 |  |
| ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΦΩΤΟ: ΜΑΡΑ ΔΕΣΠΥΡΗ Στις αρχές της δεκαετίας του �80, η Αντζελα Γκερέκου σπούδαζε αρχιτεκτονική στη Pώμη, έπινε καφέ στην πιάτσα Nαβόνα και μαγεμένη παρακολουθούσε τις διδαχές του Φεντερίκο Φελίνι. Στα μέσα της δεκαετίας του �90, η ’ντζελα Γκερέκου βρέθηκε στην αγκαλιά του Tόλη Bοσκόπουλου. Tου άνδρα του πεπρωμένου της. Kαι στο «Aκροπόλ» γνώρισαν μαζί φέτος μέρες δόξας, λαμπρές (είχε άλλωστε 20 χρόνια ο Bοσκόπουλος να εμφανιστεί σε θέατρο). Όσοι τα βράδια προσπέρναγαν την Iπποκράτους �και τα στοιβαγμένα από την επαρχία πούλμαν� ίσως να την είδαν στην «’γνωστη Xώρα», στην ταινία του Γιάννη Tυπάλδου, ως γυναίκα του παρελθόντος του Όλεγκ Γιανκόφσκι. Διχασμένη προσωπικότητα; Όχι. Mάλλον κανονικός άνθρωπος. ’λλωστε, υπάρχουν πολλά που συνδέουν τις «διαφορετικές» ζωές της. Nα, αυτές τις μέρες θα πίνει τον καφέ της στην ελληνική πιάτσα Nαβόνα. Στο Λιστόν της Kέρκυρας. Λίγα μέτρα από το σπίτι που της έκανε δώρο ο Tόλης Bοσκόπουλος. |
| ||||||||||||||
Είστε ευτυχισμένη, κυρία Γκερέκου; Πολύ.
Ποια πράγματα σας κάνουν ευτυχισμένη; Η καθημερινότητά μου. Η σχέση μου με τον Τόλη. To θέατρο. Η ζωή μου είναι γεμάτη και όμορφη.
Ένα ποτήρι που έχει νερό μέχρι τη μέση είναι για σας μισογεμάτο ή μισοάδειο; Η διάθεσή μου είναι στο μισογεμάτο. Είμαι φτιαγμένη γι� αυτό. Έχω περάσει περιόδους, όμως, που το έβλεπα και μισοάδειο.
Έφταιγε ένας άντρας; Όχι. Ήταν εσωτερική μου υπόθεση.
’λλωστε, οι άλλοι είναι μάλλον μόνο οι αφορμές. Εντελώς. Τα μεγάλα παιδιά έχουν την ευθύνη των επιλογών τους. Ό,τι και να συμβεί, έρχομαι αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Σ� αυτόν πρέπει να δώσω λογαριασμό ή να ζητήσω λογαριασμό.
Ποια είναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή; Η προσωπική ισορροπία. Να ξέρεις τι πραγματικά θέλεις από τον εαυτό σου και τους άλλους. Η σωστή, η υγιής σχέση με τον εαυτό σου.
Τι άλλο είναι σημαντικό; Η γνώση. Έμαθα πια ότι είναι το πολυτιμότερο όπλο απέναντι στην αλαζονία, τη φιλαρέσκεια, την απληστία. Η γνώση που πολλές φορές είναι και επώδυνη. Θέλει θάρρος για να δεχτείς τις αλήθειες που σου δείχνει. Εγώ από πολύ μικρή έπασχα από το «σύνδρομο της γνώσης». Μπορεί κάποιες επιλογές να με βγάζουν έξω από τον «δρόμο», σε παρακαμπτήριους, σε τεθλασμένες, σε καμπύλες, αλλά κάποια στιγμή επιστρέφω.
Προσωπική ισορροπία, γνώση και μετά; Από κει και πέρα πρέπει να χτίσεις μια ουσιαστική σχέση, που χωρίς αυτή είσαι ημιτελής. Είσαι handycapped, δεν είσαι ολόκληρος.
’λλα σημαντικά; Το χρήμα είναι σημαντικό; Σου χαρίζει στιγμιαίες απολαύσεις, αλλά, όχι, δεν είναι το σημαντικό.
Η ομορφιά είναι σημαντικό; Η ομορφιά είναι ένα δώρο. Πρέπει να ευχαριστείς τον Θεό και τη φύση αν έχεις μια εικόνα που αρέσει σε σένα και στους άλλους. Δεν πρέπει όμως να στέκεσαι σ� αυτό και να ποντάρεις σ� αυτό. Συχνά η ομορφιά χρησιμοποιείται ως μέσο άσκησης εξουσίας κι αυτό αργά ή γρήγορα πληρώνεται.
Αν η ’ντζελα Γκερέκου δεν ήταν τόσο όμορφη γυναίκα, θα μπορούσε να ήταν αυτό που είναι σήμερα; Τι είναι σήμερα;
Μια ηθοποιός και μια ευτυχισμένη γυναίκα, πλούσια και πετυχημένη. Ποιος ξέρει. Αλλά, σας ξαναλέω, δεν πρέπει να κλειδαμπαρωθείς μέσα στην όμορφη εικόνα σου. Η ομορφιά είναι δίκοπο μαχαίρι. Ένα όπλο που μπορεί να στραφεί εναντίον σου μεμιάς και να σε εξαφανίσει. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και εάν έχεις επενδύσει μόνο στην εξωτερική ομορφιά, αυτό που μένει είναι ένα απέραντο κενό. Το συναντάς συχνά στα φοβισμένα βλέμματα ηλικιωμένων κυριών.
Μη μου πείτε ότι κι εσείς δεν προσπαθείτε να μείνετε νέα και όμορφη. Μα φροντίζω το σώμα μου, το πρόσωπό μου. Δεν είναι αυτά, όμως, τα μόνα μου όπλα.
Νιώθατε πάντα όμορφη; Στα σχολικά σας χρόνια; Στο σπίτι μου ποτέ δεν με είχαν σαν μπιμπελό. Αντιθέτως, στο περιβάλλον μου το συγγενικό, το γειτονικό, το σχολικό, ναι, με κανάκευαν. Αλλά εγώ δεν πάτησα ποτέ πάνω σ� αυτό.
Προσέχατε πάντως τόσα χρόνια τους όμορφους, τους επιτυχημένους... Όχι. Αν μιλάτε μάλιστα για τα παιδικά μου χρόνια, μπορώ να σας πω ότι με συγκινούσαν οι άνθρωποι που δεν ήταν πολύ όμορφοι. Ίσως γιατί...
Αντιδρούσατε σ� αυτό που εισπράττατε; Σ� αυτό που εισέπραττα και που μερικές φορές ίσως δεν με έκανε και τόσο χαρούμενη. Από τη μια με έκανε να νιώθω όμορφα, περήφανη, κολακευμένη, αλλά από την άλλη ίσως αναζητούσα άλλου είδους προσοχή. Και στο σχολείο με συγκινούσαν τα λιγότερο όμορφα κορίτσια. Όταν έβλεπα πως οι άλλοι τα παραμελούσαν και δεν τους έδιναν σημασία. Με θύμωνε αυτό.
Έχετε επαφή με το παρελθόν σας; Με τους παιδικούς σας φίλους; Ελάχιστες. Αν πάντως στον δρόμο συναντήσω μια παλιά μου συμμαθήτρια, είναι μια πολύ συγκινητική στιγμή αγάπης και τρυφεράδας. Δεν κρατάω επαφή, με την έννοια της καθημερινότητας, είναι δύσκολο.
Τον πρώτο σας έρωτα τον θυμάστε; Δεν θυμάμαι τίποτα.
Τίποτα; Όχι. Και δεν θέλω να αναγκαστώ να θυμηθώ. Μέσα στο μαγικό σύννεφο της σχέσης με τον Τόλη, είναι σαν να μην έχει υπάρξει προηγούμενη ζωή. Περίεργο; Παράξενο; Το διώχνω επίτηδες εγώ; Δεν ξέρω.
Αυτό ίσως αφορά το σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Εγώ πήγα πολύ πίσω, στον πρώτο έρωτα. Επιμένετε. Να σας πω. Είναι όμορφο και μου αρέσει να το θυμάμαι. Θα πρέπει να ήμουν τριών τεσσάρων χρονών. Ήμασταν στην Αθήνα. Πήγαινα νηπιαγωγείο. Μάλιστα, μέναμε εδώ στη Γλυφάδα, στο «Δελφίνι» το ξενοδοχείο. Είχαμε πάει με το νηπιαγωγείο σε μια προβολή μιας ταινίας και ένα αγοράκι από πίσω μου έλυσε τον φιόγκο από το φόρεμά μου. Ένα κίτρινο φόρεμα. Έλυνε τον φιόγκο και μου τον ξανάδενε. Γυρνούσα πίσω το κεφάλι μου, τον μάλωνα, αλλά θα πρέπει να μου άρεσε. Απ� όλα τα κοριτσάκια πρόσεξε εμένα και πρόσεξε τον φιόγκο μου, τον φιόγκο από το φόρεμά μου.
Η πρώτη σας σεξουαλική παρενόχληση. Σας παρενοχλούν, αλήθεια, όταν κυκλοφορείτε μόνη; Δεν κυκλοφορώ πια μόνη.
Για να επιστρέψουμε στα παιδικά σας χρόνια. Ποιους θαυμάζατε; Ηθοποιούς, τραγουδιστές; Ποτέ δεν ήμουν φαν, γενικώς ήμουν αντιφάν. Τα κορίτσια της ηλικίας μου έστελναν γράμματα στους σταρ. Ήταν της μόδας τότε. Μια ξαδέλφη μου τρελαινόταν, έστελνε γράμματα σε όλους. Εγώ τη μάλωνα, δεν μου άρεσε, μου φαινόταν αστείο. Ίσως ήμουν πολύ περήφανη. Εγώ να στείλω; Γιατί; Παρ� όλα αυτά, κατά ένα περίεργο τρόπο και ίσως και λίγο μοιραίο, όταν έβλεπα τον Τόλη 11-12 χρονών παιδάκι, με συγκινούσε πολύ. Η φωνή του, το πρόσωπό του, το μελαγχολικό του βλέμμα. Χτυπούσε πιο γρήγορα η καρδιά μου. Ήταν, αν φέρω στο μυαλό μου τη στιγμή, ο πρώτος μου πλατωνικός έρωτας.
Μη μου πείτε ότι από τότε παραμείνατε ερωτευμένη με τον Τόλη; Όχι. Μετά ξεχάστηκε. Αργότερα τον είδα στην παράσταση «Τραγούδα θεατρίνε». Ήμουν στην Αθήνα και όταν με ρώτησαν αν θέλω να πάμε κάπου, είπα ότι θέλω να πάω να δω τον Τόλη στο θέατρο. Εν πάση περιπτώσει, μετά όμως ξεχάστηκε. Η ζωή με πήγε αλλού. Ο Τόλης έμεινε μια παιδική ανάμνηση.
Τι κάνει μια θεατρίνα στα ρεπό της; Ό,τι δεν κάνει όταν έχει παράσταση και άγχος. Αράζει τελείως και δεν κάνει τίποτα, μιλάει στο τηλέφωνο, γιατί δεν μπορεί να μιλήσει άλλες μέρες, ή δεν μιλάει καθόλου, κατεβαίνει στο γυμναστήριο και χτυπιέται με τις ώρες. Αυτό το τελευταίο το απολαμβάνω ιδιαιτέρως. Τώρα έβαλα και σάουνα και δεν βλέπω την ώρα να χωθώ μέσα. Μετά κουβεντιάζουμε με τον Τόλη με τις ώρες.
Τι θεωρείς ότι είναι σημαντικότερο; Η παράσταση σε ένα εμπορικό θέατρο ή η συμμετοχή σου στην ταινία του Τυπάλδου; Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Θα σου πω ότι αυτή η παράσταση για μένα ήταν τεράστια εμπειρία. Το όνειρο που ζω μέσα στην καθημερινότητά μου με τον Τόλη μεταφέρθηκε στο θέατρο, το να είμαι μαζί με τον Τόλη στη σκηνή ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Ο Τόλης είναι ένας θεατρίνος, ένας θεατράνθρωπος, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Μέχρι και το τελευταίο του κύτταρο. Είναι σχολή, χωρίς υπερβολή. Ένας άνθρωπος που στη σκηνή δεσπόζει. Και έχει ένα δικό του, εντελώς ξεχωριστό προσωπικό τρόπο να σε κάνει να δημιουργείς μαζί του και να είσαι ο «συμπαίκτης» του.
Για κάντε μου, όμως, τη σύγκριση εμπορικού θεάτρου και της ταινίας του Τυπάλδου. Η ταινία του Τυπάλδου δεν είχε εμπορικό στόχο. Να σπάσει ταμεία, να τη δει πάρα πολύς κόσμος. Θα επιθυμούσε βεβαίως ο Τυπάλδος να τη δει ο κόσμος, αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος του. Ο Τυπάλδος είναι δοσμένος ψυχή και σώμα σ� αυτό που κάνει, και αυτό με συγκίνησε.
Και έτσι βρεθήκατε συμπρωταγωνίστρια στην «’γνωστη Χώρα». Ένας πολύ σοβαρός λόγος είναι ότι θα έπαιζα με τον Γιανκόφσκι, τον πρωταγωνιστή του Tαρκόφσκι. Κέρδισα εμπειρία παίζοντας μαζί του. Aγαπούσα πολύ τον τρόπο που έβλεπε τη ζωή ο Tαρκόφσκι μέσα από τον κινηματογράφο. Με συγκινούσε πολύ. Έβλεπα τη ζωή του, αισθανόμουν την ποιητική του ματιά.
Αν σας έλεγα ότι αυτά δεν μπορούν να συνδυαστούν, εμπορικό θέατρο στην Ιπποκράτους και Ταρκόφσκι� Μπορούν να συνδυαστούν καταπληκτικά. Δεν είναι αντιφατικά πράγματα. Έργο ψυχής το ένα, έργο ψυχής το άλλο.
Είναι εμπορικό θέατρο, όμως. Είναι πλατιάς κατανάλωσης θέατρο. Θέλαμε να το δει πάρα πολύς κόσμος, να είναι μαζικής αποδοχής, αλλά σεβόμενοι τον εαυτό μας και το κοινό μας. Δεν είπαμε ότι κάνουμε μια ειδικού τύπου περιθωριακή παράσταση. Αυτή, όμως, τη συγκεκριμένη στιγμή και εγώ και ο Τόλης θέλαμε να...
Να κάνετε μια επιτυχία. Να κάνουμε μια επιτυχία. Αγαπάμε και οι δύο την επιτυχία και ο Τόλης 40 χρόνια ζει την επιτυχία. Και βεβαίως ήθελε να επιστρέψει θριαμβευτικά στο θέατρο, όπως και έγινε. Δηλαδή ήθελαν να κάνουμε ένα θέατρο εγώ και ο Τόλης που να μην έρχεται ψυχή μέσα; Είναι τρελά πράγματα αυτά.
Λατρεύετε κάποια ηθοποιό; Μου αρέσει η Τζέσικα Λανγκ πολύ. Σαν ιδιοσυγκρασία, μου αρέσει η πορεία της. Αυτό που εκπέμπει. Όπως μου αρέσει και η Ζιλιέτ Μπινός. Μου αρέσει αυτό που κουβαλάει αυτή η γυναίκα, η αύρα της.
Υπάρχουν στιγμές βλέποντας μια ταινία που να λέτε «να ήμουν στον ρόλο της, να έπαιζα αυτό τον ρόλο»; Η «Διπλή ζωή της Βερονίκα» μου άρεσε πολύ σαν ρόλος. Ήθελα να ήμουν εκεί.
Σε ποιο ρόλο μπήκατε πιο εύκολα; Στον ρόλο που σας εμπιστεύτηκε ο Τυπάλδος ή στον ρόλο της παράστασης «Ήρθες σαν όνειρο»; Μέσα μου υπάρχουν δύο κόσμοι. Πολλοί υπάρχουν, όπως σε κάθε άνθρωπο, αλλά δύο είναι οι κυριότεροι. Ο ένας κόσμος είναι ο χαμηλών τόνων, ο πιο ατμοσφαιρικός, ο λιγότερος φωτισμένος, απέριττος σχεδόν. Και ο άλλος ο κόσμος είναι ο φωτεινός. Το παιχνίδι του θεάματος. Βάζω τον εαυτό μου να παίζει αυτό το «παιχνίδι» όσο μπορώ καλύτερα. Φαίνεται περίεργο πώς μπορούν να συνδυαστούν. Δεν νομίζω πάντως ότι είμαι σχιζοειδής προσωπικότητα. Είτε στον ένα κόσμο βρίσκομαι είτε στον άλλο, μου αρέσει και το απολαμβάνω όσο μπορώ. Και εκεί είμαι συνεπής με τον εαυτό μου. Το τραγικό είναι να μετέχεις στον ένα ή τον άλλο κόσμο επειδή αναγκάζεσαι ή στο υπαγορεύουν.
Σπουδές θεάτρου αργήσατε να κάνετε. Στο Λονδίνο, στο London Academy. Αφού όντως είχα δουλέψει πριν. Ξεκίνησα πειραματικά στη Ρώμη, με κάποιες ομάδες. Κινηματογραφικές και θεατρικές, εποχή Φελίνι τότε. Ανήκα σε μια «φελινική ομάδα», άλλη μεγάλη σχολή εκεί.
Γιατί επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός και όχι αρχιτέκτων που είχατε σπουδάσει; Δεν ήταν για τα εξώφυλλα, για να με ξέρει ο κόσμος. Αλλά για να παίζω ρόλους. Φανταζόμουν ένα θέατρο υπόγειο, μια σκηνή που θα υποφωτιζόταν και εγώ να υποδύομαι ρόλους. Αναζητώντας, ποιος ξέρει σε ποια μονοπάτια, τη θεατρική μου υπόσταση. Θεατρική έρευνα σε underground ατμόσφαιρα.
Αντί για τα υπόγεια, όμως, ήρθαν οι κάμερες, η τηλεόραση... Έγινε το «Κορίτσι της Μάνης» και ήρθαν τα εξώφυλλα. Πώς έγινε; Δεν ξέρω. Ξαφνικά βρίσκομαι στις Κάννες. Μου έκλειναν ραντεβού η Λόριμαρ, η Κάνον και οι μεγάλες εταιρείες του Χόλιγουντ ή του Λονδίνου για να κουβεντιάσουμε για συμβόλαια και εγώ έλεγα ότι πονάει το στομάχι μου. Έκαναν πάρτι για μένα, χωρίς εμένα. Με είχε σοκάρει, με είχε τρομάξει η επιτυχία. Τα απολάμβανα μόνο σαν ένα παιδάκι που έβλεπε ένα τεράστιο λούνα παρκ.
Ένα παιδάκι που αποφάσισε, όμως, να γίνει σταρ. Αποποιήθηκα πολλές φορές το σταριλίκι. Κυρίως γιατί το φοβόμουνα. Φοβόμουνα το πολύ φως. Σήμερα έχω κερδίσει κάτι πολύ σημαντικό, δεν το φοβάμαι. Σήμερα μπορώ να επιλέξω το «σκοτεινό», όταν η ψυχή μου το ζητήσει και μου δοθεί η ευκαιρία, αλλά όχι γιατί φοβάμαι το «φωτεινό». ’λλωστε, τώρα πια πιστεύω ότι υπάρχουν κάποια σπουδαία �ή λιγότερο σπουδαία� πράγματα κοινά σε όλους τους χώρους της τέχνης.
Για πείτε μου μερικά. Το ήθος. Η εργατικότητα. Ο σεβασμός στον θεατή.
Θα μπορούσατε, έχοντας ζήσει όλα αυτά, να επιστρέψετε στις υπόγειες αίθουσες; Γιατί να μην μπορώ; Δηλαδή, αφού κάνεις μια επιτυχία και είσαι κάθε μέρα σχεδόν στα εξώφυλλα, δεν δικαιούσαι να πας να παίξεις σε μια παράσταση που δεν θα είναι υπερπαραγωγή, χωρίς πολλά κοστούμια, χωρίς να ζητάς την τεράστια εμπορική επιτυχία; Ποιος θα μου το απαγορεύσει;
Υπάρχει μια άποψη, που θα την ξέρετε, ότι η επιτυχία, το χειροκρότημα, ζαλίζει τον άνθρωπο. Είναι εθισμός. Ωραίος, αλλά εθισμός.
Και μετά ο σταρ δεν μπορεί να επιστρέψει σε άλλους, λιγότερο φωτισμένους ρόλους. Δεν είναι εύκολο, αλλά ούτε ακατόρθωτο. Αλλά η μεγάλη επιτυχία είναι να μπορέσεις ένα έργο που απαιτεί κάποιες άλλες, πιο περίτεχνες προσεγγίσεις να το φέρεις στο φως και να το δεχτεί ο πολύς κόσμος. Στο Λονδίνο, που έχω δει πολύ θέατρο, δεν είναι καθόλου ακατόρθωτο μια εξαιρετικά ποιοτική δουλειά, ακόμη και underground δουλειά, να έχει μεγάλη εμπορική επιτυχία. Στην Ελλάδα είναι λίγο μπερδεμένα τα πράγματα. Από εκεί και πέρα, το αν εγώ θα άντεχα να παίζω σε ένα θεατράκι 200 θέσεων, ναι, θα το άντεχα.
Για πείτε μου μερικά πράγματα που αγαπάτε στη ζωή σας. Εκτός από τον Τόλη. Μα είναι ο άξονας για όλα. Το κέντρο. Ο Τόλης είναι ο άντρας του πεπρωμένου μου. Τον υπεραγαπώ. Όλα τα άλλα μεταβάλλονται εκτός από αυτό. Να, τώρα αγαπώ τη γυμναστική. Είναι εκτόνωση, όχι μόνο σωματική, αλλά και ψυχική.
Ποιος, αλήθεια, είναι ο Τόλης; Δώστε μου ένα σύντομο ορισμό (γέλια). Ο Τόλης είναι ιδιαίτερα ευφυής άντρας. Αυθόρμητος, δυνατός �σου εμπνέει σιγουριά�, τζέντλεμαν, έμπειρος, γνώστης των ανθρώπων και όλα αυτά σε παιδική ψυχή. Ένα είδος άντρα που τείνει να εκλείψει.
Τους ξέρετε τους άντρες; Δεν με ενδιαφέρει να ξέρω τους άντρες. Με ενδιαφέρει να καταλαβαίνω τον άνθρωπο, είτε αυτός είναι άντρας είτε είναι γυναίκα. Την ανθρώπινη ψυχή.
Πιο εύκολα με ποιους συνεννοείστε; Με τους άντρες ή με τις γυναίκες; Μέχρι πριν από λίγο καιρό έλεγα ότι εγώ πιο εύκολα τα βρίσκω με τους άντρες παρά με τις γυναίκες. Με τις γυναίκες δεν μπορώ να κάνω μια φιλία, οι γυναίκες με ανταγωνίζονται, οι γυναίκες μπορεί να ζηλεύουν. Ψέματα όλα αυτά.
Πείτε μου μια εικόνα που έχετε σαν όνειρο μπροστά σας. Ονειρεύομαι συνεχώς. Ταξίδια. Έχω μια πολύ μεγάλη αγάπη, έναν πολύ μεγάλο έρωτα, πέρα από τον Τόλη. Έχω μια εντελώς ερωτική σχέση με τη φύση και ειδικότερα με τη θάλασσα. Tο οφείλω στην Kέρκυρα. Είμαι αλατισμένη μέχρι το μεδούλι.
Του Αυγούστου τη θάλασσα; Του Απρίλη, του Μάη, του Γενάρη. Έχω γεννηθεί έχοντας απέναντί μου την εικόνα της. Έχω ζήσει μέσα στη θάλασσα. Δεν την αντέχω όμως τη θάλασσα τα μεσημέρια του Αυγούστου. Το καλοκαίρι είναι ωραίο να κολυμπάς τα βράδια.
Υπάρχει μια φράση που φέρνετε συχνά στο μυαλό σας; Υπάρχει.
Ποια; Συνεχίζω ακόμη να πηγαίνω όπου με πάει η καρδιά. Αυτό το τελευταίο, «Όπου με πάει η καρδιά», είναι τίτλος από ένα βιβλίο της Σουζάν Tαμάρο. Να πηγαίνω, λοιπόν, όπου με πάει η καρδιά. Και, ευτυχώς, όχι μόνη μου. Όχι μόνη μου πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου