ἰδεολογίας καὶ πολιτικῆς πρακτικῆς ἀποδοθῇ ἐνδεχομένως ἀπὸ τῆς πλευρᾶς σας εἰς τόν, συνήθως καταγγελλόμενο ἀπὸ φωνὲς, ποὺ διεκδικοῦν τὴν καθαρόαιμη σοσιαλιστικὴ καὶ κομμουνιστικὴ ὀρθοδοξία, «ἐκφυλισμὸ» τοῦ, κατὰ τὴν κρίσι τους, «ἀστικοῦ» ΠΑ.ΣΟ.Κ., τότε διερωτῶμαι , ἀκολουθῶν τὴν λογικὴ τοῦ συνεργάτου σας, καὶ φυσικὰ καὶ τῆς ἐφημερίδος σας, ποὺ δημοσιεύει τὸ κείμενό του, μήπως ἡ θερμὴ ὑποστήριξις , ποὺ παρέχεται ἀπὸ τὴν « Αὐγή » στὸν σημερινὸ Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καὶ ἡ ρητὴ δήλωσις τοῦ Προέδρου τοῦ Συνασπισμοῦ Κυρίου Νίκου Κωνσταντοπούλου , ὅτι θὰ προτείνει τὴν ἐπανεκλογήν του, ὀφείλονται ὄχι στὴν ἐπιδειχθεῖσα πολιτεία τοῦ Κυρίου Στεφανοπούλου , ἀλλὰ σὲ συμφωνία τους πρὸς τὶς γνωστὲς ἀπόψεις του, ὡς πολιτικοῦ ἀνδρὸς συντηρητικοῦ καὶ μάλιστα βασιλόφρονος , ἀπὸ τὶς ὁποῖες οὐδέποτε δημοσίως ἔχει ἀποστῆ . Λοιπόν, ἔγινεν ὁ Συνασπισμὸς κόμμα τῶν «βασιλοφρόνων συντηρητικῶν κομμουνιστῶν» (!), καὶ ἡ «Αὐγή», ὄργανο μὲ ἰδιαίτερη θέρμη τοῦ κόμματος αὐτοῦ, ἄλλαξε στὰ κρυφὰ ἰδεολογικὴ πορεία ; ᾽Αναμένω καὶ ἐπ᾽ αὐτοῦ ἀπάντησι...
Φυσικὰ ἐλάχιστες ἐλπίδες διατηρῶ, ὅτι θὰ δημοσιεύσετε τὴν παροῦσα ἐπιστολή μου καὶ ὅτι θὰ ἀπαντήσετε σὲ ὅλα τὰ παραπάνω ἐρωτήματά μου. Διότι ἡ δημοσίευσις καὶ οἱ τεκμηριωμένες ἀπαντήσεις, δηλαδὴ συγκεκριμένως καὶ μὲ ἀποδείξεις, ὄχι μὲ ἀερολογίες, προϋποθέτουν δημοκρατικὴ συνείδησι (ὄχι μόνον τοποθέτησι) καὶ βιωμένη δημοκρατικὴ πρακτική. Καθὼς καὶ εἰλικρινῆ ἐπιθυμία σωστῆς ἐνημερώσεως τῶν ἀναγνωστῶν. ᾽Αλλὰ ἡ καθολικὴ ὅλων πεῖρα διδάσκει, ὅτι αὐτὰ συνήθως ἐλλείπουν ἀπὸ ὅσους ὑπηρετοῦν πολιτικὲς σκοπιμότητες καὶ εἰδικεύονται εἰς τὴν παρουσίασι τῶν πάντων μέσῳ αὐτῶν, μὴ διστάζοντες ἀκόμη καὶ εἰς τὴν διαστροφὴ καὶ ἀναμφισβητήτων γεγονότων, ὅταν δὲν τοὺς εἶναι ἀρεστά.
Πάντως προσωπικῶς, ὅπως ἔκανα σὲ ὅλη μου τὴν ζωή, θὰ ἐξακολουθήσω νὰ λέγω τὴν ἀλήθεια καὶ μόνον τὴν ἀλήθεια, πρὸς κάθε κατεύθυνσι. Πρὸ παντὸς ὅταν ἀναιδῶς προκαλοῦμαι. Καὶ δὲν πρόκειται ὑπὸ τὸ κράτος κανενὸς δημοσιεύματος, καμμιᾶς ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας νὰ καμφθῶ καὶ νὰ ἀποστῶ ἀπὸ τὴν ἀπαρέγκλιτη αὐτὴ γραμμή. Διότι αὐτὸ ὑπαγορεύει ἡ συνείδησίς μου ὡς ῞Ελληνος καὶ ἀληθινοῦ Δημοκράτου.-

Μὲ τὴν προσήκουσα ἐκτίμησι

[ὑπογραφή]

ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ - ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
http://www.sartzetakis.gr/points/nikiethnous.html (pdf format)

________________________________________
Προσπάθεια "ωραιοποίησης" του παιδομαζώματος στον ακαδημαϊκό χώρο του Πρίνστον
________________________________________

Δελτίο Τύπου της Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ και Καναδά || 13. Μαΐου 2005 | 16.8
Διαστρέβλωση της ιστορίας και απενοχοποίηση των υπευθύνων για το παιδομάζωμα επιχείρησαν οι ακαδημαϊκοί Riki Van Boeschoten από το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας και Loring Danforth από το Bates College, στο πλαίσιο της ημερίδας με τίτλο «Παιδιά-Πρόσφυγες από τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη: Εκτόπιση, Αναμνήσεις και η Φυσική Τάξη των Πραγμάτων». Στην ημερίδα η οποία πραγματοποιήθηκε στις 10 Μαΐου 2005, στο Πανεπιστήμιο Princeton, οι εν λόγω ακαδημαϊκοί προσπάθησαν να δώσουν μία ωραιοποιημένη εικόνα για το αποτρόπαιο έγκλημα του παιδομαζώματος με την εισαγωγή νέας ορολογίας (!) και την παρουσίαση φωτογραφικού υλικού.
Οι δύο ανθρωπολόγοι Van Boeschoten και Danforth στις αντίστοιχες εισηγήσεις τους ‘Από «Γενίτσαρους» σε «Ταραχοποιούς»: Παιδιά Πρόσφυγες στην Ουγγαρία’ και ‘Ξαναγυρίσαμε ως Αγγελούδια και βρεθήκαμε στην Κόλαση’ χαρακτήρισαν το παιδομάζωμα ως πράξη «πολιτικής σκοπιμότητας» και «εκκένωση», ενώ τα παιδιά που αρπάχθησαν ως «πρόσφυγες».
Όπως πολύ εύστοχα με παρέμβαση του, διευκρίνισε τον όρο «εκκενώνω» ο γνωστός δημοσιογράφος/συγγραφέας κ. Νικόλαος Γκατζογιάννης, «ένας χώρος εκκενώνεται από τα άτομα που βρίσκονται εκεί όταν αντιμετωπίζεται κίνδυνος καιρικών συνθηκών, όπως καταιγίδας, πλημμύρας κτλ.» Ο κ. Γκατζογιάννης προσδιόρισε επίσης τη σημασία της λέξεως «πρόσφυγας», επισημαίνοντας πως «πρόσφυγας είναι το άτομο το οποίο αντιμετωπίζει αντιξοότητες στον τόπο του και εξ ιδίας βουλήσεώς καταφεύγει-προσφεύγει σε άλλο τόπο όπου του απονέμεται βοήθεια». Τα παιδιά του παιδομαζώματος αρπάχτηκαν βίαια από την αγκαλιά των γονέων τους.
Η Ξάνθω Βενέτη, στην Ελένη του Νίκου Γκατζογιάννη, απαντώντας στην ερώτηση της ανταρτίνας «Συντρόφισσα Ξάνθω, θα δώσεις στα παιδιά σου την ευκαιρία να ζήσουν την ζωή τους δίχως φόβο;», έδωσε την απάντηση που κάθε Ελληνίδα μάνα θα έδινε, και ας ήξερε πως υπέγραφε τη θανατική της καταδίκη: «ΚΑΜΙΑ από μας δεν θα σας παραδώσουμε τα παιδιά μας» (σελ 260).
Κατά τη διάρκεια των εισηγήσεων, οι Van Boeschoten και Danforth εξήγησαν πως μελέτησαν εκατό περιπτώσεις παιδιών του παιδομαζώματος από το 1998 στην Ελλάδα, Ανατολική Ευρώπη και Καναδά. Οι εισηγήσεις τους συνοδεύονταν από φωτογραφικό υλικό, από εφήβους πλέον, θύματα του παιδομαζώματος. Όλο δε το φωτογραφικό υλικό προέρχονταν από την Ουγγαρία απαθανατίζοντας μοντέρνους εφήβους, καλοντυμένους, καλοχτενισμένους, καλοθρεμμένους οι οποίοι επιδίδονταν στη μάθηση μπαλέτου, μουσικής, αθλητισμού κτλ. Η δε δρ. Boeschoten επεσήμανε πως πολλά από τα παιδιά ζούσαν σε ένα ‘παλάτι’ της Ουγγρικής αριστοκρατίας.
Ο δρ. Danforth, συμπληρώνοντας τη μελέτη της συναδέλφου του πρόσθεσε πως όταν οι έφηβοι ξαναγύρισαν στα πάτριά τους εδάφη δεν ήταν πλέον ικανοποιημένοι με το περιβάλλον και τις οικογένειές τους. Ο όρος «Μακεδονία» αναφερόταν ασύδοτα από τους δυο λόγιους, εννοώντας την πΓΔΜ. Επισημαίνεται ότι η Δρ. Boeschoten διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας και πληρώνεται από το Ελληνικό δημόσιο! Δεν γνωρίζουμε πως η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει την πΓΔΜ ως «Μακεδονία»!
Μία από τις φωτογραφίες που παρουσίασαν έδειχνε μία ομάδα «ευτυχισμένων» παιδιών και πάνω-πάνω υπήρχε ένα πανό στο οποίο ανεγράφετο στην Ελληνική γλώσσα επιγραφή η οποία διαχώριζε τα παιδιά σε Ελληνόπουλα ΚΑΙ «Μακεδονόπουλα»!
Ο δρ. Χρήστος Φλούδας από το Πανεπιστήμιο Rutgers, κατά τη διάρκεια της συζητήσεως ακρωτηρίου-ακαδημαϊκών, εκφράζοντας τις απόψεις του, απεφάνθη πως η έρευνα των δυο ακαδημαϊκών είναι ελαττωματική «εφ’ όσον ο αριθμός παιδιών της μελέτης δεν ήταν αντιπροσωπευτικός με τον αριθμό των παιδιών του παιδομαζώματος ο οποίος σύμφωνα με επίσημη έκθεση του ΟΗΕ, ανήρχετο σε περίπου 28.000». Ο Δρ. Φλούδας επίσης επισήμανε πως αυτή η ιδανική εικόνα που παρουσίασαν οι επιστήμονες δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Η κ. Νίνα Γκατζούλη, αντιπρόεδρος της Παμμακεδονικής και Λέκτωρ στο Πανεπιστήμιο του NH παρατήρησε πως «η Ουγγαρία μπορεί να ήταν μια από τις πιο προοδευτικές χώρες την εποχή που διαδραματίζονταν αυτά τα γεγονότα, όμως η Ουγγαρία δεν ήταν η μόνη χώρα στην οποία απενεμήθησαν τα παιδιά».
Είναι εύλογο το ερώτημα του γιατί οι δυο ακαδημαϊκοί δεν παρουσίασαν αντίστοιχες φωτογραφίες, και μελέτες παιδιών τα οποία βρέθηκαν σε άλλες χώρες του παραπετάσματος, όπως Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, ή Αλβανία. Γιατί αυτή η μονόπλευρη επίδειξη φωτογραφιών από την Ουγγαρία; Γνωρίζουν οι ακαδημαϊκοί αυτοί την περίπτωση των παιδιών που είχαν καταλήξει στη Ρουμανία και για πολύ καιρό ήταν μόνα τους, δεν είχαν δηλαδή κανένας κηδεμόνα;
Όσο για τη διατροφή τους, ο Νικόλαος Γκατζογιάννης στην Ελένη γράφει: “Μετά από τριάντα και πλέον χρόνια τρώγαμε με ένα ζευγάρι στην Αθήνα το οποίο καταγόταν από τον Λια και ήταν και αυτοί παιδιά του παιδομαζώματος. Στους στρατώνες στην Αλβανία ζούσαν με σούπα από πράσα και ραδίκια τα οποία μάζευαν τα ίδια από τα γειτονικά χωράφια. Το «παιχνίδι» τους ήταν αγώνας δρόμου στο πάτωμα του στρατώνα των ψειρών τις οποίες έβγαζαν από τα σώματά τους”.
H Παμμακεδονική Αμερικής αναφερόμενη στην δεοντολογικά διαλογική συζήτηση μεταξύ ακαδημαϊκών και ακρωτηρίου, επισημαίνει: «Μας προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο Ελληνικής καταγωγής καθηγητής και εισηγητής στην ημερίδα δρ. Γόντικας αρνήθηκε να δώσει τον λόγο στον κ. Γκατζογιάννη» Η κ. Γκατζούλη αναφέρει: «Μάλιστα η Παμμακεδονική σε τηλεφωνική συνομιλία της με Δρ. Γόνδικα που προηγήθηκε της ημερίδας ζήτησε να υπάρξει και η αντίθετη άποψη του παιδομαζώματος από αυτή των Δρ. Boeschoten και Danforth ούτως ώστε να παρουσιασθεί μια ολοκληρωμένη εικόνα του δράματος. Ο Δρ. Γόντικας όμως αρκέστηκε στη διαστρέβλωση της ιστορίας στο πλαίσιο των ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ του Princeton! Αναρωτιόμαστε πώς άραγε προωθείται η Ελληνική ιστορία και ο Ελληνικός πολιτισμός όταν μέσα σε ακαδημαϊκούς κύκλους αποσιωπείται η ΑΛΗΘΕΙΑ και επιχειρείται παραποίησή τους από καθηγητές Ελληνικής καταγωγής;»
Ο υποστράτηγος Δ.Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο του «Αντισυμμοριακός Αγών 1945-49», (σελ. 668) μεταξύ άλλων επισήμων διαμαρτυριών κατά του παιδομαζώματος, αναφέρει: "Παγκόσμιος καταδίκη. Είναι χαρακτηριστικαί αι διαμαρτυρίαι της Φωνής της Αμερικής της 29.12.49: Το όνομα του Ηρώδου έμεινε εις την ιστορίαν της ανθρωπότητος συνεφασμένον με έν από τα τερατωδέστερα εγκλήματα του κόσμου. Ο Ηρώδης ημάρτησε ενώπιον Θεού και ανθρώπων μεταχειριζόμενος το παιδί ως μέλος δια την εξασφάλισιν της Εξουσίας του. Και τώρα, μετά παρέλευσιν 2.000 ετών, άλλα μαινόμενα τέρατα διά να αρπάξουν την Εξουσίαν, χρησιμοποίησαν και πάλιν το παιδί ως όπλο πολιτικόν".
Ο Μάρκος Τέμπλαρ στην ενότητα Historical Background του καινούργιου του βιβλίου γράφει: "Η Μπάμπα Ντόνκα ήταν θεία της μητέρας μου από το Μοναστήρι. Ο θείος μου Νικόλας, της Μπάμπα Ντόνκα ο πρωτότοκος γιος, στην εποχή της Βουλγαρικής επικράτειας της περιοχής, μια μέρα ενώ ήταν καθοδόν προς συνάντηση ενός φίλου του από γειτονικό χωριό, άτυχα έπεσε πάνω σε βουλγαρικά στρατεύματα. Αυτοί νομίζοντας πως ο θείος Νικόλας ήταν αντάρτης, τον περιέλουσαν με πετρέλαιο και τον έκαψαν ζωντανό. Οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές, θέλοντας να «τιμήσουν» την Μπάμπα Ντόνκα ως μητέρα θανόντος ήρωα, της ανέθεσαν να συνοδέψει παιδιά του παιδομαζώματος από την Ελλάδα στα Σκόπια. Τα παιδιά έπρεπε να μεταφερθούν με τραίνο στη Μπίτολα, Πρίλεπ, Τίτο Βέλες και μετά στα Σκόπια. Πολλά από τα παιδιά ήταν ακόμα μωρά και έκλαιγαν αναζητώντας τη μητέρα τους, ενώ τα μεγαλύτερα που μιλούσαν μόνο Ελληνικά δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν με τις γυναίκες που τα συνόδευαν. Το γεγονός πως πολλά από τα παιδιά πέθαναν από δυσεντερία και άλλες αρρώστιες προερχόμενες από πολύχρονες στερήσεις έκαναν την καρδιά της Μπάμπα Ντόνκα να ματώνει. Τα παιδιά ήταν στην κατοχή των ανταρτών με δίχως καμιά ιατρική περίθαλψη για πολύ καιρό".
Το άρθρο αυτό εκτυπώθηκε από τις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ,
την εφημερίδα του Ελληνικού Μετώπου - 15. Ιουνίου 2005

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ M N H M H E Θ Ν Ι Κ Η

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

Πρώην Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας

*******

M N H M H E Θ Ν Ι Κ Η

(Ἐπὶ τῇ συμπληρώσει 56 ἐτῶν ἀπὸ τῆς συντριβῆς

τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ)

*****

1.- Ἡ 30ὴ Αὐγούστου 1949 ἔχει δικαίως καταγραφῆ διὰ τοὺς σκεπτομένους καὶ μὲ ἀληθῆ δημοκρατικὴν συνείδησιν Ἕλληνας ὡς μία τῶν ἐνδοξοτέρων ἡμερῶν τῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας, ὡς ἡ φωτεινοτέρα τῆς μεταπολεμικῆς Ἑλλάδος. Διότι, μετὰ τὴν κατὰ τὰς προηγηθείσας ἡμέρας πτῶσιν τοῦ Γράμμου καὶ τοῦ Βιτσίου, ὑπέκυπτεν εἰς τὰς ἐθνικὰς δυνάμεις τὴν 10ην πρωϊνὴν τῆς ἡμέρας αὐτῆς καὶ τὸ φοβερὸν Κάμενικ, ἡ τελευταία καὶ ἰσχυροτέρα θέσις-κλειδὶ τοῦ ἀντιπάλου ἐπὶ τῆς Ἑλληνοαλβανικῆς μεθορίου. Αὐτὴ ὑπῆρξεν ἡ νικηφόρος κατακλεὶς τριετοῦς καὶ πλέον ἐνόπλου ἀγῶνος τοῦ Ἔθνους ἐναντίον συμμοριτοπολέμου, ἐπιβληθέντος εἰς τὴν Ελλάδα ἀπὸ τοὺς βορείους, ὑπὸ κομμουνιστικὸν τότε καθεστώς, γείτονάς της, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν ὠργάνωσαν, τὸν ἐξώπλισαν καὶ τὸν κατηύθυναν, ὅπως καὶ ἡ συσταθεῖσα ἀπὸ τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας τοῦ Ο.Η.Ε. Διεθνὴς Ἐξεταστικὴ Ἐπιτροπή, ὕστερα ἀπὸ ἐπιτόπιον ἔρευναν, διεπίστωσε καὶ διέλαβεν εἰς τὰ συμπεράσματα τῆς ἀπὸ 23.5.1947 ἐκθέσεώς της.

Συμμοριτοπολέμου, ἀποσκοποῦντος εἰς τὴν ὑλοποίησιν ἀφ’ ἑνὸς τοῦ παλαιοῦ, ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αίῶνος, πανσλαβιστικοῦ σχεδίου ἐπεκτατικῆς καθόδου εἰς τὸ Αἰγαῖον δι’ ἀποσπάσεως τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ( : ἐδαφικὸς τῆς Πατρίδος μας ἀκρωτηριασμός ), ἀνανεωθέντος δὲ ὑπὸ Σταλινικὴν ἐπίνευσιν καὶ Τιτοϊκὴν πρωτοβουλίαν ὑπὸ τὴν μορφὴν δημιουργίας, μετὰ τῶν λοιπῶν ἐκτὸς Ἑλλάδος τμημάτων τῆς γεωγραφικῆς Μακεδονίας, ξεχωριστοῦ κράτους ( : ἐθνικὸς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀκρωτηριασμὸς δι’ ἀποχωρισμοῦ ἀπὸ αὐτὸν τῶν Μακεδόνων καὶ διαγραφῆς ἔτσι ἕξη αἰώνων ἐνδόξου ἐθνικῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, αὐτῆς τῶν λεγομένων Ἑλληνιστικῶν χρόνων, ἀπὸ τοῦ 3ου π.Χ. μέχρι καὶ τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνος )∙ καὶ ἀφ’ ἑτέρου εἰς τὴν κομμουνιστικοποίησιν καὶ τῆς ἀπομενούσης Ἑλλάδος. Συμμοριτοπολέμου δὲ ἐξαπολυθέντος μὲ ἐθελόδουλα ἐγχώρια ἐνεργούμενα, ἰδεολογικῶς ὁμόφρονα τῶν ξένων ἐπιβούλων. Συγκεκριμένως ὑπὸ μόνου τοῦ Κ.Κ.Ε. χωρὶς συμμετοχὴν κανενὸς ἄλλου κόμματος ἢ πολιτικοῦ, οὔτε καὶ ἐκ τῶν παρασυρθέντων καὶ μετ’ αὐτοῦ συνεργασθέντων εἰς τὸ κατοχικὸν Ε.Α.Μ. (Σβώλου, Τσιριμώκου, κλπ.), μὲ ἐπιστράτευσιν κομματικῶν στελεχῶν καὶ ὀπαδῶν του, ἀλλὰ καὶ σωρείας παραπλανηθέντων ἀπὸ ἀπατηλὴν συνθηματολογίαν καὶ ἀδίστακτον ψευδολογίαν ἁγνῶν καὶ ἀνυπόπτων Ἑλλήνων, ὡς καὶ χιλιάδων βιαίως, δι’ ἐπιδρομῶν εἰς τὴν ὕπαιθρον χώραν, στρατολογηθέντων χωρικῶν, ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὅμως, διδομένης εὐκαιρίας, καὶ κατέφευγον, παραδιδόμενοι, εἰς τὰς ἐθνικὰς δυνάμεις. Αὐτὸς ἦτο ὁ ψευδώνυμος «Δημοκρατικὸς Στρατός» ! Καὶ δὲν ἐδίστασε τὸ Κ.Κ.Ε. εἰς τὴν ἔνοπλον αὐτὴν ἐπιχείρησίν του ἀκρωτηριασμοῦ τῆς ἰδίας Πατρίδος, ἀφοῦ εἶχεν ἤδη προηγουμένως, ἀπὸ τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, ἀποδεχθῆ τὸ σχέδιον τῶν σταλινικῶν πατρώνων του (3ης Διεθνοῦς, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ βουλγάρου Δημητρώφ) περὶ αὐτονομήσεως τῆς Μακεδονίας μας.

2.- Ἔτσι, ἐνῷ οἱ ἄλλοι Εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ ἐπεδίδοντο εἰς τὸ ἔργον τῆς ἀνορθώσεως τῶν χωρῶν των ἀπὸ τὰ ἐρείπια τοῦ 2ου παγκοσμίου πολέμου, ἐδῶ τὸ Κ.Κ.Ε. προεκάλεσε νέα πολλαπλάσια τοῦ πολέμου ἐκείνου δεινά, μὲ δεκάδας χιλιάδας θυμάτων καὶ τεραστίας ὑλικὰς καταστροφάς∙ καὶ μὲ μελανωτέραν σελίδα τὸ κατάπτυστον παιδομάζωμα, δηλαδὴ τὴν διαρπαγὴν χιλιάδων, συγκεκριμένως 28.010, μικρῶν Ἑλληνοπαίδων ἡλικίας μόλις 3 ἕως 14 ἐτῶν τῆς ὑπαίθρου χώρας ἀπὸ τοὺς γονεῖς των καὶ τὴν βιαίαν μεταφοράν των εἰς γειτονικὰς καὶ ἄλλας κομμουνιστικὰς χώρας, διὰ νὰ μεταβληθοῦν εἰς γενιτσάρους, ἐχθροὺς τῆς Πατρίδος των – παιδομάζωμα, τὸ ὁποῖον ἐπισήμως ἐστιγματίσθη ἀπὸ τὴν ἐπιτοπίως ἐργασθεῖσαν «Βαλκανικὴν Ἐπιτροπὴν» τοῦ Ο.Η.Ε. μὲ τὴν ἀπὸ 21.5.1948 ἀπόφασίν της, ὡς «κακούργημα γενοκτονίας» (crime of genocide).

Καὶ τὸν ἐθνικὸν αὐτὸν ὑπὲρ ὑπάρξεως, διασφαλίσεως τῆς ἐθνικῆς καὶ ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος καὶ ἐλευθέρου τοῦ ἐθνικοῦ δημοκρατικοῦ μας βίου, ἀγῶνα διεξήγαγεν ἡ Ἑλλὰς ὑπὸ κοινοβουλευτικὸν καθεστώς, λειτουργούσης τῆς Βουλῆς, μὲ Πρωθυπουργὸν τὸν ἀείμνηστον Ἀρχηγὸν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλῆν Σοφούλην καὶ μὲ ὁμοφωνίαν ὅλων τῶν πολιτικῶν κομμάτων καὶ δυνάμεων τῆς χώρας (πλὴν τοῦ στασιάσαντος Κ.Κ.Ε.). Δηλαδὴ ἀκόμη καὶ ὁ τραγικὸς ἐκεῖνος ἐθνικὸς διχασμός, ἡ διαίρεσις μεταξὺ βενιζελικῶν καὶ ἀντιβενιζελικῶν (βασιλοφρόνων), ἡ ὁποία ἐπὶ δεκαετίας, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου, εἶχε ταλανίσει τὴν χώραν καὶ ἔφθασεν εἰς τὸν παροξυσμὸν κινημάτων καὶ ἀντικινημάτων, ἐπανειλημμένων ἀποπειρῶν δολοφονίας (1920 καὶ 1933) τοῦ Πρωθυπουργοῦ καὶ Ἀρχηγοῦ τῶν Φιλελευθέρων Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ἀλλὰ καὶ ὡδήγησεν οὐσιαστικῶς εἰς τὴν δίκην, καταδίκην καὶ ἐκτέλεσιν τῶν πέντε ἡγετικῶν προσωπικοτήτων τῆς ἀντιπάλου παρατάξεως καὶ τοῦ Ἀρχιστρατήγου (τὸ 1922), ὁ ἐν λόγῳ διχασμὸς τότε, τὸ 1946, ἐξηνεμίσθη πλήρως ἐνώπιον τῆς ἀπειλουμένης νέας τοῦ Ἔθνους συμφορᾶς. Τόση ἦτο ἡ τραγικότης τῶν ἡμερῶν ἐκείνων, ὥστε καὶ ἀντιθέσεις ποτισθεῖσαι ἑκατέρωθεν μὲ αἷμα νὰ ἐξαφανισθοῦν. Καὶ οἱ τέως θανάσιμοι ἀντίπαλοι ἐσχημάτισαν τὴν συμμαχικὴν Κυβέρνησιν Λαϊκῶν (Βασιλοφρόνων) καὶ Φιλελευθέρων, ὑπὸ τὴν Προεδρίαν μάλιστα τοῦ Θεμιστοκλέους Σοφούλη, ἀμέσου διαδόχου τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου εἰς τὴν ἀρχηγίαν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων, καίτοι μάλιστα τοῦτο ὑπελείπετο εἰς βουλευτικὰς ἕδρας τοῦ, ἔχοντος θριαμβεύσει κατὰ τὰς προηγηθείσας ἐκλογὰς τῆς 31ης Μαρτίου 1946, Λαϊκοῦ κόμματος. Καὶ μὲ τὴν πλήρη καὶ ἀνεπιφύλακτον συναίνεσιν καὶ τῶν λοιπῶν μικροτέρων εἰς δύναμιν πολιτικῶν σχηματισμῶν, κυριολεκτικῶς σύσσωμον τὸ Ἔθνος ἀντιμετώπισε νικηφόρως τὴν ξενοκίνητον ἐπέλασιν, τὴν μάστιγα τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ.

Δὲν ἐπρόκειτο λοιπὸν περὶ καταστολῆς ἀνταρσίας «ἀδίκως διωκομένων δημοκρατικῶν Ἑλλήνων πολιτῶν»(!), ὅπως μὲ ὑστερίαν διαλαλεῖ συνεχῶς ἡ κομμουνιστικὴ προπαγάνδα, ἀλλὰ περὶ καταστολῆς στάσεως, ἔξωθεν ὑποκινηθείσης καὶ κατευθυνομένης μὲ πειθήνιον ἐκτελεστὴν τὸ κόμμα «τοῦ ἐγκλήματος καὶ τῆς ἐθνικῆς προδοσίας» κατὰ τὸν ἐπιτυχέστατον ἱστορικὸν χαρακτηρισμὸν διὰ τὸ Κ.Κ.Ε. τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοῦ ἀειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, Ἀρχηγοῦ τοῦ Δημοκρατικοῦ Σοσιαλιστικοῦ Κόμματος, Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἀπελευθερώσεως, τοῦ μετέπειτα θρυλικοῦ «Γέρου τῆς Δημοκρατίας». Οὔτε φυσικὰ ἐπρόκειτο περὶ «ἐμφυλίου πολέμου». Οἱ ἔχοντες ἑλληνικὴν παιδείαν γνωρίζουν, ὅτι ὁ «πόλεμος» κυριολεκτεῖται μόνον ἐπὶ διαμάχης μετὰ ξένων, ποτὲ μετὰ ὁμοφύλων, πολέμιοι εἶναι μόνον ξένοι καὶ ὁ πόλεμος μόνον μὲ ξένους διεξάγεται, ἐνῷ ἡ διαμάχη καὶ ἀντιπαράθεσις πρὸς ὁμοφύλους ὀνομάζεται «στάσις». Λέγει χαρακτηριστικῶς ὁ Πλάτων, κατὰ λέξιν, « ... λέγω δὲ τὰ δύο, τὸ μὲν οἰκεῖον καὶ ξυγγενές, τὸ δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ ἄλλοτρίου πόλεμος» (Πολιτεία, 470 Β).

Καὶ ἡ στάσις αὐτὴ ἔχει ὄνομα. Τὸ ἀντλεῖ ἀπὸ τὶς κείμενες διατάξεις τῆς Ποινικῆς νομοθεσίας. Ἡ ἀπόπειρα βιαίας μεταβολῆς τοῦ πολιτεύματος τῆς χώρας (ὅπως ἐν προκειμένῳ ἀπὸ ἐλευθέρου δημοκρατικοῦ εἰς καταπιεστικὸν κομμουνιστικόν) συνιστᾷ τὸ κακούργημα τῆς ἐσχάτης προδοσίας [ ἄρθρον 123 § 2 τοῦ προϊσχύσαντος μέχρι καὶ τοῦ 1950 Ποινικοῦ Νόμου, ἄρθρον 134 § 1 Β β τοῦ ἰσχύοντος Ποινικοῦ Κώδικος]. Ἡ ἐπιχείρησις βιαίας ἀποσπάσεως ἐδάφους ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν κράτος (ὅπως ἐν προκειμένῳ τῆς Μακεδονίας μας) συνιστᾷ τὸ κακούργημα τῆς προδοσίας (ἐπιβουλῆς τῆς ἀκεραιότητος) τῆς χώρας [ ἄρθρον 123 § 4 Ποινικοῦ Νόμου, ἄρθρον 138 § 1 Ποινικοῦ Κώδικος ]. Ἡ δὲ συμφωνία ἢ ἕνωσις μὲ ἄλλους (ἕνα ἢ περισσοτέρους) πρὸς διάπραξιν συγκεκριμένων κακουργημάτων (ὅπως τὰ προκείμενα) συνιστᾷ τὸ ἔγκλημα τῆς συμμορίας [ἄρθρον 57 Ποινικοῦ Νόμου, ἄρθρον 187 § 1 Ποινικοῦ Κώδικος].Καὶ ἂς προστεθῇ ἐδῶ, ὅτι δὲν πρόκειται περὶ ἰδιαιτερότητος τῆς Ἑλληνικῆς Ποινικῆς Νομοθεσίας, παλαιᾶς καὶ ἰσχυούσης. Διότι τὰ ἴδια ἐγκλήματα μὲ τοὺς ἰδίους χαρακτηρισμοὺς καὶ τὰς ἰδίας αὐστηρὰς κυρώσεις προβλέπουν καὶ αἱ ξέναι ποινικαὶ νομοθεσίαι, ὅλων τῶν πολιτισμένων χωρῶν. Ἐθνοπροδόται καὶ προδόται τῆς χώρας, λοιπόν, καὶ συμμορῖται ὑπῆρξαν, κατὰ τὸν μόνον δυνατὸν καὶ ἐπιστημονικῶς ἀκριβῆ χαρακτηρισμόν, οἱ ἀποτελέσαντες τὸν ψευδώνυμον «Δημοκρατικὸν Στρατόν». Ἑπομένως καὶ ὀρθότατα ἐχαρακτηρίζοντο ἀνέκαθεν ὡς «συμμορῖται» καὶ ἐγίνετο λόγος συνεκδοχικῶς περὶ «συμμοριτοπολέμου», ἐξ αἰτίας δὲ τῆς ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ποδηγετήσεώς των, περὶ «κομμουνιστοσυμμοριῶν» καὶ «κομμουνιστο-συμμοριτοπολέμου».

3.- Ἀνέκαθεν ἐχρησιμοποιοῦντο ἀπὸ ὅλους οἱ ὅροι αὐτοί, ἀλλὰ κατὰ τὰς πρώτας μόνον ἀπὸ τῆς ἐθνικῆς αὐτῆς τραγῳδίας δεκαετίας. Διότι ὁ χαρακτηρισμὸς εἰς τὸ πολιτικὸν λεξιλόγιον ἤλλαξεν ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974 καὶ ἐντεῦθεν. Ἡ ἀλλαγή, χωρὶς νὰ δικαιολογῆται, ἔχει ἐν τούτοις τὴν κοινωνιολογικήν της ἐξήγησιν. Ὀφείλεται εἰς τὸ μέγα ἔγκλημα τῶν ἐπιόρκων συνωμοτῶν τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967, καταλύσεως τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος καὶ διὰ τῆς βίας, - μὲ διώξεις ἀναριθμήτων Ἑλλήνων πολιτῶν καὶ βασανιστήρια εἰς βάρος ἑκατοντάδων ἄλλων, ἀνεξαρτήτως κοσμοθεωρητικῆς, ἰδεολογικῆς ἢ κομματικῆς τοποθετήσεως τῶν θυμάτων των αὐτῶν, - ἐπιβολῆς τοῦ γελοιωδεστέρου καθεστῶτος, ποὺ ἐγνώρισεν ἡ Ἑλλάς. Μὲ ἀποτέλεσμα ἡ καθολική, ἐκτὸς τῶν ἰδιοτελῶν καιροσκόπων, συσπείρωσις καὶ ἀντίθεσις τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ πρὸς τὴν ἐπιβληθεῖσαν τυρρανίαν νὰ συνεπιφέρῃ τὴν συνεύρεσιν εἰς τὸ αὐτὸ ἀντίπαλον αὐτῆς στρατόπεδον πάντων, καὶ τῆς δημοκρατικῆς Ἑλλάδος τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους τοῦ 1949 καὶ τῆς ἡττηθείσης μικρᾶς, ἀλλὰ τόσον κακοποιοῦ, συμμοριακῆς μειονοψηφίας. Ὥστε τοῦ λοιποῦ νὰ ἀπαμβλυνθῇ ἡ μεταξύ των ἀντίθεσις ἐνώπιον τῶν δεινῶν τῆς νέας συμφορᾶς, καὶ συνακολούθως καὶ ἡ ὁρολογικὴ ἐπισήμανσις τῆς παλαιᾶς ἐκείνης ἀντιπαραθέσεως νὰ εἶναι τοῦ λοιποῦ ἄτοπος καὶ πολιτικῶς ἀσύνετος. Διότι τὸν σημερινὸν συναγωνιστήν σου δὲν νοεῖται νὰ τὸν ἀποδοκιμάζῃς μὲ τὰ κριτήρια τοῦ παρελθόντος του. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὠμὴ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, καὶ ὄχι οἱασδήποτε μορφῆς μετάγνωσις τῆς ἐθνικόφρονος, δημοκρατικῆς Ἑλλάδος καὶ μεταβολὴ ἀντιλήψεών της περὶ τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ∙ ἀλήθεια, τὴν ὁποίαν μόνον οἱ ἄφρονες καὶ οἱ ἔχοντες σκοταδιστικὰς παρωπίδας ἀγνοοῦν. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ διατί, ἕνας Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εὐγενεστάτη καὶ ἀληθῶς ἐξέχουσα, ἐκ τῶν σπανιωτάτων, πολιτικὴ τῆς Πατρίδος μας φυσιογνωμία, καὶ μάλιστα ἡ, κατὰ τὴν γνώμην μου, κραταιοτέρα πνευματικὴ μορφὴ τῆς Ἑλλάδος τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὡμίλησε περὶ «ἐμφυλίου πολέμου» διὰ τὸν ὑπὲρ ὑπάρξεως ἀγῶνα ἐκεῖνον τοῦ Ἔθνους∙ μολονότι δὲν ἤθελε νὰ βιάσῃ τὴν ἱστορικὴν περὶ τούτου ἀλήθειαν, ἡ ὁποία, ὅπως ἔλεγε, καὶ δὲν ἀλλοιοῦται μὲ ὁσασδήποτε εἰς βάρος της κακοποιήσεις∙ καὶ αὐτὰ τὰ γνωρίζουν ὅσοι εἶχαν τὸ προνόμιον τῆς φιλίας καὶ πνευματικῆς ἀναστροφῆς μαζί του, ὅπως καὶ ὁ σύρων τὰς παρούσας γραμμάς.

Ἔτσι γίνεται πλέον καθολικῶς λόγος ἀνακριβέστατα καὶ ἀτόπως περὶ «ἐμφυλίου πολέμου» εἰς τὸ πλαίσιον μιᾶς εὐγενοῦς, πλὴν ἀμφιβόλων ἀποτελεσμάτων, ἀδιεξόδου σήμερον πολιτικῆς σκοπιμότητος. Συγκεκριμένως, τῆς ἐπιτεύξεως πανεθνικῆς ὁμοφροσύνης δι’ ὁριστικῆς συμφιλιώσεως ὅλων τῶν Ἑλλήνων. Ὅμως οἱαδήποτε συμφιλίωσις προϋποθέτει ἀμφοτερόπλευρον ἐνέργειαν, συγχωρεῖται ὁ πταίσας, ἀφοῦ ὅμως ἀναγνωρίσει προηγουμένως, ὅτι ἔπταισε. Πρᾶγμα τὸ ὁποῖον δὲν συμβαίνει ἐν προκειμένῳ. Διότι, ὄχι μόνον τό, χωρὶς ὅρους, νομιμοποιηθὲν ὡς πολιτικὸν κόμμα Κ.Κ.Ε. δὲν ἐξεδήλωσε ποτὲ τὴν μεταμέλειάν του διὰ τὰ ὅσα, ὡς ἀνωτέρω, κακουργήματα εἰς βάρος τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος διέπραξε, ἀλλά, καί, χωρὶς τοὐλάχιστον νὰ σιωπήσῃ, καθημερινῶς ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως καὶ ἐντεῦθεν ἐπιδίδεται, διὰ λόγων, ἐντύπων καὶ ἄλλων δημοσιευμάτων στελεχῶν καὶ ἄλλων πνευματικῶς ἀνερματίστων ὑποτακτικῶν του σκοταδιστῶν, ὡς καὶ δι’ ἐπισκέψεων εἰς τοὺς τόπους τοῦ δράματος, «ἑορτῶν» καὶ «πανηγύρεων» καὶ ἐμετικῶν ἐξιστορήσεων, εἰς συνεχῆ καὶ ἀδιάλειπτον ἐξύμνησιν τῶν «πεπραγμένων» του ἐκείνων, τῶν «ἔργων καὶ ἡμερῶν» καὶ ἄθλων, βεβαίως κατὰ τὸ πλεῖστον ἀνυπάρκτων καὶ φανταστικῶν, τοῦ φρικαλέου ἐκείνου ψευδωνύμου «Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ». Καὶ εἶναι φανερὸν πόσον βλαπτικὴ διὰ τὸ ἐθνικόν μας σύνολον εἶναι ἡ ἀδίστακτος αὐτὴ πλαστογράφησις τῆς Ἱστορίας, δυναμένη, ἀπομένουσα χωρὶς καταγγελίαν της, νὰ παραπλανήσῃ τὴν ἄδολον καὶ ἀνύποπτον νέαν γενεάν. Παρὰ ταῦτα, τὸ σύνολον σχεδόν, μὲ περιθωριακὰς ἐξαιρέσεις, τοῦ λοιποῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας, ὅλων τῶν ἀποχρώσεων, ἀκολουθεῖ σταθερῶς τὴν υἱοθετηθεῖσαν ἐπὶ τοῦ προκειμένου ὑπὸ τῆς Ἑλληνικῆς μας Δημοκρατίας πολιτικὴν τῆς χωρὶς ἀντίκρυσμα συγχωρήσεως τῶν παλαιῶν ἐκείνων ἐγκλημάτων, ὡς καὶ τῆς ἀπροσμετρήτου ἀνοχῆς καὶ σιωπῆς ἐνώπιον τῶν νεωτέρων ἐλεεινῶν, ὡς ἀνωτέρω, προκλήσεων καὶ ψευδολογιῶν.

Καὶ προσωπικῶς φρονῶ, αὐτὸ γίνεται παρὰ τὴν πλήρη γνῶσιν τῆς ἀληθοῦς τῶν πραγμάτων, χωρὶς τὰς κακοποιήσεις της, Ἱστορίας. Ἔτσι ἑρμηνεύω π.χ. καὶ τὴν δήλωσιν τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ κατὰ πρόσφατον ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν νῆσον Ἅγιος Εὐστράτιος, τόπον ἐξορίας κομμουνιστῶν κατὰ τὴν ἐπίμαχον ἐκείνην περίοδον τοῦ ἀγῶνος τοῦ Ἔθνους, καὶ τὸν χαρακτηρισμὸν τοῦ συγκεκριμένου οἰκήματος τῆς ἐκεῖ διαμονῆς των ὡς «Μουσείου τῆς Δημοκρατίας». Χαρακτηρισμόν, ὁ ὁποῖος καὶ προεκάλεσε θύελλαν διαμαρτυριῶν ἁγνῶν, συνειδητῶν Ἑλλήνων πατριωτῶν, ὄχι δὲ μόνον ἐκ τῶν ἐπιζώντων μαχητῶν τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου τοῦ Ἔθνους ἀγῶνος. Φρονῶ, ὅτι ὁ Πρωθυπουργὸς μὲ τὰ λεγόμενά του ἤθελε νὰ ἐξάρῃ, ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Πατρὶς συμπεριεφέρθη τότε μὲ δημοκρατικὸν ἀνθρωπισμόν, ἁπλῶς ἠδρανοποίησε τοὺς ἀγωνιζομένους ἐναντίον της ἐχθρούς της διὰ τῆς κρατήσεώς των, καὶ δὲν τοὺς ἐξώντωσε φυσικῶς, οὔτε τοὺς ἀπέστειλεν εἰς ψυχιατρεῖα ἢ καταναγκαστικὰ ἔργα, κατὰ τὴν πρακτικὴν τῶν ἀπολυταρχικῶν καθεστώτων, καὶ ἰδίως τῶν κομμουνιστικῶν («Γκουλάκ», κλπ.). Ὥστε προβάλλουν ὄντως ὡς Μουσεῖα Δημοκρατίας οἱ τόποι ἐκεῖνοι κρατήσεως, δείγματα εὐγενοῦς δημοκρατικῆς συμπεριφορᾶς χώρας πολιτισμένης, ἀκόμη καὶ πρὸς ἀπεργαζομένους τὸν ἀφανισμόν της,. Διότι δὲν διανοοῦμαι, ὅτι ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργὸς ἤθελε μὲ τὸν ἀνωτέρω χαρακτηρισμὸν νὰ μυκτηρίσῃ τὴν δημοκρατικὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν ἐθνικὸν ἀντισυμμοριακὸν ἀγῶνα.

4.- Ἀποτελεῖ παναρχαίαν Ἑλληνικὴν παράδοσιν ἡ ἀπόδοσις τιμῶν εἰς τοὺς νεκρούς, καὶ μάλιστα εἰς τοὺς ὑπὲρ τῆς Πατρίδος πεσόντας. «Τῷ πατρίῳ νόμῳ χρώμενοι», γράφει ὁ Θουκυδίδης (Ἱστορία, ΙΙ 34, 35) «δημοσίας ταφὰς ἐποιήσαντο» οἱ Ἀθηναῖοι διὰ τοὺς πεσόντας κατὰ τὸ πρῶτον ἔτος τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου, ὁπότε καὶ ἐξεφώνησεν ὁ Περικλῆς «ἔπαινον τὸν πρέποντα» δι’ αὐτούς, τὸν περίφημον ἐπιτάφιόν του, καθὼς ἐπεβάλλετο «ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένων ἔργῳ καὶ δηλοῦσθαι τὰς τιμάς».

Καὶ ὅμως ἡ πατρογονικὴ αὐτὴ συνήθεια, ἡ ἐπὶ χιλιετηρίδας ἀδιαλείπτως ἀκολουθουμένη, ἔπαυσε βαθμηδὸν ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974 καὶ ἐντεῦθεν τηρουμένη διὰ τοὺς πεσόντας ὑπὲρ Ἑλλάδος ἐλευθερίας κατὰ τὸν ἱστορικὸν ἐκεῖνον ἀγῶνα τοῦ Ἔθνους ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ∙ διὰ νὰ ἐγκαταλειφθῇ κατὰ τὰς ἡμέρας μας ὁλοσχερῶς. Καὶ ἀπὸ τὸν πολιτικὸν κόσμον γενικῶς καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημον Πολιτείαν ! Καὶ ἐπενδύεται ἡ τοιαύτη ἀσυγχώρητος ἀσέβεια πρὸς τοὺς πεσόντας καὶ τοὺς ἀγωνισθέντας διὰ νὰ εἴμεθα ἐμεῖς σήμερον ἐλεύθεροι, μὲ ἑτοιμόρροπον δικαιολογίαν. Καὶ πάλιν, τὴν ἀνάγκην λήθης τοῦ παρελθόντος καὶ ἐθνικῆς συμφιλιώσεως.

Ἀλλὰ τὴν πραγματικὴν συμφιλίωσιν ἡ ἐγκληματήσασα, ἀντίπαλος τοῦ Ἔθνους, πλευρά, ὅπως προεξετέθη, δὲν τὴν ἀποδέχεται∙ διότι δὲν ἀρκεῖται εἰς πολλαπλῶς κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας ἐκφραζομένην, ἀκόμη καὶ διὰ κρατικῶν παροχῶν (συντάξεων, κλπ.!), ἐθνικὴν τῶν ἀνομημάτων της συγχώρησιν, ἀλλὰ ἐπιδιώκει καὶ τὴν ρητὴν τῶν ἐγκλημάτων της δικαίωσιν. Ἐξ ἄλλου, μὲ τὴν ἀνωτέρω πολιτικὴν λησμονεῖται, ὅτι ἡ λήθη εἶναι καὶ γλωσσικῶς ἀκόμη τὸ ἀντίθετον τῆς ἀληθείας, τὴν καταπνίγει ὁλοσχερῶς ! Προκειμένου δὲ περὶ ἐπικῶν σελίδων τῆς ἐθνικῆς Ἱστορίας, ὅπως τοῦ ἐναντίον τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ ἀγῶνος τοῦ Ἔθνους, τὴν κολοβώνει ἐθνοβλαβῶς. Κυρίως δέ, τοιαύτη λήθη τίποτε ἀπολύτως δὲν ὑπηρετεῖ. Διότι ἡ Πολιτεία θὰ ἠμποροῦσε κάλλιστα νὰ συνεχίσῃ τὴν ὀρθὴν πολιτικήν της κατευνασμοῦ τῶν παθῶν τοῦ παρελθόντος διὰ τῆς πρακτικῆς τῆς ἴσης μεταχειρίσεως καὶ ἰσονομίας πάντων ἀνεξαιρέτως τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, χωρὶς ὅμως καὶ νὰ παύσῃ τιμῶσα συγχρόνως καὶ τοὺς ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῆς Πατρίδος καὶ τοῦ Ἔθνους πεσόντας καὶ ἀγωνισθέντας. Τοὐλάχιστον καὶ πρὸς ἐθνικὸν τῶν νεωτέρων φρονηματισμόν. Ὅταν μάλιστα ἡ ἀντίπαλος, ἡ ἐθνικῶς ἐγκληματήσασα, πλευρὰ καθημερινῶς ἀνυμνεῖ καὶ τιμᾷ τοὺς ἰδικούς της ἐθνοπροδότας νεκροὺς καὶ ἀγωνιστάς. Ἐπὶ τέλους, ὁ κατευνασμὸς δὲν συνεπάγεται ἀχωρίστως καὶ τὴν πλαστογράφησιν τῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας διὰ τῆς διαγραφῆς χρυσῶν δέλτων της.

5.- Καὶ εἶναι πράγματι ὁλόχρυσοι αἱ σελίδες τῆς Ἱστορίας μας τοῦ ἀντισυμμοριακοῦ ἐκείνου ἀγῶνος. Διότι ἡ 30ὴ Αὐγούστου 1949, ἡ τελειωτικὴ νίκη τοῦ Ἔθνους εἰς τὸν Γράμμον καὶ τὸ Βίτσι, ἔχει ὄχι μόνον στενῶς Ἑλληνικήν, ἀλλὰ ὑπερεθνικήν, πανανθρωπίνην, ἀποφασιστικὴν διὰ τὸν ροῦν τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας, σημασίαν. Ἵσταται ἰσότιμος πρὸς τὴν πανένδοξον 28ην Ὀκτωβρίου 1940.

Πράγματι, ὅπως καὶ ἄλλοτε, εἰς μήνυμά μου κατὰ τὸν ἑορτασμὸν τῆς 50ῆς ἐπετείου τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους, ἐσημείωσα, αὐτὴ ἐντάσσεται εἰς τὴν χορείαν τῶν σημαντικωτέρων συμβάντων τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας. Καὶ ἔρχεται ὡς ἀδιάσπαστος κρίκος πρὸς ἐπιβεβαίωσιν τῆς Ἑλληνικῆς ἀρετῆς τοῦ ἀδιαλείπτου ἀγῶνος ὑπὲρ τοῦ Ἀνθρωπισμοῦ. Διότι, ὅπως κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ὁ Ἑλληνισμὸς διέσωσε τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμὸν ἀπὸ τὴν ἀσιατικὴν βαρβαρότητα∙ ὅπως κατὰ τοὺς Μέσους χρόνους τὸ Βυζάντιον, ἡ Μεσαιωνικὴ αὐτὴ Ἑλληνική μας Αὐτοκρατορία, διεφύλαξε τὴν Εὐρώπην ἐπὶ χίλια καὶ πλέον ἔτη ἀπὸ τὰς ἐπιδρομὰς καὶ πάλιν κυρίως ἀσιατῶν βαρβάρων ἐπιδρομέων∙ ὅπως κατὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἡ Ἑλλὰς ἠγωνίσθη παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν Δημοκρατιῶν ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, καὶ μάλιστα ἔδωσεν αὐτή, κατὰ τὸν δεύτερον πόλεμον, διὰ θριαμβευτικῆς συμβολῆς της εἰς ἀποφασιστικὴν καμπήν του, τὴν νίκην εἰς τοὺς συμμάχους [βλέπε σχετικῶς τὰ ἐξαίρετα βιβλία τοῦ ἀειμνήστου Ἀχιλλέως ΚΥΡΟΥ, Ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε τὴν Νίκην, 2α ἔκδοσις, καὶ Ἡ ἀποφασιστικὴ καμπὴ τοῦ πολέμου, ἀμφότερα Ἀθῆναι, Ἀετός, 1945 καὶ 1946 ἀντιστοίχως]∙ ἔτσι καὶ μὲ τὴν ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου κομμουνιστο-συμμοριτισμοῦ νίκην, ποὺ κατήγαγον, μὲ τὴν ὑλικὴν μόνον βοήθειαν τῶν συμμάχων μας, μὲ τοὺς ἀγῶνες, τὶς θυσίες καὶ τὸ αἷμα των, μόνα των, τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, οὐσιαστικῶς διέσωσαν καὶ πάλιν τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμόν : Διότι, ἐὰν τότε ἡ Ἑλλὰς ὑπέκυπτε, καὶ ἐξετείνετο τοιουτοτρόπως ἡ σοβιετικὴ κυριαρχία μέχρι τῆς Μεσογείου, ἡ μὲν γείτων Τουρκία, πάντοτε καιροσκόπος, θὰ ἐνέδιδε, ἡ δὲ λοιπὴ Εὐρώπη, περιδεὴς καὶ ὑπὸ τὴν πίεσιν τῶν ἰσχυρῶν κατὰ τόπους κομμουνιστικῶν κομμάτων, ἀσφαλῶς θὰ ἐσυνθηκολόγει. Καὶ ἔτσι καὶ ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη θὰ ἐσύρετο ὑπὸ τὸ πέλμα τῆς σκοταδιστικῆς σταλινικῆς κτηνωδίας, τῆς ὁποίας τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον θύματα σύγχρονοι ἱστορικοὶ ἀναβιβάζουν εἰς σχεδὸν ἑκατὸν ἑκατομμύρια ! [βλέπε σχετικῶς τὸ ἐκπληκτικῆς τεκμηριώσεως ἔργον τῶν COURTOIS, WERTH, PANNÉ, PACZKOWSKI, BARTOSEK, MARGOLIN, Le livre noir du Communisme, Crimes, Terreur, Répression (Tὸ μαῦρο βιβλίο τοῦ κομμουνισμοῦ, Ἐγκλήματα, Τρόμος, Καταπίεσις), Paris, Robert Laffont, 1998, σελίδες 923 ]. Ὁπότε καὶ ἡ Δημοκρατία παντοῦ θὰ κατελύετο ἀνεπανορθώτως καί, συνακολούθως, ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀπεκλείετο καὶ ἡ, ἐκ τῆς ὑπάρξεως ἀκριβῶς τῆς Ἐλευθέρας Εὐρώπης, σημειωθεῖσα μετὰ 40ετίαν ἐξέλιξις, ἡ ὁποία ὡδήγησεν εἰς τὴν κατάρρευσιν παντοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην τοῦ σοβιετικοῦ συστήματος. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀναμφισβήτητα ἱστορικὰ δεδομένα, τὰ ὁποῖα οὐδεὶς μὲ ἐλεύθερον πνεῦμα καὶ τιμίαν συνείδησιν δικαιοῦται νὰ διαστρέφῃ ἢ ἀγνοῇ.

Καὶ τὰ ὁποῖα ὀφείλομεν ὅλοι νὰ ἐνθυμούμεθα, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους νὰ ὑπενθυμίζωμεν. Καὶ πρὸ παντὸς εἰς τοὺς ξένους, ὅλους τοὺς ἐλευθέρους λαούς, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ὀφείλουν τὴν διάσωσιν καὶ τῆς ἰδικῆς των ἐλευθερίας εἰς τὸν ἐν λόγῳ ἀγῶνα καὶ τὰς κατ’ αὐτὸν θυσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀνερχομένας, πέρα τῶν τεραστίων ὑλικῶν καταστροφῶν, εἰς τὸ ἀκόλουθον φοβερὸν εἰς ἀνθρωπίνους ἀπωλείας τίμημα : ἐκτελεσθέντες πολῖται 4.123, - ἐκτελεσθέντες ἱερεῖς 165,- πολῖται φονευθέντες εἰς ναρκοπέδια 931,- Ἀξιωματικοὶ καὶ ἄνδρες τῆς Χωροφυλακῆς, φονευθέντες 1.579, τραυματισθέντες 2.329,- Ἀξιωματικοὶ καὶ ἄνδρες τοῦ Στρατοῦ, φονευθέντες 12.777, τραυματισθέντες 37.732 (βλέπε σχετικῶς τὸ διαφωτιστικώτατον βιβλίον τοῦ Εὐαγγέλου ΑΒΕΡΩΦ, Φωτιὰ καὶ Τσεκούρι, μετάφρασις ἐκ τῆς γαλλικῆς, Ἀθῆναι, Ἑστία, 1974, σελ. 466).

Καὶ κυριώτατα ἐπιβάλλεται ἡ ὑπόμνησις τῆς ἀνωτέρω ἀληθείας πρὸς τοὺς γειτονικούς μας λαούς, αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὸ κομμουνιστικόν των καθεστὼς ὠργάνωσαν καὶ κατηύθυναν τὴν ἐναντίον μας ἐπιβουλὴν καὶ οἱ ὁποῖοι, κατὰ παράδοξον τῆς μοῖρας τροπήν, ὠφελήθησαν καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὴν ἰδικήν μας πανεθνικὴν ἀντίστασιν, διὰ νὰ ζοῦν σήμερον καὶ αὐτοὶ ἐλεύθεροι. Καὶ ἔχει ἡ πρὸς αὐτοὺς ἰδιαιτέρως ὑπόμνησις καὶ σύγχρονον ἀποστολήν : διὰ νὰ παύσουν, ἐπαναλαμβάνοντες τὸν κακὸν ἑαυτόν των, βυσσοδομοῦντες καὶ σήμερον ἐναντίον τῆς ἐθνικῆς καὶ ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος καὶ ἀνεξαρτησίας, ἐγκαταλείποντες ἐπὶ τέλους τὰς κατακτητικάς των εἰς βάρος μας βλέψεις των : οἱ Βούλγαροι μὲ τὸ ἐπίσημον δόγμα των, ὅτι συνορεύουν γύρωθεν πρὸς ἐδάφη μὲ βουλγαρικοὺς πληθυσμούς (ἐννοοῦν φυσικά, ἐν σχέσει πρὸς τὴν Ἑλλάδα, τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Δυτικὴν Θράκην),- οἱ Σκοπιανοὶ μὲ τὰς περὶ Μακεδονικῆς ἐθνότητος τερατώδεις ἀνοησίας των, οἱ Ἀλβανοὶ μὲ τὰ περὶ Τσαμουριᾶς φληναφήματα καὶ τὰς μέχρι καὶ Ἄρτης παραλόγους διεκδικήσεις των.

Ἡ ἐπίγνωσις τῶν ἀνωτέρω ἀδιασείστων ἀληθειῶν ἀναδεικνύει καὶ τὸ πόσον ἀπερίσκεπτος καὶ εὐθέως βλαπτικὴ διὰ τὰ γενικώτερα ἐθνικά μας συμφέροντα ὑπῆρξεν ἡ κατάργησις τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους τοῦ 1949. Διότι ἔτσι ἐνεταφιάσαμεν μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια κραταιὰ ἐθνικὰ πλεονεκτήματα, ἀπωλέσαμεν ἀδιαμφισβητήτους τίτλους τιμῆς διὰ τὴν Πατρίδα μας. Ἰδιαιτέρως χρησίμους κατὰ τοὺς σημερινοὺς σκοτεινοὺς δι’ ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα καιρούς, κατὰ τοὺς ὁποίους ἡ ζωὴ λαῶν καὶ ἐθνῶν κινεῖται εἰς τὸ χάος καὶ τὸ ἔλεος ἀδιστάκτων συμφερόντων καὶ κατευθυνομένης ἀναρχίας.

6.- Διεκηρύχθη ὡς πολιτικὸν πρόγραμμα τῆς κυβερνώσης σήμερον παρατάξεως ἡ ἐπανίδρυσις τοῦ Κράτους. Ἡ προεκλογικὴ αὐτὴ δέσμευσις προϋποθέτει λογικῶς, ὅτι, κατὰ τὴν ἀντίληψιν τῶν σήμερον κυβερνώντων, τὸ Κράτος εἶχε περιέλθει εἰς κατάστασιν ἀποσυνθέσεως. Ἐκτίμησις, μὴ ἀπέχουσα τῆς πραγματικότητος εἰς ὡρισμένους τοὐλάχιστον τομεῖς, ὅπως π.χ. εἰς τὴν Παιδείαν, ὅπου τὸ ἔργον τῆς ἀποσυνθέσεως ἔχει μακρὰν ἱστορίαν, ἤρχισεν ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως, μὲ τὴν οὐσιαστικὴν δολοφονίαν τῆς γλώσσης μας καὶ μὲ σχολικὰ ἐγχειρίδια, ἱστορικὰ καὶ ἄλλα, μόνον παιδείαν Ἑλληνικὴν μὴ προσφέροντα∙ διὰ νὰ συνεχισθῇ ἔκτοτε ἀδιακωλύτως, μὲ φωτεινὴν ἐξαίρεσιν τὴν ἀπόπειραν τοῦ ἀειμνήστου Ἀντωνίου Τρίτση, ὡς Ὑπουργοῦ Παιδείας, μὲ τὴν ἐπίσημον ἐξαγγελίαν προγράμματος «ἀνακτήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας», διὰ τὸ ὁποῖον ὅμως αὐτὸς ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν, τοῦ δὲ προγράμματός του, καίτοι τυχόντος διακηρυχθείσης κυβερνητικῆς ἐγκρίσεως, ἐγκαταλειφθέντος∙ ἀποσυνθέσεως ἀνεμποδίστου, χωρὶς καμμίαν διαμαρτυρίαν ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν φύλακας, ποικιλωνύμους πνευματικούς μας ταγούς, ὅλους, μὲ ἐλαχίστας ἐξαιρέσεις, μεριμνῶντας, ἀκόμη καὶ μὲ ἀτομικὴν συμβολὴν εἰς τὸ ἔργον τῆς κατεδαφίσεως, μόνον διὰ τὴν ἀπόκτησιν τοῦ περιποθήτου τίτλου τοῦ προοδευτικοῦ, - οὐσιαστικῶς «προοδευτικοῦ», μὲ εἰσαγωγικά, σκοταδιστοῦ, χωρὶς εἰσαγωγικά...

Ἀλλὰ ἡ ἀποσύνθεσις δὲν ἀνέκυψεν ἐκ τοῦ μηδενός, συνετελέσθη διὰ θεσμικῶν, νομοθετικῶν, ἐπεμβάσεων. Ἑπομένως ἐπανίδρυσις δὲν ἠμπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῇ παρὰ μόνον μὲ τὴν ἀνατροπὴν καὶ κατάργησιν τῶν θεσμικῶν μεταβολῶν, ποὺ ὡδήγησαν εἰς τὴν ἀποσύνθεσιν. Αὐτὸ ἀναμένουν οἱ πιστεύοντες εἰς τὴν ἀνάγκην ἐπανιδρύσεως. Ἄλλως ἡ ἐπαγγελία θὰ παραμείνῃ μετέωρος, ἀναδίδουσα ἁπλῶς ὀσμὴν ἀερολογίας.

Ἔτσι καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου : Ἀποσύνθεσιν, καὶ μάλιστα ἐθνικήν, ὄχι ἁπλῶς κρατικήν, συνιστᾷ καὶ ἡ θεσμικὴ ἐγκατάλειψις τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ. Διότι, ὅπως προεξετέθη, ἡ ἐπὶ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους σιωπή, χωρὶς τίποτε νὰ ὑπηρετῇ, μόνον τὴν πλαστογράφησιν τῆς προσφάτου Ἐθνικῆς μας Ἱστορίας διὰ τῆς διαγραφῆς τῶν ἐνδοξοτέρων σελίδων της ἀπεργάζεται.

Ἐπιβάλλεται, λοιπόν, καὶ ἐπὶ τοῦ κεφαλαιώδους αὐτοῦ θέματος, ἡ ἀποκατάστασις, ἡ ἐπαναθέσπισις δηλαδὴ ὑπὸ τῆς Πολιτείας, μεριμνώσης διὰ τὴν ἐπανίδρυσιν τοῦ Κράτους καὶ συνακολούθως διὰ τὴν ἐνδυνάμωσιν τῆς ἐθνικῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ αὐτογνωσίας, τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους τοῦ 1949.

Αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ ἐθνική μας παράδοσις. Καὶ ἡ ἀνάγκη ἀνακτήσεως ἀδιατιμήτου, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ἐθνικοῦ μας πλεονεκτήματος. Καί, βεβαίως, τὸ χρέος τιμῆς ἡμῶν τῶν ἐπιγενομένων ἔναντι τῶν πεσόντων ἐκείνων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιζώντων μαχητῶν τοῦ ἐπικοῦ ἐκείνου ἀγῶνος. Αὐτῶν, ποὺ μὲ τοὺς ἀγώνας καὶ τὰς θυσίας των συνετέλεσαν, ὥστε νὰ ζοῦμε σήμερον ἐμεῖς ἐλεύθεροι.

Δὲν ἔχει βεβαίως καὶ τόσην σημασίαν δι’ αὐτούς, ἐὰν ἡ ἐπίσημος Πολιτεία ἐπὶ τέλους συνέλθῃ καὶ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν ὑπερτάτου καὶ ἔναντί των χρέους. Διότι, ἐν πάσῃ περιπτώσει οἱ μὲν πεσόντες, θὰ συνεχίσουν ἀναπαυόμενοι ἐν εἰρήνῃ εἰς τὸν δίκαιον, χάριν τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος, τῆς Δημοκρατίας καὶ τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, αἰώνιον ὕπνον των. Οἱ δὲ ἐπιζῶντες μαχηταί, ἂς συντηροῦν μέσα των τὰ ζώπυρα τῆς νεανικῆς των ἀλκῆς καὶ τὴν ὑπερηφάνειαν διὰ νὰ νεανικά των ἆθλα. Ἀρκεῖ δι’ ὅλους, ὅτι τοὺς στέφει ἐσαεὶ ἡ ἐτυμηγορία τῆς ἀδεκάστου Ἱστορίας καὶ ἡ ἀναγνώρισις καὶ εὐγνωμοσύνη ὅλων τῶν συνειδητῶν Ἑλλήνων, ὅπου τῆς γῆς.-

Νέα Πεντέλη, 25η Αὐγούστου 2005.

Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης

(www.sartzetakis.gr)