Ως αρχηγός της Επαναστάσεως, την ευθύνην της οποίας αποδέχομαι πλήρως, φρονώ ότι οφείλω κατά την στιγμήν αυτήν να απευθυνθώ προς τον Ελληνικόν Λαόν και να εκθέσω προς αυτόν, συνοπτικώς, τα αίτια, τους σκοπούς, τα επιτεύγματα και την πορεία του μεγάλου επιχειρήματος το οποίον επέρασεν πλέον εις την δικαιοδοσίαν της Ιστορίας.
Έχω απολύτως ήσυχο την συνείδησίν μου, διότι ενήργησα κατά τας υπαγορεύσεις της και υπήρξα συνεπής προς τας εθνικάς αρχάς μου. Μάρτυς μου ο Θεός ότι δεν επεθύμουν την εκτροπήν εκ της νομιμότητος δι' Επαναστάσεως.
Κατέστη όμως αύτη απαραίτητος όταν όλοι - ο Ανώτατος Άρχων, οι πολιτικοί αρχηγοί, οι παράγοντες του τόπου - μουδιασμένοι, ηρνούντο να αναλάβουν τας ευθύνας αντιμετωπίσεως της καταστάσεως η οποία είχε δημιουργηθεί και η οποία ωδήγει την χώραν προς τον κρημνόν του εμφυλίου πολέμου.
Η δημοκρατία είχεν αποπνιγεί από τας αναθυμιάσεις ενός διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού κατά τας ομολογίας των ιδίων των εκπροσώπων του. Όλοι οι πολιτειακοί θεσμοί είχαν χρεωκοπήσει και ο αναπόφευκτος εμφύλιος πόλεμος προς τον οποίον εσυρόμεθα, θα κατέληγεν εις βεβαίαν επικράτησιν του κομμουνισμού που θα προσέθετε νέας εκατόμβας.
Εντρέπομαι ως Έλλην διά τον πολιτικόν κόσμον, που ενώπιον της δικαιοσύνης ανακαλεί, εξ ιδιοτελείας και άνευ αιδούς, όσα επί διετίαν προ της Επαναστάσεως διεκήρυξε, γραπτώς και προσωπικώς.
Πόσον επιβεβλημένη και αναγκαία υπήρξε η Επανάστασις της 21ης Απριλίου, που εγκατεστάθη διά της ομογνώμου αποφάσεως των Ενόπλων Δυνάμεων, αποδεικνύεται εκ του τρόπου με τον οποίον την υπεδέχθη ο Ελληνικός Λαός και εκ της ενεργού συμμετοχής του εις τας προσπαθείας της, κατά την διάρκειαν ολοκλήρου δημιουργικής εξαετίας.
Υπήρξε γενική και ανεπιφύλακτος η ανακούφισις με την οποίαν ο Ελληνικός Λαός εχαιρέτισε την Επανάστασιν.
Ουδέποτε άλλοτε εις την ιστορίαν της Ελλάδος καθεστωτική ή πολιτική μεταβολή έγινε δεκτή με μεγαλύτερον και αυθορμητότερον ενθουσιασμόν. Μόνον μία ελαχιστοτάτη μειοψηφία επαγγελματιών ή υποψηφίων της πολιτικής εδυσφόρησε διά την Επανάστασιν. Η λεγομένη "αντίστασις", ούτε το ένα δεκάκις χιλιοστόν του Έθνους αντιπροσώπευσε, συνολικώς, κατά την διάρκειαν της εξαετίας. Και τούτο ομολογείται από τους ελαχίστους πραγματικούς ενσαρκωτές της, που σαρκάζουν την ηθικήν ευτέλειαν του όχλου των μετεπαναστατικών "αντιστασιακών" οι οποίοι κατά την διάρκειαν της εξαετίας υπήρξαν, εις το σύνολόν των σχεδόν, συνομιληταί, κόλακες, ικέται, πελάται, καρπωταί και διαπραγματευταί της Επαναστάσεως.
Απεβλέψαμε διά της Επαναστάσεως εις την ανάσχεσιν της πορείας του Έθνους προς την διάλυσιν, εις την εγκαθίδρυσιν μίας νέας και υγιούς Δημοκρατίας, με αναμορφωμένην την πολιτικήν ζωήν και με αποδοτικόν κρατικόν μηχανισμόν.
Ουδέποτε ετάξαμεν ως σκοπόν μας την εγκαθίδρυσιν τυραννίας και ουδέποτε μας είχε γοητεύσει η ιδέα της, ως μορφής πολιτεύματος. Σκοπός μας ήτο να παραδώσωμε, το ταχύτερον δυνατόν, την εξουσίαν εις τον λαόν, αφού ιδρύσωμεν κράτος δικαίου, ισχύος και ελευθερίας, που να εξασφαλίζη εις όλα τα άτομα την ευημερίαν, κατά τρόπον ανθρωπίνως παραδεκτόν μέσα εις κλίμα αισιοδοξίας διά το προσωπικόν μέλλον εκάστου και διά το εθνικόν μέλλον του συνόλου.
Δύναμαι σήμερον να διακηρύξω, με απόλυτον πεποίθησιν, ότι παρ' όλας τας αντιξοότητας, επράξαμεν παν το δυνατόν προς την κατεύθυνσιν αυτήν και όσα επράξαμε αποτελούν σταθμόν εις την Ελληνικήν Ιστορίαν.
Δεν έλειψαν τα σφάλματα. Είναι όμως πολύ περισσότερα και ευρυτάτου φάσματος τα επιτεύγματα. Σήμερον αυτοί που μας διεδέχθησαν - όχι ιδία δυνάμει, αλλά διά παραχωρήσεως - μας αρνούνται τα πάντα.
Τεράστιαι προσπάθειαι κατεβλήθησαν διά την αναδιοργάνωσιν και την εκδημοκράτησιν της Παιδείας, η οποία τώρα παρέλυσε, διά την ενεργοποίησιν της διοικήσεως η οποία τώρα καθεύδει, διά την οργάνωσιν των κοινωνικών υπηρεσιών αι οποίαι τώρα αναρχούνται, διά την δημιουργίαν διπλής υποδομής: Υποδομής της οικονομικής αναπτύξεως με τα απαραίτητα έργα, και υποδομής της εθνικής αμύνης με τους ενδεδειγμένους εξοπλισμούς.
Αμφισβητούν οι αντίπαλοί μας - μεθύοντες από την ανέλπιστον δι' αυτούς τύχην - και αυτήν ακόμη την οικονομικήν ανάπτυξιν την οποίαν επέτυχεν η Επανάστασις και την οποίαν εκαρπώθη ολόκληρον το Έθνος. Και αλλοπρόσαλλοι, όπως είναι, διακηρύσσουν, ταυτοχρόνως, ότι η Ελλάς είναι ήδη έτοιμη διά να ενταχθή εις την Κοινήν Αγοράν, ως ισότιμον μέλος.
Πότε, όμως, και πως εδημιουργήθησαν αι προϋποθέσεις της εντάξεώς της; Μήπως κατά το διαρεύσαν έτος των εκθεμελιώσεων και της οικονομικής οπισθοδρομήσεως;
Έμμονος πρόθεσίς μας ήτο η μετάβασις εις την ομαλότητα. Και θα επραγματοποιείτο πολύ ενωρίς η μετάβασις αύτη, εάν η ειλικρινής πρόθεσίς μας δεν προσέκοπτεν εις την απειρίαν του Ανωτάτου Άρχοντος, εις τον αρνητισμόν του πολιτικού κόσμου, εις εσωτερικάς δυσχερείας της Επαναστάσεως (όπως απέδειξε το πραξικόπημα της 25ης Νοεμβρίου 1973) και εις διάφορα αφανή αλλά πανίσχυρα συμφέροντα.
Όταν εσχηματίσθη η πολιτική κυβέρνησις, συνησπίσθησαν όλοι διά να ματαιώσουν την ομαλήν εξέλιξιν, με προγραμματισμένας προκλήσεις ταραχών, των οποίων αποκορύφωμα υπήρξαν τα δημιουργηθέντα, από σκοτεινάς συμπράξεις, δραματικά συμβάντα της 15ης έως 17ης Νοεμβρίου 1973.
Η Επανάστασις είναι πλέον παρελθόν. Το επιτελεσθέν, όμως, υπ' αυτής έργον ζει εις την μνήμην όλων των Ελλήνων και ως μέτρον συγκρίσεως προκαλεί τον μόνιμον φόβον των κυβερνώντων και των φιλοδοξούντων να κυβερνήσουν την χώραν, οι οποίοι απεφάσισαν και ωργάνωσαν την εξόντωσίν μας, ως πολιτικών αντιπάλων των.
Προς τούτο εξαπέλυσαν εναντίον μας και εναντίον των συνεργατών μας πρωτοφανές κύμα ύβρεων, χλευασμών, χυδαιοτήτων και συκοφαντιών, όμοιον του οποίου, ουδέποτε άλλοτε έπληξε υποδίκους εις την χώραν αυτήν.
Σκοπός της χαμερπούς αυτής τακτικής των, η οποία συνεχίσθη επί δεκάμηνον, ήτο η δημιουργία όχι απλώς δυσμενούς ψυχολογικού κλίματος εις βάρος των κατηγορουμένων, αλλά ακραδάντου πεποιθήσεως περί της ενοχής των.
Παραλλήλως προτού ακόμη αποφανθή, και προδικαστικώς έστω, η Δικαιοσύνη, ο Πρωθυπουργός οιονεί υπαγορεύων την ετυμηγορίαν της, διεκήρυξεν επανειλημμένως ότι «πιστεύει εις την ανάγκην της τιμωρίας των πρωταιτίων, όχι μόνον διά λόγους ηθικής τάξεως, αλλά και προς παραδειγματισμόν» και ότι «κυρώσεις θα επιβληθούν...».
Το αποκορύφωμα του οργίου αυτού υπήρξεν η εκ μέρους της Κυβερνήσεως μετατροπή της Βουλής εις "λαϊκόν δικαστήριον" δια πρωτακούστου παραβιάσεως γραπτών και αγράπτων κανόνων δικαίου, και η υπ' αυτής έκδοσις αποφάσεως, υπό μορφήν ψηφίσματος, ότι είμεθα ένοχοι διά τας πράξεις διά τας οποίας και παρεπέφθημεν εις ειδικόν δικαστήριον, επιφορτισμένον μόνον με τον καθορισμόν της ποινής εκάστου.
Παρά την απάνθρωπον, άδικον και αυθαίρετον αυτήν μεταχείρισιν, παραμένομεν ακλονήτως πιστοί εις την Ελλάδα.
Θα ηδυνάμεθα, διά προσκομίσεως συγκλονιστικών στοιχείων τα οποία διαθέτομεν, να ανατρέψωμεν άρδην, ολόκληρον το κατασκεύασμα των διωκτών μας. Τότε, όμως, το Έθνος θα διεσπάτο ανεπανορθώτως.
Προτιμώμεν να εμπιστευθώμεν την κρίσιν της πράξεώς μας εις την απηλλαγμένην παθών, αδυναμιών και σκοπιμοτήτων Ιστορίαν, η οποία είμεθα βέβαιοι ότι θα μας δικαιώση διά την υπέρ του Έθνους Επανάστασίν μας.
Ανήσυχοι διά τα μελανά νέφη τα οποία έχουν συσσωρευθεί εις τον ελληνικόν ουρανόν, απευθυνόμεθα προς τον Ελληνικόν Λαόν και τον καλούμεν εις συναγερμόν διά την υπεράσπισιν των τιθεμένων υπό αμφισβήτησιν απαραγράπτων δικαίων της Ελλάδος, διά την διάσωσιν του φιλελευθέρου αστικού καθεστώτος, το οποίον οδηγείται, βαθμιαίως, εις κατάπνιξιν των δημιουργηθέντων ήδη, λόγω κομματικής εμπαθείας σπερμάτων ενός νέου ολεθρίου διχασμού.
Τέως Πρόεδρος Δημοκρατίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου